Het mysterie van de doodshoofden

[p. 87]

Meester in huwelijkszwendel

Nederlands zakenman, niet onbemiddeld, van goede familie, middelbare leeftijd, goede gezondheid, zoekt kennismaking met een nette vrouw, leeftijd 55-60 jaar, liefst met eigen vermogen, om na huwelijk eenzaamheid met hem te delen.’

Johannes de Vries schreef met zwier het adres van een gerenommeerd dagblad - altijd een gerenommeerd dagblad - op een enveloppe en deed de advertentie er in. Hij had niet veel moeite gehad, de tekst van de huwelijksadvertentie samen te stellen; hij wist uit ervaring, hoe de lokspijs smakelijk en licht verteerbaar te maken. Toen hij lang geleden met zijn praktijken begon, had hij fouten gemaakt, stomme fouten, zodat de rechter hem enige tijd uit de roulatie had kunnen nemen. Maar hij wist nu, hoe hij die fouten kon vermijden. Tijdens de maanden van afzondering had hij ze overdacht en na zijn vrijlating was zijn ervaring met de jaren gegroeid, zodat zijn systeem een hoge graad van volmaaktheid had bereikt.

Zo volledig beheerste hij zijn beroep, dat hij haast vooruit kon zeggen, hoe een vrouw op een bepaalde handeling of toespeling zou reageren. Hij kende de zwakke plekken in de wapenrusting van de meest wantrouwende vrouwen. Zijn parool was ‘attentie’. Hij on-

[p. 88]

dermijnde de vesting van de vrouwen die hij wenste te veroveren, met talrijke blijken van opmerkzaamheid.

Men zag hem zijn vijftig jaren niet aan; integendeel, iedereen schatte hem zeker tien jaar jonger en daar was hij trots op. Hij zag eruit, zoals hij eruit wilde zien, namelijk als een succesrijke zakenman van middelbare leeftijd met een ruime voorraad energie. Daarom besteedde hij aan zijn uiterlijk bijzonder veel aandacht. Vooral zijn aan de slapen reeds grijzende haren koesterde hij als een belangrijk bezit, omdat hij wist, hoeveel zij tot zijn succes bij de vrouwen bijdroegen. Ook zijn kleding was altijd tot in de puntjes verzorgd.

Tot zijn uitrusting behoorde verder een Cadillac, een slee van een wagen met iets te veel chroom, waarin alle technische snufjes toepassing hadden gevonden. Hij wist dat die wagen op zijn toekomstige slachtoffers een poenige indruk maakte, maar omdat hij er geen afstand van wilde doen, sprak hij altijd, met een jongensachtige glimlach, van ‘zijn enige ondeugd’. En wat is een man zonder een enkele ondeugd?

De laatste jaren lag zijn arbeidsterrein voornamelijk in Duitsland. Er bestaat daar in de leeftijdsgroep van 50 tot 60 jaar een enorm tekort aan mannen, waardoor duizenden nog levenslustige weduwen zich op de huwelijksmarkt verdringen. De vraag is groot en het aanbod klein.

Frau Liselotte Tierchen had een hekel aan haar naam. Zij had altijd de indruk, dat er op de gezichten van de mensen aan wie zij werd voorgesteld, een spottend trekje verscheen, wanneer haar naam werd genoemd. Verder was zij er zeker van dat men haar, achter haar rug om, ‘das Tierchen’ - het beertje - noemde en dat men zich ten koste van haar naam minder oorbare grapjes veroorloofde. Toen zij zich laatst op een feestje een weinig uitbundig had gedragen, had zij iemand horen zeggen: ‘Het beertje roert zich.’ Zij wilde die

[p. 89]

naam wel kwijt. Uit eerbied voor haar overleden man, die haar een flink vermogen en een knappe dochter had nagelaten, noemde zij zich nog Frau Tierchen, maar ze was vast van plan, daarin verandering te brengen. Zij wilde hertrouwen. Zij had voor een nieuw huwelijk, buiten de naam die zij verafschuwde, nog een tweede reden. Haar 18-jarige dochter woonde nog bij haar in het grote huis dat zij in Darmstadt bezat, maar dat zou niet lang meer duren, want ook haar dochter had trouwplannen en zou binnenkort naar een eigen huis vertrekken. Dan zou ze alleen zijn en de gedachte aan de eenzaamheid die haar wachtte, maakte haar onrustig. Frau Tierchen meende, dat haar achtenvijftig jaren geen beletsel vormden voor het aangaan van een nieuw huwelijk. Zij voelde zich jong en wist dat zij er ook jong uitzag. In stille ogenblikken had zij visioenen van een romantisch avontuur, dat in een degelijk huwelijk eindigde. Die visioenen dreven haar ten slotte, omdat zij geen andere mogelijkheid zag, naar de kolommen met huwelijksadvertenties. En zo kwam het dat Frau Liselotte Tierchen de uitgekiende tekst van de huwelijks-advertentie van Johannes de Vries onder ogen kreeg.

