De commandant van de negerjagers. Historisch verhaal van de krijgstochten tegen de boschnegers in Suriname, 1772-1778

[p. 159]

XXIX.

Den volgenden dag begon men met het verwoesten der velden en tuinen. Verder onderzocht men het terrein achter Gado Saby en kwam zoodoende tot de ontdekking van een soort van brug, een zoogenaamde vliegende brug, tusschen de biezen van het moeras, van Maurity-boomen gemaakt. Deze brug was erg beweeglijk en zóó smal, dat geen twee personen naast elkander er over konden. Maar hiermede was het geheim opgelost, hoe zij zich veilig door de moerassen konden bewegen, waar een blanke zich niet dan met de grootste bezwaren kon vertoonen.

Men trok behoedzaam over deze brug en vond daarachter weer uitgestrekte velden met cassave en yams beplant, benevens een verlaten dorp van dertig huizen.

Op deze wijze kwam men nu ook tot de ontdekking, dat de Boschnegers in dien nacht, toen zij de geheele troepenmacht den geheelen nacht hadden beziggehouden met hun geschreeuw en ander lawaai, dit alleen gedaan hadden om de aandacht der onzen af te trekken van hetgeen hier in dit verlaten dorp gebeurde. Want dáár hadden de overgeblevenen van Gado Saby zich vereenigd, en de vrouwen hadden daar den nacht doorgebracht met het vlechten van manden om daarmede

[p. 160]

het te veld staande gewas te vervoeren naar hun nieuw toevluchtsoord.

Dit was hun uitstekend gelukt, en toen was de geheele bevolking met het doorkomen van den dageraad vertrokken.

De kolonel Fourgeoud zou hen wel gaarne vervolgd hebben, maar hiertoe kon hij niet komen, daar hem alles ontbrak en de soldaten over het algemeen zeer geleden hadden.

Er was, nu de overwinning behaald was, weinig te doen. De soldaten rustten van hunnen vermoeienden tocht uit en vermaakten zich, ieder op zijne wijs.

Den dag na de overwinning van Gado Saby slenterde Mijland, uit lust om iets van de omstreken te zien, in zijn eentje het kamp uit, het bosch in, in de richting, waarin zij gekomen waren.

Het was vroeg in den morgen en hij had geen plan ver weg te gaan, zoodat hij het niet noodig had gevonden iemand te vertellen, waar hij heenging. De schildwacht, die aan den uitersten rand van het dorp bij het korenveld stond, droomerig op zijn snaphaan leunend, salueerde hem en keek hem na, toen hij het bosch inging.

Mijland ondervond eene aangename gewaarwording. Overal heerschte vrede en leven. Het tooneel van den strijd van gisteren was nu een ware lusthof. De hooge, trotsche woudreuzen, waarom zich bloeiende slingerplanten gewikkeld hadden, waren verrukkelijk om te aanschouwen. Talrijke apen dartelden op en tusschen de

[p. 161]

takken, gleden bliksemsnel langs de lianen af, om den man daar beneden eens wat nauwkeuriger te bekijken en verdwenen dan weder, onder het maken van allerlei fratsen.

Een eind verder stond hij op eens voor een uitgestrekt moeras, een watervlakte in het bosch, waardoor de weg zich slingerde.

Mijland dacht er op dat oogenblik niet aan, dat hij hier onbekend was, dat hij op den tocht naar Gado Saby hier niet langs was gekomen; hij zag alleen dat zonderlinge landschap en zette onbeschroomd en onwillekeurig den voet op het pad.

Uit het donkergroene water, zoo glad en effen als een spiegel, rezen de kolossale gladde en ruwe boomstammen als zuilen omhoog. Enkele waren dik en zwaar, doch ook vele dun en recht als kaarsen. Hier en daar verrees een door een net van luchtwortels gedragen stam tusschen die rechte boomen. Omgevallen boomen staken half boven het water uit en de afgebroken stompen kwamen maar juist boven de oppervlakte als droge plekjes in dezen oceaan. De slingerplanten, zich in talrijke bochten en kronkelingen latende afvallen, slingerden van boom tot boom langs stammen en takken, en vormden guirlandes van groen. Talrijke vogels stonden op de drijvende of omgevallen boomstammen op buit te loeren. Over de groote bladeren der waterplanten liep een vogel, veel gelijkende op een waterhoentje, maar met veel hooger pooten, die van verbazend lange teenen waren voorzien De prachtige, sneeuwwitte edel- of zilverreigers stonden onbeweeglijk rond te kijken en de gekuifde savacou was in hun gezelschap.

[p. 162]

Niettegenstaande het morgen was en de zon helder scheen, heerschte er eene zekere duisternis in het moerassige woud. Dit vereenigd met de spiegeling der donkere stammen, de witte vogels en de lichtstralen, die op enkele plaatsen slechts door het loof drongen en op de spiegelgladde oppervlakte hier en daar een zilveren streep teekenden, dat alles bracht een wonderlijk effect teweeg. Bovendien heerschte er eene doodsche stilte, die slechts werd afgebroken door het vallen der vruchten van sommige boomen en het geschreeuw van apen en papegaaien.

Mijland keek naar alle zijden rond. Overal was iets bizonders, iets nieuws te zien en zoo trok hij. ongemerkt al verder en verder het bosch in, nòch aan tijd nòch aan gevaar denkende.