De commandant van de negerjagers. Historisch verhaal van de krijgstochten tegen de boschnegers in Suriname, 1772-1778

[p. 139]

XXV.

Men was den 19den nog niet lang op marsch, toen een gedeelte van een korps negerjagers onder Krisack, honderd man sterk, plotseling op hun weg verscheen, zooals bleek, om zich met de afdeeling van den kolonel te vereenigen.

Dit fleurde de meeste soldaten weer geheel op. Een aanwinst van honderd zulke strijders toch was even goed als dat de afdeeling Europeanen verdubbeld was, want de negerjagers waren veel beter tegen het klimaat bestand en veel beter bekend met de wijze van oorlogvoeren tegen de Boschnegers.

Fourgeoud verdeelde nu zijn afdeeling in drie kolonnes en rukte zóó voorwaarts. Onderling was de afstand tusschen de kolonnes zoo kort, dat men elkander kon aanroepen. Doch tegen den middag werd men genoodzaakt deze marschorde te verbreken, daar men zich weer plotseling voor een biry-biry of groot moeras bevond. Dit uitgestrekte moeras bestond uit dikke modder of slijk, welks bovenlaag een dunne, taaie korst vormde, waarover men niet zonder gevaar kon gaan. Soms scheurt die korst plotseling en dan zakt men onfeilbaar hoe langer hoe dieper, tot men in de modder smoort.

Om dit gevaar te ontgaan trok men er dus zooveel mogelijk om heen.

[p. 140]

Mijland kon zich dit niet begrijpen; hij marcheerde met Driessens troep mede langs den oever en zag nu en dan een negerjager over den gevaarlijken modderpoel loopen, zonder dat er iets gebeurde.

- Kom, zeide hij tot Driessen, ik geloof, dat je ditmaal overdreven hebt. In ieder geval wil ik het zelf onderzoeken.

- Doe het niet, zei Driessen; ik zeg niet dat ge er in zult zakken, neen, mogelijk brengt ge het er even goed af als mijn negerjagers, die de slechte plaatsen echter kennen, maar in ieder geval is het zeer gevaarlijk.

- Komaan, zei Mijland, en hij wipte vlug op de modderlaag.

- Blijf ten minste vlak bij ons; ga vooral niet naar het midden, zeide Driessen.

Mijland liep nu met veerkrachtigen tred over de korst van het moeras en aanvankelijk bespeurde hij geen ander onderscheid met den vasten oever, dan eene zeer flauwe buiging van den bodem onder zijne voeten. Eensklaps echter begon de oppervlakte, evenals van dun ijs, te buigen en te golven. Mijland werd daardoor een weinig zenuwachtig, deed eenige snelle passen om spoediger voort te komen van de gevaarlijke plek en kwam daardoor in hoe langer hoe grooter gevaar.

Op dit oogenblik weerklonk opeens een eind verder een gillende hulpkreet. Een der soldaten zakte zóó plotseling door de slijkkorst en zonk zóó snel weg, dat hij binnen enkele minuten niet meer te redden was. Zij, die in de nabijheid waren, sprongen naar alle kanten uiteen, om van de gevaarlijke plaats weg te komen en de ongelukkige zonk voor aller oogen in zijn akelig graf.

[p. 141]

Op het hooren van dien akeligen hulpkreet was Mijland ontsteld blijven staan. Toen hij, omziende, den soldaat gewaar werd, wilde hij hem te hulp snellen, doch tot zijn schrik bemerkte hij, dat hij niet meer van de plaats kon. Ook hij was gevangen, zijne voeten waren reeds door de korst gedrongen en hij zonk.

Driessen had dit evengoed gezien, maar hij zag ook terstond, dat Mijland ten minste nog te redden was. Op een wenk van hem gaven een zestal negerjagers elkander de hand, terwijl hij zelf aan de spits ging. De laatste, die op den wal bleef, werd door eenige makkers vastgehouden en zoo bewoog die levende keten zich naar Mijland, die zoo bleek als een lijk daar stond, reeds tot aan de knieën in het moeras gezonken.

Enkele vreeselijke oogenblikken van angst en toen greep Driessens krachtige vuist hem bij den arm en trok hem langzaam uit de vastzuigende modder, die hare prooi maar niet scheen te willen loslaten.

- Ziezoo, nu zult ge er wel genoeg van hebben, zei Driessen ontstemd. Wat duivel, waarom geloofde je mij ook niet!

- Ge hebt gelijk, zei Mijland, raas maar gerust op mij, ik ben een ezel.

Bij het later gehouden appèl bleek, dat er eenige soldaten in het moeras waren gebleven, terwijl andere met groote moeite gered waren.

Verder op den middag kwam de kolonne langs twee velden met maniok beplant, een zeker bewijs, dat men de versterkte plaats der Boschnegers naderde en als men nog bevestiging van die veronderstelling noodig had gehad, kreeg men die spoedig, doordat men boomen aantrof

[p. 142]

waarin de gewone kenmerken gesneden waren van voorbijgetrokken troepen. Ook de voetstappen van de krijgsbende waren nog niet geheel uitgewischt en ieder begreep, dat men op het spoor van de afdeeling van kapitein Meyland was.

Het was echter onmogelijk en ook niet raadzaam de sterkte nog te bereiken. Men legerde zich dus, en daar de kolonel zeer goed begreep, dat de Boschnegers volkomen van zijne aanwezigheid aldaar onderricht waren, achtte hij het onnoodig zich te verbergen. De soldaten maakten derhalve hutten en legden vuren aan om hun eten gereed te maken. Den volgenden dag zou men den dans beginnen en daar het stortregende, moest men zorgen, dat niet de helft misschien morgen ziek zou zijn. Met vreugde werd nu het kamp voor den nacht gereed gemaakt en groote vuren aangelegd. De meesten liepen de naburige velden in en stroopten wat er te stroopen viel uit de moesvelden van den vijand. Morgen zouden die velden toch vernield worden en de duivenboonen of wel Angola-boonen zagen er zoo verlokkelijk uit in hunne dikke peulen, dat menigeen er naar watertandde. Gezouten ossenvleesch, beschuit en boonen, het werd alles gekookt en zoo was er menigeen, die dien avond voor het eerst in vele dagen zich te goed deed aan een flink warm maal, dat misschien ook wel zijn laatste kon zijn.