De commandant van de negerjagers. Historisch verhaal van de krijgstochten tegen de boschnegers in Suriname, 1772-1778

[p. 124]

XXII.

Zoo was het inderdaad. Den 30^sten Januari 1775 kwam het transport-schip ‘Maasstroom’ aan met versterking. Dit schip had twee divisiën krijgsvolk, ieder van 120 man aan boord, onder bevel van den luitenant-kolonel Sieborg. Nog twee andere werden vérwacht. Het duurde niet lang of de troepen kregen bevel zich naar den post Maagdenburg te begeven en daar te kampeeren; den 12^den kwam kolonel Fourgeoud daar aan. Den 21^sten monsterde de kolonel zijn klein leger en den 3^den April trok het in twee kolonnes de bosschen in; de eene onder commando van kolonel Fourgeoud, de andere onder dat van den luitenant-kolonel Sieborg.

Men was alweer in het midden van het regenseizoen en ofschoon de kolonel vroeger, zooals wij weten, reeds had ondervonden, hoe moeilijk dan tochten in de wouden van Suriname waren, gaf hij het toch niet op. Hij hield zich overtuigd, dat als het hem thans gelukte den Boschnegers een gevoeligen slag toe te brengen, zij in onderwerping zouden komen. Want in den regentijd is het hun onmogelijk, als hun voorraad levensmiddelen verwoest wordt, dien in den eersten tijd weder aan te vullen. Hij zou hen dus bij een flinke nederlaag aan den hongersnood prijsgeven en in dat geval hoopte hij hun den vrede

[p. 125]

af te dwingen. Wel liep hij thans gevaar weder een groot gedeelte van zijn volk op te offeren, doch dat woog bij kolonel Fourgeoud, zooals wij vroeger reeds gezien hebben, niet zwaar.

Het was 6 uur in den morgen toen men opbrak en in zuidoostwaartsche richting langs de oevers van de Tempatykreek marcheerde, en het duurde niet lang of men zat alweder in de moerassen, waarin men op sommige plaatsen tot over de knieën zakte. De soldaten droegen hunne geweren in hun knapzak om ze voor natworden te bewaren en waren over het algemeen erg beladen, zoodat de marsch in geen erg opgewekte stemming aanving.

Niettemin bleef Driessen als altijd even vroolijk en bracht er veel toe bij om zijn volk in een goed humeur te houden. Het leven op zijn pas verlaten post was hem op den duur wel wat eentonig geworden en daarom was hij er verheugd over weder eens het oorlogspad te kunnen betreden. Mijland, uit Paramaribo geheel hersteld teruggekeerd, was verheugd zijn ouden vriend weer aan te treffen en sloot zich, zoo dikwijls de omstandigheden dit gedoogden, bij Driessen aan. Hij had te Paramaribo tot zijne verrassing op het onverwachts een oom ontmoet, die officier was en deze, verheugd in dit vreemde land een familielid aan te treffen, dat hem van een en ander op de hoogte kon brengen, had weten te bewerken, dat Mijland bij hem geplaatst werd. Hieraan had onze Mijland het te danken, dat hij eenige meerdere vrijheid van handelen genoot.

De richting van den tocht werd meermalen veranderd, maar den meesten tijd had men een zeer slecht terrein.

[p. 126]

meest zeer moerassig. Somtijds reikte de diepte van de door te trekken moerassen nog veel verder dan tot de knieën en liep men meermalen tot aan de borst in het water, terwijl de slagregen op hen nedergutste. Op de boschwegen had men, bij eenigszins goed weer, nog nu en dan eenige afleiding op het gezicht van de dieren des wouds of de zeldzame planten en boomen. Fraaie eekhoorns en allerlei soorten van apen zag men bijna eiken dag. Dat vlugge goedje sprong bliksemsnel tusschen het loof der hooge boomen rond, de voorbijtrekkenden beglurende en hun somtijds het een of ander toewerpende.

Zoo gebeurde het, dat op een morgen opeens een zonderling geluid vernomen werd, dat al sterker en sterker werd. Men wist het bij niets beter te vergelijken dan bij het hakken van hout. In de stellige verbeelding dat het Boschnegers waren, die aan het houthakken waren, hield de kolonne halt en werd Driessen met de zijnen op kondschap uitgezonden.

Zeer behoedzaam zich door de ruigte een weg banend, bespeurde Driessen, toen hij een eind wegs was doorgedrongen, dat het verdachte geluid niet van omlaag maar uit de hoogte kwam, en nu bespeurde hij tot zijne verbazing een grooten troep apen, die bezig waren noten te eten. Als zij er twee geplukt hadden sloegen zij de noten met een klinkenden slag tegen elkander, om ze te kraken. Het onophoudelijk tegen elkaar slaan en het regelmatig neervallen van de notenschalen, veroorzaakte een geluid, dat een inlander misschien zou hebben kunnen verklaren.

IJlings teruggaande, liet Driessen aan den kolonel rapport brengen van deze ontmoeting en nu trok de

[p. 127]

kolonne onverwijld verder. Zoodra men op de plaats was aangekomen, begonnen de apen een oorverscheurend geschreeuw aan te heffen en bombardeerden de soldaten met noten zóó hevig, dat een van hen een gat in het hoofd kreeg en verscheidene soldaten verwenschingen en bedreigingen uitstieten over de pijn, die deze notenregen hun veroorzaakte.

Na gedurende eenige dagen in alle windrichtingen te hebben gemarcheerd, trok men den 7^den noordwaarts over bergen van welker kruinen men de fraaiste gezichten had. Overal breidde zich onmetelijk woest land uit, met dichte bosschen in allerlei kleurschakeeringen bedekt. Des avonds trok men de Mapany-kreek over en kwam vóór de duisternis nog te Maagdenburg terug, tot groot genoegen van de vele zieke soldaten en officieren en zeker tot nog grooter genoegen van de negers, die hen dragen moesten. Den volgenden dag kwam ook de andere kolonne van Van Sieborg aan; deze had evenmin vijanden ontmoet. Waar zaten zij?

Daarover zat de kolonel dien dag nog lang te peinzen. Vinden zou hij den vijand; dat had hij gezworen. Maar waar was hij?