De advertentie sprak haar direct aan. Dit was nu precies hetgeen zij zocht. ‘Nederlandse zakenman’ - een begrip van betrouwbare degelijkheid. ‘Niet onbemiddeld’ - een bescheiden blijk van bezit. ‘Van goede familie’ - een aanduiding, die voor moderne mensen niet veel meer betekende, maar waaraan zij, Frau Tierchen, zelf van goede familie, nog wel degelijk waarde hechtte. ‘Goede gezondheid’ - een teken van vitaliteit. En dan de laatste zinsnede: ‘Om na huwelijk eenzaamheid met hem te delen.’ Was het niet alsof die woorden speciaal tot haar waren gericht?

Vreemd maar zij voelde direct al een zekere sympathie voor de man opwellen. Zonder er ook maar iemand in te kennen schreef zij die avond nog. Gedreven door een onberedeneerd gevoel, presenteerde zij

[p. 90]

zich volledig. Zij schreef alles over haar zelf, over haar enige dochter, over haar overleden man, over haar bezittingen, over haar eenzaamheid en verlangens. Met een rood hoofd van inspanning vulde zij blad na blad met haar keurig handschrift en het was ver na middernacht, toen zij haar brief in de brievenbus liet vallen.

Toen Johannes de Vries met zijn oogst thuiskwam, ging hij er eens goed voor zitten. Zijn huwelijksadvertentie had meer dan tachtig brieven opgeleverd, wat wel bewijst hoe groot het huwelijksprobleem der Duitse weduwen is. Het was altijd weer een heel karwei om al die brieven te lezen, maar hij deed het. Elke brief werd nauwkeurig bestudeerd. Johannes werd daarin bijgestaan door Hansje, met wie hij nu al meer dan vijfentwintig jaar samenleefde en volmaakt gelukkig was. Het deerde Hansje niet, dat Johannes zo nu en dan op pad moest om andere vrouwen met zijn charmes te bewerken, want zij wist wat de inkomsten waren. Zij was volkomen met zijn praktijken op de hoogte en steunde hem met wijze vrouwelijke raadgevingen.

Uit de stapel brieven werd zorgvuldig een keuze gemaakt, waarna ten slotte vijf kandidaatjes overbleven, die eens nader bekeken dienden te worden. Het was altijd een wikken en wegen, aan wie van de vrouwen de voorkeur zou worden gegeven. Elke benadering kostte ten slotte enkele honderden guldens, wanneer het niet meer was. Daar waren bijvoorbeeld de kosten voor de kleine attenties, zoals bloemen, kleine geschenken, bezoeken aan theater en opera en dan nog een eventueel verblijf in een deftig hotel in de nabijheid van het slachtoffer. De keuze was dus uiterst belangrijk, want het was nooit vooruit te zien, of het geld er ook weer uitkwam kwam. Daarom werd speciaal gelet op het vermogen van het aanstaande slachtoffer en op eventuele familierelaties, die mogelijk een vlotte afwerking zouden kunnen tegenwerken. Weduwen die gezegend waren met volwassen zoons, kwamen beslist niet in aanmer-

[p. 91]

king. Zoons stonden altijd uiterst wantrouwend tegenover mannen die hun moeder met huwelijksverlangens tegemoet traden. Bovendien was het hem, eigenaardig genoeg, bijna nooit gelukt, bij mannen vertrouwen te wekken.

Vrouwen kon hij alles voorspiegelen en zij geloofden hem, maar bij mannen was dat anders. Zij meden zijn gezelschap. Hij had er geen bezwaar tegen dat zijn aanstaande slachtoffers dochters hadden. Hij wist uit ervaring, dat dit in vele gevallen zelfs een voordeel was, omdat het hem in de regel wel lukte, ook de dochters onder de bekoring van zijn charmes te brengen. In het begin van zijn operaties was hij altijd even attent voor de dochter als voor de moeder, waarbij hij natuurlijk wel duidelijk liet merken, dat zijn voorkeur naar de moeder uitging; ten slotte was het háár geld, waarop hij het voorzien had.

