De commandant van de negerjagers. Historisch verhaal van de krijgstochten tegen de boschnegers in Suriname, 1772-1778

[p. 101]

XVII.

Deed het Mijland zeer veel genoegen, dat Driessen eindelijk naar waarde beloond was en dat daardoor een flink soldaat, die anders stellig na verloop van zijn diensttijd ontslag zou hebben genomen, voor de Kolonie behouden was, toch had hij spijt, dat hij daardoor van zijn goeden vriend beroofd was, een vriend, die voor hem als nieuweling zeer veel waard was.

De negerjagers ontvingen hun nieuwen commandant met groote vreugde. Zij kenden Driessen, die lang reeds in de Kolonie was en indertijd nogal de opmerkzaamheid tot zich getrokken had, door zijn ridderlijk optreden tegen de tot gewoonte geworden mishandelingen der slaven. Er was terstond gefluisterd, dat dit die korporaal was, die vroeger jaren dit en dat had gedaan, alles in hun belang, die altijd de partij van den mishandelden slaaf of de gemartelde slavin had gekozen en dit zelfs zóózeer had gedaan, dat hij er de slechte gevolgen van had ondervonden. Deze herinneringen gingen van mond tot mond en toen Cramer hunnen nieuwen commaridant aan hen voorstelde, ging er een algemeen vreugdegeroep op.

Driessen was in de wolken en de kolonel kon er zeker van zijn, dat als er één man was in het corps, die

[p. 102]

zijn plicht zou doen tot het uiterste, het zeker de nieuwe conducteur van de negerjagers zou zijn.

De dag van opbreken was spoedig daar. De kolonel, die besloten had den westelijken oever van de Cormoetibo-kreek van Boschnegers te zuiveren, rukte in twee kol onnen op. Hij zelf voerde de eerste aan, terwijl de tweede onder bevel van majoor Ruighcop stond. In de legerplaatsen bleef slechts een sterke macht met het noodige voor de zieken.

In de orde van de zoogenaamde Indiaansche linie werd de tocht aangevangen, d.w.z. de soldaten op één lijn achter elkander. De negers, die als dragers van de bagage ruim vertegenwoordigd waren, waren verdeeld tusschen de liniesoldaten, ten einde een oogje op hen te kunnen houden. Deze negers werden van hunne meesters gehuurd, die daarvoor eene huur van ƒ1.20 per dag ontvingen. Als men nu weet, dat bij een corps soldaten van zestig man minstens twintig dragers noodig waren, dan is het duidelijk, dat die expedities der Kolonie veel geld kostten.

De tocht werd geopend door een paar met bijlen gewapende negers, om den weg te banen. Op hen volgde een korporaal met twee man, die als voorwacht dienst deden, het terrein bespiedden en bij ontdekking van vijanden terstond alarm maakten. Achter hen volgde de voorhoede, bestaande uit een officier, een korporaal en zes soldaten. Daarachter volgde verder de in twee afdeelingen verdeelde hoofdmacht, benevens de ambulance.

Op zoo'n tocht door de bosschen waar zij doortrokken, merkten de verschillende afdeelingen de boomen langs den weg, opdat na hen daar passeerenden zouden weten,

[p. 103]

dat hunne wapenmakkers dáár reeds geweest waren. Ieder had daartoe een bizonder teeken, de zee-soldaten verschillend van de koloniale troepen, enz. Trok men savannen door, dan bond men langs den weg de takken der heesters kruiselings vast, en een troep, die ergens gelegerd was, liet bij het opbreken een flesch achter, met een stuk papier er in, waarop het noodige werd geschreven.

Het regenseizoen naderde reeds en men was nog maar kort op weg, of het hemelwater begon met stroomen te vallen. De grond werd overal drassig en men zakte dikwijls op sommige plaatsen tot over de enkels er in; het gebeurde ook vaak, dat men tot aan de heupen door het moeras moest waden.

Zoo kwam men aan eene open plek, die nog het minst drassig was en waar men het bivak voor den nacht zou betrekken. De regen viel steeds nog in stroomen en er was geen kans dat dit beter zou worden. Van een onderkomen, waar men de kleederen zou kunnen drogen, was geen sprake en er schoot niets anders over, dan in Godsnaam de hangmatten maar op te hangen.

Spoedig was iedereen in de weer, want al was het vooruitzicht op eene verkwikkende nachtrust met dit weer niet erg rooskleurig, toch verlangde men er naar om te gaan liggen, ten einde ten minste einige rust te nemen.

Het was een treurige nacht. De regen bleef maar onafgebroken nedervallen en drong door alles heen. Een ieder had zooveel mogelijk een plaatsje opgezocht, waar hij zijn hangmat onder het dichtste lommer kon ophangen, om ten minste nog eenigszins beschut te zijn. Maar zelfs de dikke bladerendos van deze maagdelijke,

[p. 104]

eeuwenoude boomen, bood spoedig geen weerstand meer aanden verschrikkelijken regen. Hevige windvlagen kwamen daar ook nog bij en men kan derhalve begrijpen, hoe men den nacht doorbracht.

Doch, zooals gezegd, toch sliepen allen weldra in, zelfs de ongelukkige slaven, die op den grond lagen, onder den blooten hemel niet alleen, maar slechts op den grond. Sommige hadden een hoop dood hout gesprokkeld en zich daarop uitgestrekt als een haas in zijn leger.

Toen de morgen daagde, ontwaakte de een voor, de andere na met vloeken en verwenschingen. Want zij lagen in hunne hangmatten, alsof zij in een badkuip lagen. Geen drogen draad hadden zij aan het lichaam en toen men uit de hangmatten gesprongen was, gevoelde menigeen de nadeelige gevolgen van dien verschrikkelijken nacht, en begreep, dat als er zoo nog enkele dagen kwamen, zij spoedig door ziekte aangetast zouden worden, opgezonden naar Paramaribo of misschien ellendig omkomen in de bosschen.

Het verwonderlijkste was, dat de slaven, die den geheelen nacht op den doorweekten grond hadden gelegen, niets voelden van al de ongesteldheden, waarover de meeste Europeanen klaagden. Ook de negerjagers zagen er opgewekt uit en Driessen kon niet nalaten zich geluk te wenschen met een corps, dat zoo goed tegen alle vermoeienissen en ontberingen gehard was.

[p. 105]

De tocht werd geopend door een paar met bijlen gewapende negers, om den weg te banen. (Blz. 102).