De commandant van de negerjagers. Historisch verhaal van de krijgstochten tegen de boschnegers in Suriname, 1772-1778

[p. 96]

XVI.

Het was reeds begin November geworden, toen de commandant van de beide vaartuigen, die wij tot heden vergezeld hebben, het bericht ontving, dat de bevelhebber van de militaire macht, die uitgezonden was om de Boschnegers te beoorlogen, de kolonel Fourgeoud, was aangekomen, en met zijne krijgsmacht gelegerd was aan de Cormoetibo-kreek, ongeveer een mijl van den mond van de Wana-kreek, en dat de luitenant Cramer zich daarheen moest begeven.

In allerijl werd alles gereedgemaakt. Men wist dat de kolonel een streng militair was en deed dus zijn best dat alles er in de puntjes net uit zou zien. Toch was dit alleen mogelijk ten opzichte van de vaartuigen, want de kleeding was zoo eenvoudig mogelijk, bij de meesten een enkel wollen hemd, een broek en een hoed, ziedaar de geheele kleeding van den soldaat op expeditie. - Ook de officieren waren niet veel beter gekleed. Trouwens deze kleeding beviel hun wel, want in een land, waar men telkens genoodzaakt was door moerassen te waden, soms tot aan de borst toe, was een goed voorziene garderobe, een last die men zich niet gaarne zou getroost hebben. Ook droegen de officieren geweren evenals een soldaat. Hunne pistolen hingen aan koordjes om hun hals.

[p. 97]

Intusschen, onze soldaten poetsten wat er te poetsen viel en deden hun best, zoodat, toen het troepje van luitenant Cramer bij den hoofdtroep aankwam, dit er flink uitzag.

Terstond moest de luitenant nu verslag doen van zijne expeditie tegen de Boschnegers, want, hoewel de kolonel daarvan onmiddellijk schriftelijk verslag had ontvangen, deed het hem zóó veel genoegen, dat Cramer eene nederzetting had verwoest, van welks bestaan men niet eens afwist, dat de kolonel nogmaals alle bizonderheden wilde weten. Daarbij kwamen ook ter sprake de bekwaamheden van de verschillende manschappen, want luitenant Cramer deed gaarne de goede eigenschappen zijner ondergeschikten uitkomen.

De kolonel luisterde aandachtig en toen Cramer vertelde van dien lästigen tocht door de wildernis, het overnachten in het bosch en hoe de Boschnegers hen daar des nachts waren komen bezoeken, vroeg hij of die korporaal Driessen al lang diende, dat hij zoo goed bekend scheen in de bosschen.

Nu, dat was Cramer juist naar den zin. In het kort deelde hij mede, hoe lang Driessen reeds in de kolonie was, hoe hij, een ontwikkeld mensch, steeds door allerlei kleingeestigheden van de over hem gestelde officieren achtergesteld was bij anderen, en volgens zijne overtuiging meer kunde had, dan menig officier van de Koloniale troepen.

- Ik vraag u dat daarom, zeide de kolonel, omdat er bij het corps Negerjagers een conducteursplaats open is, die ik gaarne zou zien aangevuld door iemand, die ondervinding heeft opgedaan in dit vervloekte land, die

[p. 98]

met de eigenaardigheden van het volk bekend is en die een taai gestel heeft.

- Ik geloof niet, zei luitenant Cramer, dat u een geschikter persoon daarvoor kunt vinden dan Driessen. Ware mijn onderofficier Mijland langer in Suriname, dan zou ik u hem aanbevelen; thans echter kan ik dat niet doen, omdat hij nog niet genoeg kennis van land en volk heeft.

- Goed, zei de kolonel, we zullen het maar afgesproken houden. Spreek er eens over met hem. We hebben flinke lui noodig hier in de bosschen en daarom moet er maar met spoed worden gehandeld.

Terwijl dit hier plaats had, zaten Driessen en Mijland in druk gesprek met eenige collega's, die bij de hoofdmacht behoorden.