Hij liet de kandidaten nog eens de revue passeren en besprak de mogelijkheden met Hansje.

Ten slotte werd de keus gesteld op die Frau Tierchen uit Darmstadt, die zó uitgebreid over haar zelf had bericht, dat Johannes de Vries zich al een beeld kon vormen over de toe te passen tactiek.

In volmaakte samenwerking stelde hij met Hansje een brief op. Er werd zorgvuldig overwogen, welke eigenschappen Johannes de Vries zich voor dit speciale geval zou moeten aanmeten, op welk gebied hij zakenman zou zijn en wat hij in zijn advertentie had bedoeld met de woorden ‘niet onbemiddeld’. Het spreekt vanzelf dat het accent duidelijk op de ‘eenzaamheid’ werd gelegd.

Toen Frau Tierchen de brief ontving, sloot zij zich op in haar kamer. Met trillende vingers scheurde zij de enveloppe open en peuterde de brief eruit.

Zij las dat de heer van de advertentie geroerd was door haar oprechte brief, waaruit hij onmiddellijk had begrepen, dat zij een zeer gevoelige vrouw was met een hoogstaande moraal, die hem zeker zou vergeven,

[p. 92]

dat hij langs de hem onsympathieke weg van de huwelijksadvertentie naar een geschikte vrouw zocht.

Zij las van zijn eenzaamheid en verlangen naar een eigen tehuis na een vermoeiend zakenleven, waarin tot nu toe slechts koude kille en onpersoonlijke hotelkamers vluchtige ankerplaatsen waren geweest.

Zij las van zijn vermogen, dat hij op 300.000 Duitse Marken schatte, waarbij dan nog diende te worden gevoegd een belegging aan diamanten.

Zij herlas de brief enige malen en besloot op zijn verzoek om een spoedige persoonlijke kennismaking in te gaan.

Johannes de Vries nam zijn intrek in een deftig hotel, niet ver van het huis van Frau Tierchen, en won zeer voorzichtig enige informaties in. Hij wist hoe hij dergelijke zaken moest aanpakken. Hij deed zich voor als een juwelier, die op het punt stond een kostbaar collier te verkopen en informeerde dus uit zakelijke overwegingen naar de kredietwaardigheid van Frau Tierchen. De inlichtingen die hij kreeg, waren gunstig, want de algemene mening was dat de weduwe er warmpjes bijzat. Toen hij aldus had vernomen, dat de gegevens die Frau Tierchen in haar brief had weergegeven, juist waren, koos hij het ogenblik en de plaats van de persoonlijke kennismaking zorgvuldig uit. Hij bestelde een tafel in een dure gelegenheid, maakt enige afspraken met de oberkelner en zat ruim voor het tijdstip van de ontmoeting op zijn slachtoffer te wachten.

Hij was niet zenuwachtig, want hij wist wel bij benadering, hoe het gesprek zou verlopen. Hij hoopte alleen maar, dat de weduwe niet te dik of te omvangrijk zou zijn, want dan zou het tentoonspreiden van zijn charmes hem extra inspanning kosten. Hij hield nu eenmaal niet van lelijke of dikke vrouwen.

Toen de weduwe verscheen, schatte hij haar onmiddellijk. Hij was niet teleurgesteld. Zij was zelfs nog een zeer charmante verschijning. Ze had alleen iets te veel

[p. 93]

make-up, die de indringende trekjes van het ouder worden moest verhullen. De haren, gevangen in een passend kapsel, waren geverfd, waardoor het grijs geen kans kreeg zich te melden.

Zij had frisse ogen en met genoegen stelde hij vast, dat zij nog een volle mond had, zonder de krans van rimpeltjes, die direct de vrouw van rijpere leeftijd markeren. Hij kon tevreden zijn, deze campagne beloofde prettige kanten te hebben. Het ‘object’ was aantrekkelijk. Met een schuchtere glimlach trad hij haar tegemoet. Elke blik, elk handgebaar en elk woord was bestudeerd en gericht op een snel winnen van vertrouwen.

Toen de eerste fase van de kennismaking voorbij was, gaf hij een wenk aan de oberkelner, die direct daarop een bescheiden tuiltje rode rozen aandroeg en met toewijding in een vaasje rangschikte.

‘Ik dacht, dat u wel van rode rozen zou houden,’ zei Johannes glimlachend. ‘Rode rozen voor een zeer charmante vrouw.’ Hij maakte een verrukt gebaartje en Frau Tierchen bloosde.

