De commandant van de negerjagers. Historisch verhaal van de krijgstochten tegen de boschnegers in Suriname, 1772-1778

[p. 167]

XXXI.

Opzoeken! Ja, dat mocht Mijland wel zeggen, want toen hij naar hij meende op zijne schreden was teruggekeerd, toen duurde het niet lang of hij bespeurde, dat hij net in de tegenovergestelde richting liep.

Besluiteloos bleef hij staan en toen schoot het hem op eens zoo snel als een bliksemstraal te binnen: ‘als ik eens verdwaalde!’

Doch deze gedachte zette hij weder even snel van zich.

- Kom, gekheid! dacht hij, ik zal mijn weg toch waarachtig wel vinden. Laat eens zien!

De boom, waarin de slang zich verborgen had, was zijn eenig richtsnoer; dien had hij daarstraks schuins rechts voor zich gehad en derhalve moest hij die, als hij op zijn weg terug wilde gaan, nu links hebben. Dat was in orde. Maar toen hij nu dien boom zocht, geraakte hij in nieuwe verlegenheid; de boom was niet meer te vinden, want nòch de slang nòch de pluimen van den witten reiger waren daar om hem aan te duiden. En er lagen er zooveel overal, als het ware voor anker aan lange lianen, dat hij den boom niet meer kon onderscheiden. Te water gaan, zooals daarstraks, durfde hij ook niet, sinds de krokodil hem een bezoek had gebracht.

[p. 168]

Wat dan?

Voort maar op goed geluk. In Gods naam! Hier blijven kon hij toch niet.

Daar viel hem op eens wat in.

Hij kon zijn eigen spoor volgen. Daar hij over een drassig pad gegaan was, zouden de indrukken zijner voeten nog wel te zien zijn. En zoo ging hij ijverig aan het zoeken tot hij het werkelijk vond.

Een steen viel hem van het hart en nu, met verdubbelde snelheid voortgaande, trachtte hij de schade in te halen.

De zon stond reeds hoog aan den hemel en het moest reeds over den middag zijn. Dat voelde trouwens Mijland bovendien aan zijn maag. De buitenlucht en de lange wandeling hadden hem trek doen krijgen. Zijn medegenomen voorraad was op en hij zag geen kans iets nieuws te krijgen.

Het gevoel van honger was echter niet de grootste kwelling, welke Mijland ondervond. Integendeel was de vrees van te verdwalen het spookbeeld, dat zijne verhitte verbeelding hem voor oogen tooverde. Want gedurig weer meende hij aan sommige boomen of planten, aan beekjes of kennelijke plekken te zien, dat dit niet de weg was, dien hij des morgens gegaan was.

Eindelijk naderde de avond als een dreigend spook, en hoe meer die naderde, hoe meer Mijlands bezorgdheid toenam, want wat moest er dan van hem worden? Sinds lang had hij vergeten naar de sporen te kijken, waarvan hij reeds kort na zijn vertrek was afgedwaald en hij liep nu op goed geluk voort. Het water, het moeras, was ook verdwenen en hij bevond zich thans

[p. 169]

Een eind verder stond hij op eens voor een uitgestrekt moeras, een watervlakte in het bosch. (Blz 161.)

[p. 170]

in het woud, in het woeste, uitgestrekte maagdelijke woud, misschien op een plaats, waar nog geen blanke den voet had gezet.

De duisternis breidde zich bijna onmiddellijk uit over de aarde en hulde alles in duisternis. Zonderlinge geluiden begonnen zich te doen hooren en alles in de natuur veranderde. Het gekakel van papegaaien en apen hield op en in plaats daarvan klonken miauwende en langgerekte brullende geluiden in het woud. In de hoogte vlogen de vampiers, azende op bloed, en de groote uil, eveneens slachtoffers zoekend, streek onhoorbaar, dank zij zijn donsachtig gevederte, langs de stammen der boomen, om de slapende vogels te verrassen of laag langs den grond om kleine knaagdieren te snappen, die zich daar ophielden.

Ontmoedigd en doodelijk vermoeid sleepte Mijland zich voort. Thans herinnerde hij zich de woorden van Driessen: ‘Pas op, dat ge nooit in de bosschen verdwaalt, want dan zijt ge verloren!’ Ja, verloren was hij, dat begreep hij nu meer en meer; verloren, tenzij er een wonder gebeurde.

Het was nu geheel duister geworden. In den toestand, waarin Mijland verkeerde, gaf hij bijna op niets meer acht. Werktuigelijk liep hij voort. Daardoor kwam het ook, dat hij niet merkte, dat hij op eene groote open ruimte in het woud was aangeland en dat hij een pad volgde, dat tusschen velden met koorn en rijst liep. Neen, hij zag het niet, al liep hij sinds vijf minuten al tusschen de weelderig gegroeide halmen. Met het hoofd voorover gebogen liep hij met sleependen tred voort, tot hij op eens op onzachte wijze in aanraking kwam met een paal.

[p. 171]

Mijland deinsde achteruit door den schok en viel. Maar het vreemde van het geval was oorzaak, dat hij zich weer oprichtte en terstond zijne bezinning weerkreeg. Hij keek rond zich en zag, dat hij voor een soort van hut stond, eene groote hut of eigenlijk een afdak, want het was niets meer dan een op hooge palen staand afdak. En daarachter strekten er zich nog meer uit, kortom het was een geheel dorp.

Vóór echter Mijland tot de ontdekking kon komen, waar hij was aangeland, vlogen op eens eenige magere, kleine, half wilde honden op hem af en deze werden op den voet gevolgd door eenige naakte gestalten van een wild voorkomen.

‘Onder de Boschnegers aangeland,’ dacht Mijland en toen hij zich plotseling omringd zag door die bijna naakte gestalten, die daar eensklaps als schimmen uit de duisternis opdoken, toen kreeg hij, ten gevolge van vermoeienis, honger en opwinding een zonderling weegevoel en de armen uitslaande viel hij voorover tegen den grond en bleef bewusteloos liggen.