Versteend zeewier

[p. 22]

Berenice

Gloeiend haar dat tussen Leeuw en Maagd
de nacht behangt met heldere guirlanden.
Ze sneed de strengen met haar eigen handen
ten offer af en eigenhandig draagt

ze naar het altaar, waar de bekkens branden,
het wijgeschenk dat de godin behaagt.
De schare der slavinnen weent en klaagt,
dat zij haar schoonheid zo waagt aan te randen.

De vlammen weigren, maar de duiven komen
en dragen 't boven de planeten uit,
waar 't zachtjes golvend op de aetherstromen,
een zilvren teken langs de hemel drijft,
een blanke baken, 't merk van een volkomen
smeekoffer, dat zich zelf onder de sterren schrijft.