Het gesprek kreeg al spoedig een vertrouwelijk karakter. Hij vertelde dat hij al een keer getrouwd was geweest en wel met een veel jongere vrouw. Het leeftijdsverschil van ruim twintig jaar had hij niet kunnen overbruggen en het huwelijk, waarvan hij zoveel verwacht had, was gestrand. De scheiding had hem veel geld gekost. Achteraf was hem gebleken, dat zij hem eigenlijk om zijn geld had getrouwd. Het was een bittere teleurstelling voor hem geweest en deze droeve ervaring had hem ervan weerhouden, spoedig weer te hertrouwen. Maar de laatste jaren bemerkte hij, dat de eenzaamheid zich steeds duidelijker aan hem opdrong. Hij voelde behoefte aan een eigen ‘thuis’ met een vrouw die evenals hij door het leven was gelouterd. In wederzijds begrip lagen dan nog jaren van stil geluk binnen het bereik.

Frau Tierchen luisterde aandachtig. Zij liet zich meeslepen door zijn geestdrift en was geboeid door de toe-

[p. 94]

komstbeelden die hij ontvouwde. Zo overrompelend was zijn tactiek, dat zij zich zelf in die toekomstbeelden een plaats gaf en het haast als vanzelfsprekend aanvaardde, dat hij ten slotte over ‘ons’ en ‘wij’ sprak, alsof zij geen vreemden voor elkaar waren, maar reeds deelgenoten in een glanzende toekomst.

Op een nog degelijk uur bracht hij haar met zijn wagen naar huis. Hij maakte zijn bekende verontschuldiging over ‘zijn enige ondeugd’ en toonde haar jongensachtig de vele technische snufjes van zijn dure Cadillac.

Met beider volle instemming werd besloten de zo glorieus gestarte kennismaking voort te zetten en ze maakten afspraken voor de volgende dag. Bij het afscheid aan de huisdeur hield hij haar hand iets te lang vast, maakte een passend complimentje en fluisterde zachtjes: ‘Auf Wiedersehen.’

Frau Tierchen bleef in volledige staat van verrukking achter.

De daarop volgende dagen waren voor Frau Tierchen als een sprookje en Johannes was haar prins. Ze maakten met de indrukwekkend Cadillac heerlijke uitstapjes naar gezellige en intieme gelegenheden en Frau Tierchen genoot, Zij maakte gedachtensprongetjes van veertig jaar en waande zich een jong meisje, opgenomen in een spannend liefdesavontuur. In onbespiede ogenblikken zocht ze tastend de hand van de jeugdig acterende Johannes, die zo langzamerhand in de liefdesconversatie enige zakelijke opmerkingen laste en losjes verhaalde, op welke simpele wijze hij als het ware schatten verdiende.

Maar Frau Tierchen had aanvankelijk geen oog en geen hart voor aanlokkelijke winstobjecten, omdat haar gehele gedachtenleven zich vooralsnog slechts concentreerde op Johannes, de volmaakte cavalier.

Na een paar dagen kon zij haar avontuur voor haar dochter niet langer verborgen houden. Zij biechtte

[p. 95]

alles op. Edith was verbaasd, uitte bedenkingen maar stemde er ten slotte toch in toe Johannes te ontmoeten. Het gebeurde bij Frau Tierchen thuis, tijdens een gezellig dineetje. Johannes toonde zich van zijn beste zijde, hielp in de keuken bij het bereiden van de gerechten en ontpopte zich als een prima kok.

Na de maaltijd bij een glaasje wijn vertelde hij Edith, hoe zijn gevoelens voor haar moeder waren gegroeid, van een zekere sympathie reeds bij de eerste kennismaking, tot een vriendschap die liefde tot basis had. Hij smeekte haar, hun geluk niet in de weg te staan en vroeg ten slotte bewogen en met een lichte trilling in zijn stem of zij, Edith, hem als stiefvader zou kunnen aanvaarden.

Frau Tierchen hield krampachtig de hand van Johannes vast en wachtte in spanning op het antwoord van haar dochter. Edith, zo plotseling gesteld voor het geluk, dat door tranen heen uit de ogen van haar moeder straalde, stemde toe, waarna Johannes haar een vaderlijke kus op het voorhoofd drukte. Het was prachtig. Johannes mikte met zorgvuldig gekozen woorden op de gevoelens der beide vrouwen en ging zelf zo in zijn spel op, dat ook zijn ogen zich met tranen vulden.

