De commandant van de negerjagers. Historisch verhaal van de krijgstochten tegen de boschnegers in Suriname, 1772-1778

[p. 132]

XXIV.

Men had nog geen twee mijlen afgelegd, of aan de spits van den troep ontstond alarm en een officier kwam den kolonel berichten, dat er vlak voor de voorhoede een Boschneger plotseling van onder een haag was te voorschijn gesprongen. Daar men last had om op zwervers niet te vuren, was de kerel ijlings ontkomen.

Dat bericht wekte den lust weer een beetje op, want allen, zelfs de kolonel, waren moede en lusteloos. Fourgeoud zelf was ongesteld en het gedwongen wakker blijven in den afgeloopen nacht had de manschappen niet opgefrischt. Natuurlijk begreep iedereen, dat die muiteling een spion was geweest en men betreurde het zeer, dat men hem niet had kunnen neerschieten.

- Die vervloekte bevelen ook! bromde Driessen.

- Ja, zei Mijland, nu kan die kerel weer bericht brengen aan zijne makkers en dan houdt zoo'n bende ons misschien vannacht weer den slaap uit de oogen. Ai! wat is dat nu weer?

Meyland deed een sprong en keek toen naar zijn bloote voeten.

- Die verwenschte vuurmieren, zei Driessen, wacht, ik heb ze ook al. Onze kolonne heeft zeker weer over een nest van die rakkers gemarcheerd.

[p. 133]

Hij bukte zich en greep naar de mieren, waarvan er een paar op zijn bloote voeten zaten.

- Trek ze maar stuk! riep hij Mijland toe; ze laten toch niet los, al trek je ze den kop af. Dat tuig hecht zich met hunne scherpe kaken zoo vast in je vleesch, dat er niets anders aan te doen is, dan ze den kop van den romp te rukken!

Ook andere soldaten maakten nu en dan een sprong, als zij door vuurmieren gebeten werden en wie kon, verwijderde zich een eindje van zijne begunstigde makkers.

- Ik wenschte van harte, dat wij er al waren, riep Mijland mistroostig uit. De duivel hale die eeuwige regens en die moerassen; daar zie ik er alweer een; de spits van de kolonne verdwijnt, zie maar.

- Drommels, zei Driessen, en dat is geen kleintje ook en nogal diep, naar het mij toeschijnt.

Werkelijk was dit het geval. Op het onverwachtst was de kolonne weder voor een uitgestrekt moeras gekomen. Aan omtrekken was niet te denken. Men moest er eenvoudig door.

De eerste soldaten en matrozen begonnen den doortocht. Met de geweren in de hoogte en de ammunitie op het hoofd gebonden, stapten zij in het water, waarin zij weldra tot hun middel stonden. Menigeen keek onderzoekend rondom zich, zich afvragend of dit misschien het moeras was, waar kapitein Meyland overvallen was, en in veler verbeelding zagen zij de zwarte koppen der Boschnegers reeds tusschen de boomen op den oever of de aangelegde geweren uit de struiken steken.

Intusschen ging de overtocht zeer moeielijk, veel lastiger dan gewoonlijk het geval was. Er scheen aan

[p. 134]

dit moeras geen einde te komen en door omgevallen boomen werd meer dan eens de doortocht versperd. Die geheele krijgsbende ploeterde door het groenachtige water en bracht den bodem in beroering, zoodat er weldra ondraaglijke geuren opstegen. Op de boomen aan den oever zaten papegaaien en apen te schreeuwen en te gillen, terwijl eenige krokodillen, door het geplas van die massa menschen verschrikt, de vlucht genomen hadden naar den oever en zich daar in slijk en afval voor die indringers in hun rijk verborgen. Apen, in geheele troepen, hingen aan de over het moeras afhangende takken te schommelen, hielden elkander aan den staart vast en vormden alzoo levende ketens.

Maar daarbij bleef het; geen vijand liet zich zien, en vrij wat gerustgesteld kwam de troep ten laatste ergens aan land. Toen was men echter in zoo'n ondoordringbare wildernis gekomen, dat men vergeefsche moeite deed om verder te komen.

Men hield appèl en nu bleek het, dat twee soldaten vermist waren, verdronken in het moeras, waar straks de aligators zich zouden te goed doen aan hunne lijken.

Ontmoedigd en ter dood toe afgemat, beslijkt en nat, keerde de troep in Godsnaam terug naar het kampement van den vorigen nacht; deze tocht had alweer tot niets geleid en het stond te vreezen, dat op die wijs de troepen weldra geheel ontmoedigd zouden zijn.

