Versteend zeewier

[p. 27]

Muziek droomt glanzend...

Muziek droomt glanzend in sirenenflanken,
in blonde oksels schuilt het paars verderf,
geen schaamte hoedt het blootgewaaide erf,
zoals de zee de rijke oesterbanken.

Nu ligt de bark gehavend op de werf,
de hamers slaan het hard metaal tot klanken,
die rond de masten naar den hemel ranken,
maar 't hout is rot tot op de laatste nerf.

Het wielend water wacht in waakzaam zwijgen,
totdat de wolken, wiegensmoede, zacht
het slapend kind ter donkre diepte neigen,
waar tussen wier en vlezen bloemenpracht
sirenen de verloren parels rijgen
tot een trophee der naderende nacht.