De commandant van de negerjagers. Historisch verhaal van de krijgstochten tegen de boschnegers in Suriname, 1772-1778

[p. 172]

XXXII.

Wat Mijland gevreesd had was waar, hij bevond zich onder de Boschnegers. Hij kwam, eerst toen hij uit een lange flauwte bijkwam, tot de kennis daarvan. Want, toen hij de oogen opsloeg, lag hij in een hangmat laag bij den grond en rondom hem stonden de negers zijn ontwaken af te wachten. Het bleek onzen vriend niet, dat de negers iets hadden gedaan om hem bij te helpen, en hij moest wel denken, dat hij van zelf weer tot bewustzijn was gekomen.

Intusschen scheen men hem toch eenigszins menschelijk te willen behandelen, althans toen hij zich een weinig oprichtte, bood men hem aanstonds gekookte rijst te eten en Mijland, die rammelde van den honger, dacht er niet aan te weigeren. Waartoe zou hij de kwelling nog verhoogen, er zou hem toch genoeg gemartel te wachten staan.

Derhalve tastte hij gretig toe en deed zich aan de prachtigste rijst met een stuk vleesch er bij te goed, alsof hij te Paramaribo in een logement was.

Toen de maaltijd geëindigd was, vroeg een der negers, die een opperhoofd scheen te zijn, hem, hoe hij daar kwam. Het scheen namelijk wel, dat niemand zijne aanwezigheid aldaar verklaren kon. Voor een spion kon

[p. 173]

men hem niet houden, want niemand, die bekend was met de Surinaamsche wouden, zou hebben kunnen denken, dat een enkel blank soldaat een baantje op zich zou willen nemen, dat hem onvermijdelijk tien kansen van om te komen moest leveren, tegen één om er heelhuids af te komen.

Mijland vertelde openhartig alles, dat hij eene wandeling in de vrije natuur had willen doen en dat hij op die wijze al verder en verder gedwaald was.

- Ja, massera onderofficier, dat is ook geen werk voor een blanke, zeide de neger. Zeg ons maar eens, welke plannen de kolonel heeft.

- Daar weet ik niets van, gaf Mijland ten antwoord.

- Niets? vroeg de neger, terwijl hij Mijland doordringend aankeek.

- Neen, niets, daarvoor moet men officier zijn om dat te weten, en dan zou men er nog niet op kunnen rekenen; want de kolonel is gewoon soms plotseling geheel anders te handelen dan hij zich heeft voorgenomen.

- In alle geval, zeide de neger, zal hij aftrekken.

- Aftrekken? vroeg Mijland verbaasd, waarom?

De neger glimlachte.

- Wij zijn beter ingelicht dan gij, zeide hij. Waarom de kolonel ons met rust zal moeten laten? Wel, omdat hij aan alles gebrek heeft, en in de eerste plaats aan kruit en levensmiddelen. Bovendien zijn uwe soldaten, behalve de negerjagers, die schelmen, te zwak om ons nog langer te vervolgen. Gij Hollanders wordt allen ziek en sterft hier in de bosschen.

Mijland zweeg, hij wilde door nuttelooze tegenspraak deze negers niet plagen of sarren, tot misschien nog

[p. 174]

grooter marteling als waartoe zij toch te zijnen opzichte reeds besloten zouden hebben.

- Ik zal u nog meer vertellen, hernam de kapitein der Boschnegers. Morgen vertrekt eene afdeeling, ten einde naar Barbacoea te gaan om krijgs- en levensbenoodigdheden te halen, eene afdeeling van uwe krijgsmacht, en morgen krijgen uwe makkers slechts een half rantsoen voedsel.

Mijland keek hem ongeloovig aan.

- Gij gelooft mij niet? zeide de neger, ik zal u precies zeggen hoeveel er gaan en wie de kapitein is. De afdeeling zal sterk zijn honderd zeesoldaten en dertig negerjagers. Van de ongelukkige slaven spreek ik niet. En de kapitein, die het bevel voeren zal, heet Bolts.

Mijland kon een gebaar van verrassing niet weerhouden.

- Van die afdeeling, voer de kapitein voort, zal geen enkel man Barbacoea bereiken, dat hebben wij gezworen en wij zullen onzen eed houden. Gij weet, dat wij gisteren nacht in den omtrek van Gado Saby zijn geweest en gezegd hebben, dat wij spoedig een groot getal van uwe negerjagers, die laffe schelmen, zullen om hals brengen, en dat zal morgen gebeuren. Morgen, als zij aan het moeras komen, waar wij vroeger eene afdeeling hebben ontvangen, zooals het behoort. Op diezelfde plaats zullen wij andermaal onze handen wasschen in het bloed dier honden. Al onze maatregelen zijn genomen en wij zullen ons woord houden. Wat kunt gij Hollanders ons schelen, als wij slechts die schelmen, die verraders, den hals kunnen afsnijden.

Een gemompel van tevredenheid doorliep de rijen

[p. 175]

der negers, wier aantal in de tent hoe langer hoe grooter was geworden.

- En omdat ge ons niet gelooft, omdat ge denkt, dat wij er niet toe in staat zijn, ons woord niet zullen houden, zullen we u het bewijs er van geven, door u mede te nemen. Ge moogt dan zien, hoe den uwen de schrik om het hart zal slaan, hoe wij ze zullen bespringen als de jaguar het hert en dan zult ge getuige zijn van een bloedbad onder de negerjagers, zooals gijlieden dat noemt!

Mijland kreeg als het ware een nevel voor zijne oogen; hij dacht aan Driessen, die wel dezen tocht mede kon maken. En daarna dacht hij aan zijne kameraden, aan al die wakkere mannen, die misschien morgen in eene hinderlaag gelokt, wreedaardig vermoord zouden worden. En bij dat alles de wetenschap te bezitten, dat men gevangen is, dat men niet heen kan ijlen om de arme van niets kwaads bewuste makkers te waarschuwen, voor het naderend gevaar. O! dat was om te vertwijfelen, om wanhopig te worden! Was er dan geen redding mogelijk? Als het hem eens gelukte te ontsnappen? Maar wat gaf hem dat nog? Al ware hij terstond vrij, als een vogel in de lucht, wat kon hij dan nog uitrichten, hij die al zoolang aan het dwalen was geweest, die geen uitweg wist in dezen doolhof van het woud? Neen, er was niets aan te doen.

En tandenknarsend liet Mijland zich in zijn hangmat achterovervallen.