Die avond voelde Frau Tierchen zich vermoeid, want het tempo van Johannes lag hoog. Dat moest ook wel, want de resultaten dienden snel bereikt te worden. Hansje, zijn vriendin, had hem geschreven, dat hun bankrekening het niet toeliet, nog veel geld aan de operatie te besteden. Wanneer niet spoedig resultaten konden worden verwacht, moest hij maar naar een ander slachtoffer omzien. Johannes vond zelf, dat de resultaten die hij tot nu toe had bereikt, zeer redelijk waren en besloot een paar dagen naar Nederland terug te gaan voor nader overleg met Hansje. De laatste en beslissende fase van de operatie moest besproken worden.

Zo kwam het, dat Johannes de volgende dag aan zijn ‘geliefde’ vertelde, dat hij tot zijn spijt het samenzijn

[p. 96]

tijdelijk moest onderbreken, omdat hij voor dringende zakelijke beslommeringen enige dagen op reis moest. Hij beloofde haar elke dag te schrijven en nam hartroerend afscheid. Voor Frau Tierchen betekenden die paar dagen een welkome adempauze, die haar gelegenheid gaf wat op verhaal te komen.

Maar Johannes kwam terug. Opgetogen vertelde hij van de enorme winsten, die hij tijdens, zijn afwezigheid ‘eventjes’ had gemaakt. Ook had hij in Monte Carlo een villa bezichtigd. Een zakenrelatie, die hij van hun geluk had verteld, had hem op die villa opmerkzaam gemaakt. Het was een droom; bij uitstek geschikt als toekomstig liefdesnestje. Hij had die villa, zo heerlijk dicht bij zee, direct willen kopen, maar hij wilde eerst weten hoe zij het huis vond; ten slotte zou zij toch ‘de koningin’ zijn van het paleis. Zij moest direct mee naar Monte Carlo om het huis te zien. Mensen van hun leeftijd dienden niet lang te wachten, maar het geluk te grijpen, wanneer het zich aandiende.

Johannes overrompelde haar. Hij sprak ernstige woorden over de zin van het leven en openbaarde haar een levensfilosofie die getuigde van diep inzicht. Frau Tierchen luisterde geroerd en was aangenaam verrast met deze ernstige zijde van zijn karakter. Zij besloot direct mee te gaan. Wanneer de villa naar haar zin was, konden zij spoedig trouwen en samen informeerden zij bij de betreffende instanties, welke bescheiden daarvoor nodig waren.

Met de wagen van Johannes reden zij naar Monte Carlo. Frau Tierchen was verrukt, toen zij de villa zag, maar trok een bedenkelijk gezicht toen ze de prijs hoorde. De prijs van het lieve huisje bedroeg 190.000 Mark. Johannes stelde haar gerust. Het kon eraf. Hij had nog een paar zaken op het oog en wanneer die lukten - hij twijfelde er niet aan - dan behoefden zij zich hun verdere leven geen zorgen meer te maken. Het was alleen jammer, dat hij nu niet direct genoeg geld kon vrijmaken. Als hij nu de

[p. 97]

beschikking had over nog een extra 200.000 Mark, dan zou hij een transactie kunnen afsluiten, die als het ware de kroon zou zetten op zijn jarenlange loopbaan als succesrijk zakenman. Het zou een sluitstuk kunnen zijn. Het was een kans, die men maar een enkele keer in het leven kreeg.

Wanneer hij wachtte tot hij zijn geld had vrijgemaakt - wat ongetwijfeld enige tijd zou vergen - dan was de kans voorbij.

‘Maar wat praat ik over zaken,’ zei Johannes. ‘Ik zou je daar eigenlijk niet mee moeten lastig vallen, maar je moest bedenken, dat ik jarenlang alleen ben geweest en nooit in de gelegenheid was, mijn moeilijkheden te uiten. Kijk, dat is nu anders geworden. Ik heb nu jou en je bent bij dit alles nu al zo nauw betrokken, dat ik in feite niets wil ondernemen zonder jou erin te kennen. Ten slotte gaat het om “onze” toekomst.’

Frau Tierchen knikte en Johannes trachtte uit de uitdrukking op haar gezicht te lezen, welke indruk zijn woorden op haar hadden gemaakt. Hij wist uit ervaring, dat hij nu voorzichtig moest zijn. Hij bevond zich in de kritieke fase. Eén verkeerd woord kon alles bederven. Al dat voorbereidende werk zou dan voor niets zijn geweest. Wanneer de weduwe het vermoeden kreeg, dat hij op haar geld uit was, dan kon hij zijn biezen wel pakken. Hij overwoog, welke pijlen hij nog op zijn boog had en koos er zorgvuldig één uit.