Onze vrienden legden zich, zooals de meesten dien avond deden, terstond ter ruste. De bodem hier was droog en een hoop dorre bladeren was spoedig bijeengescharreld, en in een ommezien lagen, uitgenomen de schildwachten, allen in diepe rust.

[p. 135]

Tegen den morgenstond ontwaakte Mijland, doordat iemand hem aan den schouder aanraakte. Slaapdronken strekte hij zijn arm uit en in de meening dat hij op wacht moest, zeide hij: - ‘Ja Driessen, ik kom!’

Op hetzelfde oogenblik echter voelde hij iets ruigs tegen zijne handen en een dof gebrul deed hem op eens klaar wakker opspringen.

Hij behoefde zich de oogen niet uit te wrijven om te zien, hoe een groote tijger voor hem stond, maar trok bliksemsnel zijn sabel, ten einde niet weerloos te zijn, als het dier hem soms wilde aanvallen.

De tijger, een roode puma of Zuidamerikaansche leeuw, stond hem roerloos aan te staren, terwijl Mijland probeerde met den voet zijn vriend aan te stooten, die naast hem lag en gerust snorkte.

Op eens echter kwam er leven in het ondier; het draaide den kop een weinig links en scheen daar onraad te bespeuren, doch Mijland ontdekte niets. Zijn geweer grijpen durfde hij niet, want het was streng verboden te schieten. Zoo stond hij daar en hield het loerende dier gestadig in het oog, toen plotseling op de plek, waarop daar straks de oogen van den tijger gericht waren, een hevig geritsel ontstond en eensklaps een neger boven het groen uitsprong, die met de snelheid van de ge dachte een bijl slingerde.

De tijger had zoo snel niet ter zijde kunnen springen of de bijl drong in zijne zijde door. Met een woedend gebrul sprong hij op, maar nu ontwaakte ook Driessen en deze overzag den toestand zoo snel, dat hij bijna tegelijk met Mijland op het dier aanviel. De man, die de bijl had geworpen, sprong nu ook te hulp en dit

[p. 136]

bleek niemand anders te zijn dan Cesar. Hij had, toevallig wakker zijnde, den tijger zien sluipen en was hem voorzichtig gevolgd.

Binnen weinige oogenblikken was de tijger, na een verwoed gevecht, afgemaakt, niet echter zonder onzen dapperen zijne geduchte klauwen te hebben laten voelen, zoodat de litteekenen voor hen blijvende herinneringen zouden zijn aan deze ontmoeting.

Verscheidene officieren en soldaten waren ontwaakt door het gerucht van deze worsteling. Eenigen vloekten en raasden, dat men hen in hunne nachtrust stoorde en wenschten alle puma's in het moeras.

- Wij zullen nu toch tot alle zekerheid onze hangmatten ophangen, zeide Driessen, toen Mijland hem verteld had, hoe hij door den tijger gewekt was. Een volgende mocht eens niet zoo beleefd zijn je eerst te wekken.

Zij heschen hunne hangmatten op en werkten zich er in. Maar Mijland lag nog nauwelijks of hij sprong met een vloek er uit, terwijl hij te gelijkertijd een zwart voorwerp wegslingerde.

- Wat duivel is er nu weer? riep Driessen, insgelijks er uit springend.

- Ik weet niet welk dier ik daar voelde, ik heb het daar neergeworpen.

Maar Cesar, die nog niet weg was gegaan, doch zich verlustigde met de beschouwing van den dooden puma, had het dier reeds gegrepen en toonde nu onzen vrienden de Surinaamsche reuzenspin.

Het was een afschuwelijk dier, welks lichaam zoo groot was als een hoenderei en dat met uitgestrekte

[p. 137]

De tijger, een roode puma of Zuidamerikaansche leeuw, stond hem roerloos aan te staren. (Biz. 135)

[p. 138]

pooten de grootte had van een ontbijtbordje. Het geheele lichaam was met dik zwart haar begroeid, evenals de pooten, terwijl sterke haakvormige nagels en kaken de wapenrusting vormden. Het dier maakt een sterk net en men beweert, dat hij jonge vogels vangt en verslindt evenals onze gewone spinnen de vliegen.

Cesar doodde het dier, dat zelfs menschen gevoelig kan bijten en wierp het weg. Het was voor de eerste maal, dat Mijland dit dier zag, maar hij had er voor altijd genoeg van, en terwijl de anderen reeds lang sliepen, lag hij nog te huiveren, als hij aan het afschuwelijke dier dacht.