De commandant van de negerjagers. Historisch verhaal van de krijgstochten tegen de boschnegers in Suriname, 1772-1778

[p. 27]

V.

Weder bevond men zich op de Cottica en vorderden, onder begunstiging van een gunstig windje, de vaartuigen goed. De voor een groot deel lage oevers waren dicht begroeid met Mauritius- en andere palmen. Hier en daar zag men nog een katoen- of suikerplantage, doch deze werden, hoe verder men kwam, steeds schaarscher. Des middags ankerde men aan den wal en bleef aan land het maal klaarmaken, om des avonds weer scheep te gaan. Men overnachtte voor anker liggende in den mond van de Peréca-kreek en den volgenden dag nabij de Koopmanskreek, om den daarop volgenden dag, het was den 10^den Juli des morgens, den eersten militairen post te bereiken.

's Lands Welvaren, zooals deze post heette, stond, ondanks zijn fraaien naam, in een slechten reuk. Onder de soldaten had men dezen post spoedig een meer passenden naam gegeven, door hem Duivelshaven te noemen, ongetwijfeld meer in overeenstemming met de verschrikkelijk ongezonde ligging van die plaats, dan den naam van 's Lands Welvaren, wat als eene bespotting klonk. Niemand hield het hier lang uit en vele soldaten, die voor Duivelshaven bestemd waren, konden gerust vóór hun vertrek daarheen hun testament maken.

De bevelhebber, een kapitein, ontving onzen troep met

[p. 28]

groote vreugde. Kenmerkend was het, dat de eerste vraag, welke gedaan werd, was, of men geen zieken op de vaartuigen had. Luitenant Cramer antwoordde ontkennend, ofschoon er wel één zieke was, maar die man had den commandant zóó gebeden hem niet op den post achter te laten, dat de luitenant het niet over zijn hart kon verkrijgen dit wel te doen.

Drie kwart van de bezetting was ziek en de akelige gezichten van verscheidene anderen boezemden onzen bezoekers rechtmatige vrees in voor hetgeen hun misschien in de bosschen van Suriname te wachten stond. Een ieder was dan ook verheugd, dat men nog denzelfden dag den weg vervolgde.

Na op dien avond het anker te hebben uitgeworpen voor den mond van de Barbacoeba-kreek, bereikte men den volgenden dag de Cormoetibo-kreek, waar men aan land ging, om een tijdelijk verblijf in te richten; want men had in last hier tot nader orde te blijven.

Deze bivakplaats was midden in het woud. Het oog ontmoette niets dan lucht en groen. En overal bespeurde men de kenmerken van een rijke dierenwereld. Van den eenen oever naar den anderen zwommen telkens slangen over; in de boomen schreeuwden bontgekleurde vogels en sprongen apen lustig rond.

Geen wonder dan ook, dat onze beide vrienden, niets te doen hebbende, een tochtje in den omtrek ondernamen.

Zij waren nog nauwelijks een half uurtje aan het dwalen, toen hunne opmerkzaamheid getrokken werd door een moorddadig geschreeuw.

- Wat is dat? vroeg Mijland, verschrikt blijvende staan.

- Ik denk Kesi-kesi's, zei Driessen, die ruzie hebben.

[p. 29]

- Kesi-kesi's, wat zijn dat dan, Indianen?

- Neen, apen, lachte Driessen. Stil, we zullen zien wat er aan de hand is!

Hij wenkte Mijland hem te volgen, en beval hem fluisterend aan zoo weinig mogelijk gerucht te maken. Daarop drong hij behoedzaam in de richting, vanwaar het geluid gehoord werd in het bosch door.

Het was een alles behalve gemakkelijke tocht en Mijland verbaasde zich er voortdurend over, hoe Driessen zich zoo vlug door die in elkaar gestrengelde planten en struiken kon werken.

Eindelijk echter bevonden zij zich aan den rand van een kleine, open plek en daar deed zich een lachwekkend tafereel aan hunne oogen voor.

Een twintigtal apen, die de grootte van een kat hadden, waren om een voorwerp, dat men echter niet terstond kon zien, aan het vechten. De een rolde over den andere en zij beten elkander vinnig en trokken elkaar de haren met bossen uit.

