De idealisten

(1919)–Lode Baekelmans– rechtenstatus



[pagina 66]
Lenteleven. Als gij geen smachtende liefde voelt voor den Geliefde dan baat het niet of ge uw lijf versiert en reukzalf op uw oogen smeert. Kabir. DE storm jaagt en snokt... De wind huilt en fluit... Geweldig woedt het raasbollend weer met vlagende rauwheid. De Dichter zit bij zijn ronkende, roode kachel, en luistert naar den wolligen zang. Hij rookt zijn sigaar en staart onachtzaam de ijle, blauwe rookwolkjes na. Hoe geweldiger de wind rukt, hoe meer hij geniet van de gezellige warmte en van zijn sigaar. Even wazig en grillig als de rook krinkelen zijn opduikende gepeinzen en herinneringen. En omdat het zoover af ligt, omdat het zoo aan een idyllische tijd doet denken, gaat zijn verbeelding naar de dagen zijner jeugd. Want ook de Dichter is jong geweest! Nu verteedert hij zich over zijn eigen jeugd... In dien speelschen tijd schreef hij achteloos minnebrieven op de keerzijde van brieven waarin hij zijn verzen aan tijdschriftredacties aanbood. Zijn verzen werden geweigerd maar zijn liefde vond genade, en zoo bleef zijn zelfvertrouwen onwankelbaar... Hij droomt nog verder terug van zijn Atheneumjaren, van het meizonneken dat zijn kalverliefde bescheen. Toen hij het meisken voor de eerste maal zag droeg zij een gelen stroohoed met een donker blauw lint... Zij had diepbruine oogen, lange wimpers, koraalroode lippen... Hij bleef stilstaan in de zonnige straat om haar na te kijken... Hoe rijzig en zwierig ging zij!... Twee bruine vlechten bengelden haar op den rug. De boomen op de leien stonden roerloos met hun
[pagina 67]
teerheid van groen. Zachtjes zegen de zwachtelblaadjes neer en de pluisjes lagen als een vaalgroen tapijt. Helder was de lucht en gouddoorweven scheen het licht. De jongen had wel kunnen zingen van opgewektheid. In zijn frissche lenteroes dacht hij niet aan zijn les van wiskunde die hem anders zoo afschrikte. Die oogen, die bruine oogen! Boven den hofmuur der Paterkens schemerden witte en roode kruinen, en in de geuzenhofkens bloeiden reeds voorjaarsbloemen. In de schooluren droomde hij van de wereld die zoo mooi was onder den lentebloesem, 's avonds liep hij geheimzinnig ingetogen naast zijn vriend Leo. De volgende dagen zag hij het meisken weer. Zij kruiste nu zijn weg, 's morgens, 's middags en 's avonds. Wanneer zij met maatjes liep keek hij haar strak aan, maar wanneer zij alleen voorbij kwam waagde hij het niet. De vriendinnekens, met vrouwelijke sluwheid, hadden spoedig zijn stille bewondering opgemerkt. Zij gichelden als zij den blooden jongen in de verte zagen aankomen. Dan kleurde het meisken met de bruine vlechten... Ook Leo wist waaraan hij de verandering in zijn vriend moest toeschrijven. Hij las trouw de gedichten in handschrift. In die lentedagen groeide heerlijk de ziel van den jongen dichter. Alles werd ruimer en schooner, de hemel was een openbaring, de avond had een innigheid wanneer het maanlicht spoot over zijn verrukkelijke wandelingen, zijn fantasie vond buitensporige buitelingen. Met vervoering sprak hij over Vlaanderen en over de Kunst, zooals de jonge Vlaamsche dichters doen, doch Leo, die een nuchtere jongen was die later naar Amerika trok, haalde hem telkens in de werkelijkheid. - Ge moet haar aanspreken, zei hij en schoof zijn pet achteruit. - Och!
[pagina 68]
- Als ge wilt vrijen moet ge haar aanspreken... ik vind er niks aan van met een meisken te loopen... het geeft maar last als zij het thuis weten... maar gij... - Ik ken haar naam niet... - Ik zal eens op inlichtingen uitgaan. Op een zomermorgen zei Leo gewichtig: - Zij heet Augusta! - Dank u, Leo, antwoordde de Idealist. In de klas schreef hij haar naam op zijn lessenaar, en 's middags, terwijl hij haar voorbijging, prevelde hij binnensmonds: Augusta! Tot zijn verbazing nam Leo zijn pet voor haar af en zij groette, neeg even het blozende kopje met hemelsche minzaamheid. - Zoo moet ge dat lappen, leerde Leo, de meiskens kunnen toch niet eerst groeten. 's Anderdaags waagde de Dichter het zijn voorbeeld te volgen. Haar oogen waren half geloken tegen de zon; zij gingen achter haar wimpers schuil, en schenen oneindig aantrekkelijker nog. Zijn hart klopte toen hij haar glimlach ontwaarde en haar witte, regelmatige tanden zag blinken tusschen haar roode lippen. Haar groet was als een tegemoetkoming. Een kerkklokje, het klokje van Sint Antonius, klepte, de koster sloot de poort... De jonge dichter voelde zich als een veroveraar. Hij kon zijn geluk niet alleen torschen en nam Leo in zijn vertrouwen. - Nu moet gij ze aanspreken. - Natuurlijk! - Zoo rap mogelijk! - Ja, aarzelde de Dichter, wiens durf niet zoo groot was. Een paar dagen later, hij werkte aan een gedicht dat hij haar wou overhandigen en dat wou niet vlotten. kwam Leo op hem toegeschoten. - Zij heet niet Augusta! - Niet, fluisterde de Dichter wanhopig. - Neen, zei Leo onthutst. - Weet ge het zeker? - Ja!