Deze troepen hadden zich bij hun opmarsch meester gemaakt van drie dorpen der Boschnegers, bij één van welke men ook een uitgestrekt rijstveld vond met rijpe rijst. Dit werd, evenals altijd, geheel verwoest. De muitelingen, onder bevel van Bonny, werden op de vlucht geslagen. Ook had men de overblijfselen gevonden van de ongelukkige expeditie van den luitenant Lepper, n.l. de hoofden der gevallenen op staken gestoken. Men herkende het hoofd van Lepper en van zes zijner soldaten. De overigen waren levend gevangen genomen en in het dorp door de Boschnegers doodgegeeseld. Men had deze bizonderheden vernomen van eene negerin, die men op dien tocht had gevangen genomen.

Bij de aankomst van de soldaten van den kolonel had er nog een soort oproer plaats gehad, n.l. een soldaten oproer.

Deze geheele krijgsbende was uitgehongerd. Zoo-

[p. 99]

dra zij in de legerplaats, die eenige dagen te voren door eene andere afdeeling onder majoor Ruighcop betrokken was, waren gekomen, begonnen zij op onstuimige manier om brood te vragen. Er was nu wel brood in de legerkisten, maar om bizondere redenen was sinds drie dagen geen brood verstrekt, doch in de plaats daarvan rijst. De oproerige soldaten bleven echter schreeuwen om brood. Toen wierpen zich de officieren gewapend op hen, namen de grootste schreeuwers gevangen en stelden aan zekeren Schmidt een voorbeeld, door hem zoolang te geeselen, dat het bloed uit zijn mond sprong. Dit werkte op de overigen bedarend en de zaak was daarmede uit.

Driessen vond er verscheidene oude krijgsmakkers onder en natuurlijk werd er menig hartelijk woordje gewisseld en menige oude geschiedenis opgehaald. Ook het stellige voornemen van den kolonel om de Boschnegers te vuur en te zwaard te vervolgen, werd druk bepraat. De een wist dit te vertellen en de andere dat en zoo vloog de tijd om in ongewone gezelligheid.

Te midden van de pret werd Driessen bij luitenant Cramer ontboden.

- Zoo, zeide Mijland, dat heeft zeker eene bizondere beteekenis.

- Als het maar wat goeds is, zei Driessen, lachend.

- Wie weet, klonk het.

Het duurde intusschen vrij lang eer men Driessen zag komen. Ten laatste zag men hem met den luitenant Cramer naar de tent van den kolonel gaan.

- Wat duivel is er nu aan de hand? vroegen enkele makkers.

[p. 100]

- Ik begrijp er niets van, zei Mijland, tenzij.... drommels!

- Nu wat? vroeg men.

- Tenzij hij eene bevordering krijgt, zeide Mijland.

- Sakkerloot, zou het dat zijn? klonk het.

Men verdiepte zich in gissingen.

Eindelijk verscheen Driessen alleen; hij liep snel en met den glans van genoegen op het gelaat naar zijne kameraden toe.

- Wel, riep Mijland, wat is er toch aan de hand?

- Ik ben bevorderd! riep Driessen.

- Tot wat, tot onderofficier?

- Neen, ik ben conducteur van de negerjagers geworden!

- Duivels! riepen er een paar, dat is een gelukwensch waard!

- Dus nu staat ge zelfs boven mij in rang, zeide Mijland, lachend; nu, van harte geluk gewenscht!

- Ik zal nooit vergeten, Mijland, dat jij degeen was, die mij moed hebt ingesproken, toen ik op het punt was alle hoop op bevordering te laten varen, zei Driessen met bewogen stem. Als jij mij toen niet had laten beloven mijn best te doen, en als je mij niet evengoed geholpen had als de luitenant, dan was ik nu nog even ver geweest als toen.

- En dat in nog geen half jaar tijds, zeide Mijland, het is waarachtig de moeite waard. Vóór een half jaar nog soldaat en nu den rang van vaandrig; 't is mooi. Komaan, heer vaandrig, laten wij eens op uwe gezondheid drinken.

Men begrijpt, dat Driessen dien nacht geen oog dicht deed van vreugde