Een groote, rijpe ananas bleek weldra de twistappel te zijn; het ding was te groot om mede op de boomen te nemen en nu wilde iedereen daar beneden er wat van plukken.

- Ho even! riep Driessen uit, en met een flinken sprong kwam hij uit het hout te voorschijn.

Alsof een schot tusschen hen gevallen was, zoo stoof de troep plotseling uit elkaar en klauterde bliksemsnel op de hooge boomen, krijschend toeziende, hoe Driessen zich van de begeerlijke vrucht meester maakte.

- Ziezoo, dat is alvast een stuk van ons maal, riep hij Mijland lachend toe.

[p. 30]

Deze stond nog verbaasd naar de apen te kijken, die hij steeds in grooter aantal ontwaarde.

Behalve de soort, die bezig was geweest met de ananas, bespeurde hij eenige kleinere, niet veel grooter dan een eekhoorntje, op de boomen rondspringen. Het was vooral hun fraai voorkomen, dat zoozeer Mijland's opmerkzaamheid trok. Zij waren namelijk groenachtig grijs met witten buik en oranje-gele handen, terwijl het vleeschkleurige, met witte haren bedekte gezicht en de zwarte mond en donkere oogen, hun een zeer opvallend voorkomen gaven. Zij maakten bij het zien der beide militairen allerlei fratsen, onderwijl zich echter gestadig verwijderende.

- Wat zijn die beestjes mooi! riep Mijland eindelijk in bewondering uit.

- Ja, dat zijn de fraaisten, die we hier hebben, zeide Driessen. Men noemt hem hier mungi-mungi, en ik geloof, dat de Latijnsche naam Simia sciurea is, ten minste, als ik mij uit mijn jongenstijd, toen ik nogal graag van wilde dieren las, wel herinner.

- Ja, daar waart ge altijd nogal sterk in, merkte Mijland aan; trouwens in alles wat op vreemde landen en volken betrekking had, waart gij ons op school den baas. Ik weet nog heel goed, dat we, als we iets van dien aard niet wisten, het jou vroegen, en ik geloof niet dat je er ooit een het antwoord schuldig zijt gebleven.

Driessen zuchtte.

- ‘Die tijd is lang voorbij,’ zong hij zacht. Maar het was toch een prettige tijd, vervolgde hij. Wat denkt een jongen er toch weinig aan, dat zijn jongenstijd de aangenaamste van zijn leven is en hoe vol illusiën gaat hij de wereld in! En later? Dan ontwaart hij eerst het

[p. 31]

hemelsbreede verschil. Wil je wel gelooven, dat de teleurstellingen, die ik van dien aard heb ondervonden, toen ik de wereld vol geestdrift intrad, mij er eigenlijk toe gebracht hebben hier in de wildernis te gaan zoeken wat ik in gindsche maatschappij niet kon vinden?

- En dat was?

- Oprechtheid en eenvoud, kortom waarheid en natuurlijkheid.

- Ach ja, maar wij allen ondervinden groote teleurstellingen, zei Mijland, en dat komt daardoor, dat we ons alles te mooi voorstellen.

- Ja, dat is zoo.

- Maar à propos, Driessen, we kunnen hier gezellig een poosje gaan zitten, hoe zou je het vinden, als je nu eens vervolgde met je geschiedkundige lessen.

- Met mijne geschiedkundige lessen? vroeg Driessen verwonderd.

- Ja, zeker, met je verhaal, hoe de Boschnegers er toe zijn gekomen oproerig tegen ons gouvernement te worden.

- O, ge wilt zeggen, hoe de slaven er toe gekomen zijn Boschnegers te worden, verbeterde Driessen.

- Juist, dat is het, we zitten hier zoo heerlijk, vertel nu nog eens wat.

- Nu, mij goed, zeide Driessen.

Onze vrienden zetten zich op den grond met den rug tegen een omgevallen boom. Boven hunne hoofden stoeiden en schreeuwden de apen en rondom hen zwierden insecten van allerlei kleur, grootte en vorm.

En te midden van die grootsche natuur deed Driessen het volgende verhaal: