Plotseling was Steef opgestaan en onwillekeurig was ook Reier overeind gerezen.
‘D'r valt met main niet te prate!’ had Steef gezegd en Reier rilde bij dat donkere, onheilspellende van zijn stem. ‘Nou hai je een besloit te neme: Koddebaier of stroper, een labbekak of een man!
Ik heb ook voor zo'n akkevietje gestaen, dat weet je! Toen wou m'n knappe reder me een schoit laete opbrenge. Vaif doizend guldens en een vaste aanstelling als trawlerschipper en misschien wel trouwe met z'n enige dochter. Maar dan was ik ook verders het doodschoppe nie waerd geweest. 'k Ben nog altaid blai, da' 'k 'm door z'n aige kantoor geslaege heb. Daer mot je nie over denke. Dan mot je meteen wete, wat je te doen staet. Net as jai nou....
Vooroit....! Hier hai je 't me te zegge: Ja ofte nee..!’ Met een forse ruk had Steef hem bij de borst gegrepen, zijn brandende ogen vlak bij de zijne.
En Reier van 't Hof had op dit eeuwigheidsmoment gefaald.
‘'k Mot er over denke.... 'k lae me 't mes niet op m'n strot zette....!’
De greep ontspande zich. Steef trapte de deur open.
‘D'r oit....!’
Verschrikt had Reier opgekeken.
‘D'r oit godverdomme....!! Pantertje - graip 'm..!!’
Even aarzelde de hond, keek den baas aan en den vriend van den baas....
‘Graip 'm....!’
Maar Reier was het huis uitgehold en hoorde nog, hoe de deur achter hem werd dichtgekwakt.
Als een slaapwandelaar was hij naar de Borchhoeve gelopen.
‘Zeg an de baron, dat 't goed is....’, had hij den slomen huisknecht hees toegegrauwd.