De commandant van de negerjagers. Historisch verhaal van de krijgstochten tegen de boschnegers in Suriname, 1772-1778

[p. 119]

XXI.

Het kleine, gele monster, zooals Driessen den jongen jaguar noemde, veroorzaakte hem meer moeite dan men wel gedacht had. Men liet het in de kamer loopen, waar het zich echter schuw onder de banken terugtrok. Eten of drinken roerde het niet aan, en in de hoop, dat dit den volgenden dag wel zou veranderen, kroop men rustig in de hangmatten.

Spoedig echter begon de jonge tijger een concert te doen hooren, dat op den duur erg vervelend was en allen wakker hield. Driessen en Cesar haalden daarop het dier uit zijn schuilhoek te voorschijn en bonden het met een zakdoek den muil dicht. Het gemiauw klonk nu echter wel zachter, doch niet minder vervelend, daar het nu volkomen geleek op het gebrul van een dier, dat verworgd of gesmoord wordt.

Opeens klonk daarbuiten een ontzettend gebrul.

Allen keken elkaar ontsteld aan.

- Wat is dat nu? zei Driessen.

- Ha! massera-commandant, daar is de moeder van ons gele monster, fluisterde Cesar, alsof hij bevreesd was, dat de tijgerin hem zou verstaan.

Een tweede gebrul, nog heviger dan het eerste, weerklonk en terstond daarop hoorde men aan de deur krabben en schudden.

[p. 120]

De tijgerin had haar jong daarbinnen waarschijnlijk geroken of gehoord en had hare klauwen in de deur geslagen. Die open te rukken vermocht zij echter niet.

Driessen had tijdens de herstellingen, die hij had doen uitvoeren, ook een kijkgat in de deur doen maken. Dit gat werd van binnen door een schuif gesloten en werd alleen geopend als het des nachts noodig was te zien, wat er buiten voorviel.

- Laten wij eens voorzichtig kijken, massera-commandant, zeide Cesar, op het kijkgat wijzende.

- Duivels, ja, dat is goed! riep Driessen uit. Vooruit! jij aan de schuif; haal haar voorzichtig open en op het eerste woord van mij schuif je weer toe!

Zoo gezegd, zoo gedaan.

Maar bijna op hetzelfde oogenblik, dat men het kijkgat opende, was het den jongen tijger gelukt den doek van zijn muil af te rukken en te gelijk met het openen van de schuif baande zijn gebrul als een lang bedwongen stroom zich een uitweg.

Driessen drukte zijn gelaat voor het gat, maar sprong terstond bliksemsnel terug.

Op hetzelfde oogenblik sloeg de tijgerin haar klauw in de opening, en zoo Driessen er nog gestaan had, ware zeker zijn geheele gezicht verscheurd geweest.

- Doe dicht! Schuif dan toch dicht! riep men Cesar toe; maar deze deed vergeefsche pogingen daartoe. De tijgerin had de schuif gegrepen en hield die tegen.

- Een bijl! schreeuwde een der Negerjagers.

Doch reeds had Cesar de schuif losgelaten en hieuw de tijgerin zoo hevig in de pooten, dat het bloed rondspatte en zij brullend terugsprong.

[p. 121]

Op hetzelfde oogenblik sloeg de tijgerin haar klauw in de opening. (Blz. 120.)

[p. 122]

In dien tusschentijd had Driessen zijn geweer gegrepen en trad nu naar de deur om het dier een kogel door den kop te jagen. Het beest, dol van pijn, sprong echter andermaal op de deur toe en beet in den naar buiten gestoken geweerloop.

Op goed geluk drukte Driessen af en voelde dadelijk, dat zijn geweer losgelaten werd. De tijgerin tuimelde achterover en toen de rook opgetrokken was, zag men haar liggen, als een dolle kat door het gras rollend.

Een tweede schot in de zijde scheen even goede uitwerking te hebben, want de jaguar bleef rustig liggen.

Toen opende men de deur en de Negerjagers vielen haar nu met hunne bijlen aan.

De tijgerin bleek nog volstrekt niet dood en weerde zich geducht. Beide voorpooten waren door bijlslagen verbrijzeld en daaraan was het te wijten, dat zij niet kon opspringen om hen aan te vallen. Niettemin was het gevaarlijk haar te naderen, maar zij had onverschrokken tegenstanders, gespierde, krachtige mannen, die zich niet lieten afschrikken door een bloedenden muil met geduchte tanden en woest rollende oogen. Binnen enkele minuten lag zij roerloos op den grond uitgestrekt.

Op dit oogenblik dacht Driessen opeens aan het jong, en toen hij naar binnen wilde gaan om te kijken of het niet weggeloopen was, daar de deur was opengebleven bij den aanval, bespeurde hij, dat het zich dicht tegen het doode lichaam van de moeder had neergevleid. Cesar nam het dier op en bracht het weer in huis.

Des morgens stroopten de Negerjagers den jaguar de fraaie huid af en ontvingen met vreugde de premie, door het gouvernement op het dooden van tijgers gesteld.

[p. 123]

Het kleine dier bleef lang schuw en het was alleen aan het onuitputtelijk geduld van Driessen toe te schrijven, dat het hem nog gelukte het een weinig tam te maken. Hij kwam zelfs zóóver, dat hij met het beest buiten ging wandelen, aanvankelijk aan een touw, maar later los en na eenige weken liep het hem als een hond na.

Ook met den Negerjager geraakte het dier weldra op goeden voet en werd binnen korten tijd de lieveling van den geheelen post. Geen Negerjager ging het bosch in of hij bracht voor den tijger wat mede.

Op een goeden dag echter was het dier verdwenen en alle zoeken baatte niet. Het was en bleef weg en ofschoon het Driessen eerst erg veel leed deed, moest hij toch weldra erkennen, dat het zoo maar beter was, want zoodra hij verplaatst werd of op expeditie moest gaan, zou hij het dier toch niet kunnen medenemen, en aan een ander present geven nog minder. Hij had van boden, die den post bezochten, vernomen, dat er te Paramaribo versterking uit Holland was aangekomen en kolonel Fourgeoud nu weer spoedig de bosschen in zou gaan.