[pagina 69]
- Hoe heet zij dan?... - Ik weet het niet, bekende Leo met een zondaarsgezicht. De vertwijfeling duurde niet lang want zijn vriend, die hem zeer verknocht was, bracht spoedig ander nieuws, - Zij heet Bertha, fluisterde hij zegevierend, ik weet het van haar vriendin. - Bertha, herhaalde peinzend. - Ik weet ook waar zij woont! - Leo, ge zijt mijn vriend, ik zal het nooit vergeten... Menigmaal dwaalde hij voortaan in haar buurt, hield zich verscholen wanneer zij op boodschap ging, volgde haar van verre, maar durfde zich niet te vertoonen en nog minder haar aan te spreken. Hij vergenoegde zich met haar hoofdknikje als antwoord op zijn schuchter groeten. - Ge moet durven, praamde Leo. Eindelijk, op een zomeravond, ontmoette hij haar in een verlaten zijstraat. Hij stond voor haar stil, wist geen blijf met zijn handen. - Wanneer kan ik u eens spreken, vroeg hij met plompe schroomvalligheid. - Mijnheer, glimlachte zij kinderlijk. Men had hem nog nooit mijnheer genoemd... Wat hij zeggen wou was hij kwijt, verward keek hij haar aan, weifelend tusschen zijn bedeesdheid en zijn zelfbewustzijn door het woordje Mijnheer opgewekt. - Zondag om elf uur aan de Ellermanstraat... Hij voelde haar meisjeshand, zag haar dan wegdrentelen. Van zijn rendez-vous sprak hij aan niemand behalve aan Leo. Met de Antwerpsche kermis, de fanfares zongen feestelijk in de stad, stond hij haar af te wachten. Samen wandelden zij langs den blinden muur, waarachter de treinen floten, kuierden dan over de spoorbrug, naast houtstapels over den eenzamen weg aan den binnenkant der vesting... Zij babbelde over de school, de vriendinnen, vertelde het leugentje dat haar in staat had gesteld hem te vervoegen.
[pagina 70]
Haar woorden klonken vreemd en gewoon. Telkens probeerde hij haar weer in te denken als het zonnig meisken uit zijn verbeelding dat hij maanden lang had aangegluurd. Zij was heel anders. Woorden vond hij niet. Hij loerde maar tersluiks naar de bruine vlechten, maar dorst haar niet in de oogen kijken. Voor de eerste maal liep hij zoo naast een meisje dat hem onbekend was. Eindelijk waagde hij het haar uit te noodigen om op het gras te gaan neerzitten. Voorzichtig sloeg zij haar beige rok op, zette zich buiten zijn bereik. In de verte, op de stadsgracht, waren de regatten aan gang. Menschen stonden er te kijken naar roeiers in kleurig-gestreepte badcostumen. - Kent ge Heinrich Heine, vroeg de Dichter. - Neen, zei Bertha bevreemd, - Ge leert toch Duitsch in de school, Bertha? - Ja, knikte het melsje. - Wel, dan zal ik u eens wat voorlezen uit zijn ‘Buch der Lieder’... Ik dweep met Heine. De dichter las met roerende ernst, Bertha zat muisstil te luisteren met een madeliefje dat zij naast zich gevonden had, in de hand. Soms loerde zij naar het spel op het water, schonk dan weer haar aandacht aan den lezenden jongen. - Schoon, niet waar? - Ja, zei ze in goed vertrouwen... ik heb gehoord dat gij ook een Dichter zijt... - Och! - Ge moet voor mij eens een gedichtje maken om in mijn ‘poesie’ te zetten... maar onder een meisjesnaam, anders zouden mijn zusters het verraden... - Ja, zei de Dichter gedwee. - Het moet moeilijk zijn? - Heine... - Ja, ging zij argeloos voort, het moet heel schoon zijn, maar dichters worden nooit rijk, - zegt men... - Heine...
[pagina 71]
- Ik heb het wel niet verstaan, maar ik wil wel gelooven dat het schoon is... willen wij ook eens naar de regatten gaan zien? De Dichter stak zijn boekje weg, hielp haar recht en liep weer hulpeloos naast haar voort... Zijn vervoering had een stortbad gekregen. Hij hoorde vroolijke stemmen, voelde de gloeiende zon branden, zag zweetdruppels parelen onder het kroezelhaar op het voorhoofd van zijn vriendinnetje. Toen groette knipoogend een jong heerken dat hen passeerde. Bruin was zijn gelaat, en het scheen de Dichter alsof zijn oogen kwalijk den spot verborgen. - Wie is dat? vroeg hij boos. - Och dat is Max, zei het schuldelooze meisken. - Max?... - Ja, Max... een speelkameraad... - Zoo! - Och ge moet niet jaloersch zijn, troostte Bertha, het waren maar kinderstreken, het was niet serieus! De Dichter was ontgoocheld, de regatten gaven hem geen afleiding. De zon stak geweldig op den terugweg. - Is het nu plezant, dat vrijen, informeerde later Leo. - Ja, loog de Dichter. De herfstdagen brachten nieuwe beslommeringen en andere uitzichten. De Dichter joeg fantasias na zooals hij heel zijn leven doen zou. - 'k Heb Bertha gezien, meldde hem zekeren dag Leo, zij draagt lange rokken en het haar in een dot... - Ik werk aan een roman, antwoordde de zestienjarige Dichter, ik heb een prachtig onderwerp. - Zoo, aarzelde Leo beteuterd, dan is het af! En nu de vliegende storm buiten zong, dacht de Dichter aan Bertha, aan den nooit geschreven roman, en aan Leo die verloren was in Amerika. - Het leven heeft grillige wegen, peinsde hij en hij stak een versche sigaar op.

Vorige Volgende

Lenteleven.