Versteend zeewier

[p. 5]

Winteravondgezicht

De dag vervalt rondom
in vaal geworden brokken,
de noodroep van de klokken,
die 't hemelruim beklom,
verdoft tot laag gegrom,
de sneeuw begint te vlokken,
dan wordt de wereld stom.

Het water schemert vaag
opeens vlak voor mijn voeten,
zal ik dan toch ontmoeten,
als jij, den dood vandaag
in val of hinderlaag
en met de andren boeten
der harten nederlaag?

Een muur rijst plotsling op
voor mijn ontzinde schreden,
het water is beneden,
een lage deur, ik klop,
ga wenteltrappen op,
ik weet niet hoeveel treden,
en sta dan op de top.

De nacht ligt rondom dicht,
slechts aan den einder splijten
granaten 't duister, rijten
een smalle scheur van licht.
De handen voor 't gezicht
hoor 'k stemmen mij verwijten
mijn schuld aan dit gericht.

Mijn schuld aan dit gericht.