De commandant van de negerjagers. Historisch verhaal van de krijgstochten tegen de boschnegers in Suriname, 1772-1778

[p. 163]

XXX.

De bekoring van het nieuwe, het onbekende, werkte op Mijland betooverend. Hij dacht aan niets meer dan aan hetgeen hij zag, en het vreemde van alles, wat hij aanschouwde, werkte overweldigend op hem.

Hij had een pistool, met zijn sabel, het eenige wapen, dat hij bij zich had, en toen hij daar die prachtige zilverkleurige reigers zag staan, toen hij lang genoeg van alles had genoten, kwam de wensch bij hem op één van die dieren te schieten. Dat was niet moeilijk, want de dieren waren niet schuw, waarschijnlijk kwam dat, doordat zij in hun afgelegen wildernis niet met den blanke in aanraking kwamen.

Mijland nam een gunstig oogenblik waar, dat hij de dieren dicht genaderd was en loste toen, terwijl hij zorgvuldig mikte, een schot.

Het tooneel, dat op den knal volgde, was onbeschrijflijk, de stilte was eensklaps verbroken. De witte reigers hieven zich plotseling van den boomstam op en gierden als één witte wolk de hoogte in, onder de kruinen der boomen blijvende zweven. De gekuifde savacou's hieven een vreeselijk geschreeuw aan en vlogen in de hooge, dikke takken, terwijl de socama's als dol over boomstammen en waterplanten galoppeerden, met uitgespreide

[p. 164]

vlerken en aldoor schreeuwende. Hier en daar gleden donkere lichamen langs de boomen; voorwerpen, die er eerst hadden uitgezien als einden touw of slingerplanten, lieten eensklaps los van de takken en bleven, aan die takken hangende, heen en weer bengelen; het waren slangen, die in hare rust waren gestoord.

Een witte reiger echter dreef op de oppervlakte van het groenachtige water. De pistoolkogel had hem getroffen, en Mijland wilde zich juist er heen spoeden, om het dier op te visschen, toen er iets zonderlings gebeurde.

Een reuzenslang, die op een der boomen lag, had plotseling den reiger gegrepen en met de haakvormige tanden naar zich toe getrokken. Juist toen Mijland, die zich te water begeven had, het dier wilde grijpen, verdween het langzamerhand voor zijne verbaasde blikken. Eene wijde scheur in den boom, die bijna over de geheele lengte daarvan liep, was haar hol en daarin werd het dier getrokken. Tusschenbeide slechts zag hij den kop van de slang zich verheffen en de fonkelende oogen hem aankijken.

Toen hij genoeg van zijne ontsteltenis was bekomen, snelde hij zoo vlug hij kon terug naar het pad en bleef daar nog een poosje staan kijken naar den boom.

Langzamerhand streken de zoo onverwacht opgejaagde vogels weer neer, hoewel op verren afstand van hem. De apen grijnsden weer met hunne duivelachtige gezichten door het loover en ook het gekakel der papegaaien begon zich weer te doen gelden.

Voor het eerst op dien dag gevoelde Mijland, dat hij misschien te ver was gegaan; hij was bovendien

[p. 165]

vermoeid ook en na een geschikt plaatsje te hebben gevonden, zette hij zich aan den voet van een boom neer, waar hij een ruim gezicht op den omtrek had. Toen haalde hij een stuk beschuit, dat hem dien morgen van zijn ontbijt was overgebleven, uit den zak en at dat op.

Hij staarde naar de boomen, waar de apen allerlei grimassen maakten en vermaakte er zich mede, hoe vlug en handig die beesten daar boven die watervlakte manoeuvreerden, totdat zijne oogleden zwaar begonnen te worden en de warmte, de halve duisternis en de stilte, die hier heerschten, hem in slaap deden vallen.

Hij moest een geruimen tijd geslapen hebben en was waarschijnlijk ontwaakt door het geschreeuw der apen boven hem. Toen hij ten minste opkeek, zag hij een troepje van die dieren aan de slingerplanten hangen en vervaarlijk schreeuwen tegen een donker voorwerp, dat halverwege uit het moeras te voorschijn kwam, en dat Mijland op eens tot zijne ontzetting voor den afschuwelijken, gedrochtelijken kop van een krokodil herkende.

Mijland zou opgesprongen zijn, indien het niet geweest ware, dat het dier plotseling verdween en terwijl hij nog zat te kijken waar het dier weer zou bovenkomen, hoorde bij op eens praten, menschelijke stemmen en daar, op een paar duizend voet vóór hem, bemerkte hij thans plotseling een troep Boschnegers, die naar het scheen het moeras dwars overstaken.

Mijland bleef roerloos zitten. Zonderling; de apen hadden hem gewaarschuwd voor den krokodil en deze had door zijn snel verdwijnen hem opmerkzaam gemaakt op de Boschnegers. Nu mocht hij zelf ook wel wat doen om uit den val te komen.

[p. 166]

Wel trokken de Boschnegers ver voor hem voorbij, maar toch kon het gemakkelijk gebeuren, dat men hem bemerkte. En dat het dan met hem gedaan zou zijn, dat wist hij te goed. Hij begreep, dat het 't best was onbeweeglijk te blijven zitten, waar hij zat.

De Boschnegers waren allen gewapend en schenen op een bepaald doel af te gaan. Eenigen droegen van die gevlochten biezen manden, waarvan wij reeds gesproken hebben, zeker met levensmiddelen gevuld. De meesten waren forsche, krachtige mannen, bijna geheel naakt en die met veerkrachtigen tred marcheerden.

Mijland maakte zich zoo klein mogelijk; de apert hadden hun geschreeuw even gestaakt, doch toen zij in deze indringers negers herkenden, die zij herhaaldelijk zagen, bepaalden zij er zich toe hen gade te slaan, tusschenbeide een schreeuw uitstootende, zooals een balddadige knaap zou doen.

Het duurde ongeveer tien minuten en toen waren zij uit het gezicht, niemand hunner had Mijland gezien.

- Ziezoo, zeide deze, toen hij nog eenige oogenblikken had gewacht, nu ga ik toch Gado Saby eens opzoeken.