De commandant van de negerjagers. Historisch verhaal van de krijgstochten tegen de boschnegers in Suriname, 1772-1778

[p. 54]

IX.

- Wat ik u verhaald heb, zeide Driessen, is te vinden in de Geschiedboeken van Suriname. Het is alzoo waar. Laten wij het er voor heden bij laten, want het wordt tijd, dat wij naar onze kampplaats terugkeeren. Een volgende keer zal ik u het slot vertellen.

- Ge hebt gelijk, zei Mijland, ik mag ook niet te veel van je goedheid vergen. Ik hoop echter slechts, dat wij lang, zeer lang bij elkander zullen blijven, want ik leer veel van je.

- Tot je dienst, zei Driessen, opstappend, we zullen de ananas medenemen.

Hij slingerde een paar taaie, buigzame twijgen om de stekelige vrucht en draaide de uiteinden in elkander, zoodat de vrucht in een soort van touwen lus hing. Daarna begaven zij zich op weg naar hun post aan de Cormoetibo-kreek.

Men had een paar hutten op korten afstand van den oever gebouwd om daar te bivakkeeren. Voornamelijk was dit gedaan om het verblijf aan den wal veiliger te kunnen maken, doch men mocht zich in dit genot niet lang verheugen. Toen onze vrienden toch aan de post kwamen, bespeurden zij tot hunne bevreemding, dat de hutten verdwenen waren en de manschap bezig was,

[p. 55]

alles wat aan land was gebracht, weer scheep te brengen. De reden hiervan vernamen zij spoedig.

Terwijl zij uit waren, had de commaridant een brief ontvangen van den bevelhebber der post's Lands-Welvaren, waarin hem aangemaand werd wel op zijne hoede te zijn, daar de boschnegers een paar nachten te voren op eene andere post een schildwacht vermoord hadden.

Luitenant Cramer had toen onmiddellijk de hutten laten afbreken en voorzichtigheidshalve besloten zijne manschappen aan boord te doen terugkeeren, daar men natuurlijk ergens op het water, voor anker liggende, veiliger was dan aan land, waar een onverhoedsche aanval altijd gemakkelijker uit te voeren was.

De gebeurtenissen van den volgenden nacht bewezen reeds hoe goed de commandant gehandeld had.

Mijland had de wacht met een tweetal mannen, een soldaat en een slaaf, die veel blijken van gezond verstand en slimheid had gegeven en ook meermalen gevraagd had in dienst te mogen treden bij de negerjagers. Cesar, zoo heette hij, was een kloeke kerel, en daar hij met de eigenaardigheden der natuur goed bekend was, werd hij meermalen voor kleine diensten gebruikt.

Het was dezen avond met de gewone plaag, de muggen, erg gesteld. Wel rookten Mijland en de soldaat wat zij konden, maar dit belette niet, dat zij bont en blauw gebeten werden door een groote soort muggen, die in wolken boven de vaartuigen dansten. Ook daar binnen ontlokten hunne beten den slapenden meermalen krachtige verwenschingen. Om te zien of er niets aan te doen was, liet Mijland in een ijzeren pan een klein vuurtje stoken, waarop Cesar van tijd tot tijd tabak

[p. 56]

strooide, maar ofschoon de rook hem tusschenbeide bijkans deed stikken, hielp ook dit middel niet om de plaaggeesten te overjagen.

Eensklaps bleef Cesar, die in gebogen houding bij het vuur zat, luisterend zitten en toen hij eenige oogenblikken onbeweeglijk naar den oever had gestaard, legde hij met een snelle beweging plotseling het deksel op den pot met brandende tabak.

- Wat is het, wat doet ge nu, Cesar? vroeg Mijland.

- Stil, Massera, onraad! fluisterde de neger.

Mijland stopte zijn pijp weg en gelastte den soldaat hetzelfde te doen. Toen kroop hij behoedzaaam naar Cesar.

- Wat is er? vroeg hij fluisterend.

- Boschnegers, fluisterde Cesar; ik heb voetstappen gehoord, misschien is het een wild dier, dat daar rond sluipt, maar ik geloof het niet. Als zij het licht van onzen vuurpot gezien hadden, zouden zij op ons hebben geschoten; laat uw pijp weg, Massera!

Er gingen eenige minuten voorbij. Het flauwe gekraak aan den oever, het lichte geritsel in de struiken, kon evengoed aan een wild dier worden toegeschreven als aan rondsluipende vijanden.

Opeens echter werd de stilte verbroken door een vreeselijken gil, die allen deed opspringen. Zelfs de slapende bemanning der vaartuigen werd er wakker van en snelde, de wapens opvattend, naar het dek.

- Wat is er aan de hand? vroeg luitenant Cramer, die met een sabel in de eene en een pistool in de andere hand kwam aansnellen.

- Ik weet het niet, commandant, zeide Mijland.

[p. 57]

Cesar meende te bemerken dat er aan den wal personen rondslopen en dacht dat het wel boschnegers zouden zijn. Wij zaten juist te luisteren en uit te kijken, toen wij dien vreeselijken gil hoorden.

Dit alles had hij snel gezegd en het geluid van dat akelige geschreeuw was nog nauwelijks uitgestorven, toen een even ontzettend geschreeuw, dat iets had van hulpgeroep en van een doodskreet weerklonk.

Ditmaal werd het gegil beantwoord, stemmen klonken aan den oever en men hoorde in de stilte van den nacht duidelijk het gestamp van naderende personen.

Toen hoorde men luide roepen.

Er viel niet langer aan te twijfelen, dat men met boschnegers te doen had. Er was zeker met een van hen een ongeluk gebeurd, terwijl zij bezig waren de vaartuigen te verkennen. De commandant achtte het dan ook niet geraden in deze duisternis naar den wal te gaan.

Het rumoer werd daar intusschen hoe langer hoe erger. Men scheen iemand, waarschijnlijk hem die het hulpgeroep had laten hooren, te zoeken. Maar de doodskreten van dien ongelukkige, wie het dan ook wezen mocht, verstomden ten laatste geheel en nu vernam men slechts toornige uitroepen en verwenschingen, waartusschen Driessen ten slotte het woord kaaiman opving.

- Duivels, zeide hij, nu begrijp ik de zaak eenigszins. Een van die kerels is zeker, terwijl zij bezig waren naar eene gelegenheid te zoeken om ons te overvallen, door een kaaiman aangegrepen.

De commandant knikte en Cesar was ook van die meening.

[p. 58]

Het rumoer verstomde langzamerhand en ten laatste werd het weder even stil als te voren. Sommigen wilden weer gaan slapen, maar de commandant wilde nu er reeds zoo'n groot deel van den nacht verstreken was maar liever opblijven.

Zoodra de eerste flauwe schemering den naderenden dag aankondigde, gaf de commandant bevel naar den wal te gaan.

Daar vond men de onweersprekelijke bewijzen dat een groote troep boschnegers daar was geweest. Men had stellig in de meening verkeerd, dat de soldaten nog aan den wal in hutten bivakkeerden en ware men dien nacht niet op de rivier geweest, dan zou wellicht hun leven nu reeds geëindigd zijn geweest.

Bij een nauwkeuriger onderzoek, ten einde het spoor der bende te kunnen opzoeken, jaagden de negers in het riet van den drassigen oever een krokodil op, die bezig was het lichaam van een neger te verslinden. Het was het gruwelijk verminkte lijk van den man, dien men des nachts zoo vreeselijk had hooren hulproepen. Zijne makkers waren er dus niet in geslaagd hem te redden en zeker had dit noodlottig voorval hen van verdere ondernemingen tegen de post doen afzien.