Toen hij haar 's avonds naar haar kamer had gebracht, bleef hij nog een poosje beneden aan de bar van het hotel zitten. Hij wachtte lang genoeg om haar de gelegenheid te geven, zich uit te kleden en stapte toen weer naar boven naar haar kamer en klopte aan. Frau Tierchen deed open. Ze was gekleed in pyjama, waarover zij snel een kamerjas had aangetrokken. Ze was enigszins verbaasd. Die uitdrukking op het gezicht van Johannes kende zij niet.

Zonder een woord te zeggen stapte hij naar binnen en speelde de verliefde man met gloedvolle overtuiging.

[p. 98]

Zijn vurig verlangen scheen door niets te stuiten, maar hij rekende erop dat Frau Tierchen hem zou afwijzen. Het behoorde tot het spel. Geen enkele vrouw, ook Frau Tierchen niet, zou zonder meer toestemmen. Zij zou ‘nee’ zeggen en op dat ‘nee’ was zijn plan gebaseerd. Hij wilde slechts dat ‘nee’ horen, want dat ‘nee’ zou hem de gelegenheid geven zijn ingestudeerd speechje af te steken. Natuurlijk zei Frau Tierchen ‘nee’.

En toen sprak Johannes: ‘Ik ben zo blij, Liselotte, dat jij van ons beiden de verstandigste bent. Het spijt mij, dat ik mij even niet heb kunnen beheersen, maar je hebt gelijk. Ik ben blij, dat jij mij ervan hebt weerhouden om domme dingen te doen. Ik kan niet zeggen hoe mij dat in je bevalt.’

Met gebogen hoofd verliet Johannes haar kamer. Johannes kende de verdere uitwerking van de scène. De volgende dag zou hij koeler zijn dan normaal. Frau Tierchen zou denken, dat dit kwam door haar afwijzing van vorige avond en zich nog liefdevoller tonen dan anders.

Zij zou hem in alles terwille willen zijn, omdat hij haar door die scène had laten blijken, hoe vurig hij naar haar verlangde en tegelijk hoe degelijk zijn opvattingen waren.

Zijn verwachtingen kwamen uit. De volgende dag was Frau Tierchen ‘rijp’ voor de voltooiing van de operatie. Toen hij nogmaals van de voordelige handelstransactie repte, kwam zij zelf met het voorstel hem die extra 200.000 Mark te lenen.

Johannes deed aanvankelijk of hij daar niets van wilde horen, maar stapte toch met haar een groot bankgebouw binnen om de overdracht in orde te maken.

Denkt u niet, dat Frau Tierchen een domme vrouw was; integendeel, ze was intelligent genoeg en om in wettelijke termen te spreken, ‘met normale omzichtigheid begaafd’.

Bedenk wel, dat zij op het moment dat zij hem het geld leende, alleen was, ver van Darmstadt, ver

[p. 99]

van haar dochter, haar aanstaande schoonzoon en andere vertrouwelingen, aan wie zij om raad had kunnen vragen.

U moet ook het meesterschap van Johannes de Vries niet onderschatten.

Hij kon bogen op een jarenlange ervaring, die hem in staat stelde, een vrouwenhart haast feilloos te bespelen. Hij speculeerde daarbij op de twee hartstochten die de vrouwen met wie hij in aanraking kwam, bijna altijd bezaten, namelijk ijdelheid en hebzucht.

Voor hij haar voorgoed verliet, ontfutselde hij haar de brieven die hij haar had geschreven. Hij wilde niet het risico lopen, dat zij als bewijsstukken tegen hem konden worden gebruikt.

Zijn afscheid was in stijl. Hij zond haar een mooi boeket rode rozen, waarbij enige welgekozen afscheidswoorden waren gevoegd.

Frau Tierchen reisde alleen terug naar Darmstadt; totaal ontgoocheld. Van haar 200.000 Mark zag ze nooit een cent terug.

Haar interesse in huwelijksadvertenties was voorgoed verdwenen.

Wanneer zij echter de kolommen had bijgehouden, dan had zij daarin na enige tijd weer kunnen lezen:

Nederlands zakenman, niet onbemiddeld... maar die tekst kent u al.