De commandant van de negerjagers. Historisch verhaal van de krijgstochten tegen de boschnegers in Suriname, 1772-1778

[p. 143]

XXVI.

De nacht was zonder alarm voorbijgegaan en het kleine leger van kolonel Fourgeoud ging nu den vijand opzoeken.

Het was prachtig weer, zooals men in geen dagen had gehad. Te zes uren in den morgen trok men op naar dat groote moeras, waarin kapitein Meyland een nederlaag had geleden, dat groote moeras, aan welks overzijde Gado Saby lag, de sterkte der muitelingen, die aldus was genoemd naar hare verborgen ligging; want Gado Saby wil zeggen: ‘God alleen kent mij.’

Het was omstreeks acht ure, toen men het moeras bereikte. Natuurlijk werden alle voorzorgen genomen, welke slechts konden strekken tot beveiliging van den overtocht. De beste troepen, en daaronder de negerjagers, waren aan de spits en weldra bevonden zij zich tot aan de heupen in het water. Iedereen had het geweer klaar, om oogenblikkelijk vuur te geven, maar het bleef stil; geen vijand liet zich zien.

Eindelijk had de spits der kolonne de overzijde bereikt en met geveld geweer beklommen de dapperen den oever. Zoodra ze daar post hadden gevat, kon de rest gerust zijn. Zij zouden eiken vijand terstond warm ontvangen en spoedig was de geheele troep er over en schaarde zich in orde.

[p. 144]

Voorwaarts nu, den vijand opgezocht!

Behoedzaam ging men vooruit; de negerjagers met Driessen aan het hoofd. Niemand sprak een woord en de stilte in deze eeuwenoude bosschen was bijna hoorbaar. Geen papegaaien of parkieten, geen apen of eekhoorntjes brachten eenig leven in de bosschen. Het scheen wel alsof alle dieren, eene aanstaande worsteling bewust, het tooneel van den aanstaanden strijd verlaten hadden.

Plotseling stiet de commandant van de negerjagers een kreet uit en hield halt.

Daar voor zich zag men een vreeselijk tooneel. De grond was bezaaid met menschenbeenderen. Doodshoofden grijnsden den soldaten toe en handen en bee nen lagen overal verspreid.

Een poos keken allen in stommen schrik naar dit afschuwelijk tooneel, toen zei een der officieren:

- Dat is het overschot van de expeditie van kapitein Meyland.

- Maar die heeft zijne gesneuvelden begraven, merkte er een aan.

- Ja, zeide Driessen, maar de Boschnegers hebben ze weer opgegraven en de lijken in stukken gehouwen.

- Schoften! mompelde er een, zij kunnen nog de dooden in het graf niet met rust laten.

Doch men begreep, dat het niet goed was, hier te blijven staan kijken. Sommige soldaten waren zoo wit geworden als krijt en de negerjagers klappertandden van vrees. Voorwaarts dus en liever de beulen opgezocht, die de schendende handen zelfs aan de

[p. 145]

lijken der gesneuvelden sloegen. De flinke soldaten echter uitten hunne woede luide en ook de negerjagers waren door het gezicht van deze beenderen met dolle wraak bezield geworden.

Langs een smal pad, door de Boschnegers aangelegd, trok men nu verder, nog steeds zonder een vijand te zien. Het werd reeds tien uur en nog bespeurde men niets.

Eindelijk zag de voorhoede eenige donkere, naakte lichamen op grooten afstand tusschen de boomen. Het was een troep Boschnegers, die met een bepaald doel ergens heengingen, want allen hadden groene manden op den rug. Nauwelijks hadden zij echter de krijgsmacht gezien of bliksemsnel wierpen zij hunne vracht op den grond, grepen hun geweer, dat over den schouder hing en gaven vuur. Even snel doken zij in het groen weg en waren verdwenen.

Toen men op de plaats aankwam, vond men de manden op den grond liggen. Het waren zoogenaamde warinbos, dichte van groene biezen gevlochten manden. De soldaten hakten ze met hunne sabels open en toen bleek, dat zij gevuld waren met de schoonste rijst, die men nog ooit had gezien.

- Ha! ha! zei Driessen, zij schijnen dus hunnen voorraad uit Gado Saby weg te brengen naar een andere schuilplaats; dat is slim en evenals de ratten loopen zij van het zinkende schip weg.

Ongelukkig kon men van dezen buit geen gebruik maken; men strooide ze overal heen en vertrapte ze in het slijk.

Voorwaarts ging het weer, met te meer ijver, naarmate men van den vijand teekenen van leven zag.

Eene ledige hut was het eerste teeken; de daar zeker

[p. 146]

geplaatste wacht was hals over kop gevlucht, zooals uit verschillende teekenen bleek.

De middag brak reeds aan en nog had men Gado Saby niet in het gezicht. Waarlijk, het terrein om eene versterkte woonplaats te maken was goed gekozen. Daar kreeg men weder eensklaps eenige negers in het gezicht. Zij vuurden snel twee malen en waren toen verdwenen. Het was een uitgezette wacht, zooals men later vernam en het tweemaal vuren een sein voor hun opperhoofd, Bony, dat de Hollanders naderden.

Nu snelde de voorhoede in den stormpas vooruit, om te zien, waar de vijand zich nu toch ophield. Vol vuur en vol lust ijlden allen op het smalle boschpad voort, tot opeens de boomen weken, het uitzicht vrijer werd en zij zich plotseling op een uitgestrekt, fraai veld bevonden, dat met weelderig groeiend Indisch koren en rijst bedekt was.

Verbaasd bleven zij staan.

Nog was er geen vijand te zien, maar bij instinct begreep men, dat hij niet ver was.

- Halt! zei Driessen, toen eenige negerjagers vooruit wilden, wij mogen ons niet aan het gevaar blootstellen hier in de pan te worden gehakt, zonder nut. Onze kameraden zijn te ver achter ons.

- Ja, zei een officier, ik wed dat de staart van de kolonne één of twee mijlen ver is en die doodelijke stilte hier bevalt mij niet. Houdt de wapens gereed, mannen, en kalm wachten.

Langzamerhand daagden de soldaten op, maar het duurde nog een half uur eer de kolonne zoover gevorderd was, dat men met vrucht kon ageeren.

Voorwaarts! weder.