De commandant van de negerjagers. Historisch verhaal van de krijgstochten tegen de boschnegers in Suriname, 1772-1778

[p. 115]

XX.

Intusschen, hoe gaarne de kolonel Fourgeoud de Boschnegers te vuur en te zwaard wilde verdelgen, hoe weinig hij zich ook ontzag in de middelen om tot dat doel te geraken, toch moest hij weldra bekennen, dat de gouverneur van de kolonie en zooveel kundige mannen in Suriname gelijk hadden met hunne bewering, dat men gedurende den regentijd geen krijgsverrichtingen in de bosschen van Suriname kan ondernemen. Die onophoudelijke regens, die de wegen onbegaanbaar maakten, die de beken deden zwellen en de soldaten dwongen, herhaaldelijk tot aan de borst door het water te waden, die waren erger dan de vijand. Overdag vermoeiende marschen door moerassige bosschen, des nachts blootgesteld aan hevige regens, geen kans soms in dagen droog goed aan het lijf te hebben, ontoereikend voedsel en in het geheel geen verpleging, dat alles maakte, dat allerlei ziekten hoe langer hoe heviger begonnen te woeden, en zoo zag de kolonel, hoe ongaarne ook, zich wel genoodzaakt, wilde hij niet met al zijne soldaten in de bosschen omkomen, de expeditie op te breken en uit te stellen tot de regentijd voorbij was.

Men kan zich voorstellen met hoeveel genoegen dat besluit vernomen werd. Enkele posten werden betrokken,

[p. 116]

die van tijd tot tijd werden afgelost, maar overigens trokken de troepen naar Paramaribo, waar zij aankwamen in een toestand, die hen meer deed gelijken op roovers en bedelaars, dan op Nederlandsche soldaten.

Door dezen maatregel werden Mijland en Driessen gescheiden. De eerste trok doodziek naar Paramaribo, om daar in het hospitaal herstelling te zoeken, de andere kreeg het bevel over een post en betrok dien met zijne Negerjagers.

Driessen had daarom zelf verzocht en zag er volstrekt niet tegen op. Integendeel trok dat vrije leven hem, zooals wij weten, zeer aan en stelde hij er zich veel van voor om daar te jagen en te onderzoeken zooveel hem lustte. Het speet hem slechts, dat Mijland niet bij hem was, maar tot zijn vreugde vergezelde Cesar hem, die pas in het korps der Negerjagers was opgenomen.

De post was niet groot en in zeer vervallen staat. Hij bestond uit het hoofdgebouw en twee andere posten, die op korten afstand er van lagen. Het hoofdgebouw was een blokhuis, dat gemakkelijk tegen den vijand kon verdedigd worden; de andere gebouwtjes waren niet meer dan schuren, die haast op invallen stonden. Men had er een tiental koeien, die melk leverden, een groot aantal kippen enz, en leefde er als een kolonist. De eenige dienst bestond in het betrekken van posten, het in orde houden der wapens en het overbrengen van brieven en levensmiddelen. Voor het overige had iedereen vrijen tijd genoeg om te doen wat hij wilde. De één jaagde, de andere vischte, een derde plantte groenten, enz.

Driessen begon met hetgeen het meest noodig was, namelijk het doen herstellen van de gebouwen; want in

[p. 117]

de meeste hadden regen en wind vrijen toegang. Verscheidene dagen gingen daarmede heen, maar het hield vele negers, die anders uit verveling niet zouden hebben geweten wat te doen, nuttig bezig. Toen de gebouwen gereed waren, kwam de omtrek aan de beurt. Hagen, waar tusschen paden liepen van het eene gebouw naar het andere, werden in orde gemaakt; boomen, die het vrije uitzicht belemmerden, omgehouwen; de moestuinen, die gedurende de laatste expedities geheel verlaten daar gelegen hadden, weder bewerkt en zelfs uitgebreid en de negers, vroegere slaven zooals men weet, werkten, nu zij wisten, dat de opbrengst voor hen was, met lust en ijver.

Inmiddels stelde Driessen een rapport op over den toestand van den post, zooals hij dien gevonden had, opdat men later zou kunnen zien welk eene vooruitgang er had plaats gegrepen.

De Boschnegers lieten hen ongemoeid. Die hadden op hunne eigene verwoeste gronden te veel te doen om dezen kleinen post voorloopig te verontrusten en Driessen deed niets om ze op te sporen, daar hem dit niet gelast was. Het was als het ware een stilzwijgende wapenstilstand.

Zoo gingen de weken en maanden om, in landelijke bezigheden en landelijke genoegens.

Op de meeste dagen wierp Driessen des morgens het geweer over den schouder of nam een neger mede om al zijne benoodigdheden te dragen en trok dan de wildernis in. Hij ving insecten, van eene grootte en kleurenpracht waarvan men zich in ons land geen denkbeeld kan vormen, of schoot vogels of andere dieren.

Eens op een morgen met dit doel uitgegaan, waren

[p. 118]

hij en Cesar nog niet ver gevorderd in de wildernis, toen een klaaglijk miauwen hun oor trof. Wat kon dat zijn? Beiden bleven staan luisteren.

- Het is een tijger! zei Driessen, en niets anders.

- Ja, een jonge jaguar, laten wij maken dat wij weg komen, zeide Cesar. Als de jongen hier ronddwalen, kunt ge er op rekenen, dat de ouden niet ver weg zijn, en dat goed is, als zij jongen hebben, vervloekt lastig, massera commandant.

- Ge hebt gelijk, zeide Driessen, laten wij een ander pad inslaan.

Zoo gezegd, zoo gedaan, maar nauwelijks waren zij van richting veranderd of het miauwen klonk opeens dicht bij hen en plotseling kroop een klein, geel dier in de struiken weg.

- Duivels, zei Driessen, dat is mij toch te machtig! En hij ijlde op de plaats toe.

Ook Cesar vergat alle voorzichtigheid en hielp hem zoeken.

Tusschen de verdorde bladeren weggekropen, lag een jonge jaguar ter grootte van een volwassen kat. In een oogwenk was hij gegrepen en medegevoerd.

- Vooruit, naar den post! commandeerde Driessen, dat is een buitenkansje, -drommels, ik ga hem temmen.

Gedurig luisterend en terwijl zij het dier een zakdoek in den bek stopten om hem het schreeuwen te beletten, schreden zij flink voort, totdat zij den post bereikt hadden, zonder van de oude jaguars iets te hebben vernomen.

- Ziezoo, dat is in orde! zeide Driessen.

- Ja, en Cesar zal een mooi hok timmeren, zeide de neger.