er anders over denkt en het zou voor U wel eens heel moeilijk kunnen zijn, het tegendeel te bewijzen, na hetgeen U mij zooeven verzekerde.’ Hij knikte slechts, de waarheid van haar woorden volkomen begrijpend.
‘Ik begreep dat direct, toen Mr. Winter mij over zijn verdenking sprak,’ vervolgde zij, ‘en zag slechts één uitweg om U te redden. Misschien keurt U mijn handelwijze af, wellicht vindt U, dat ik geheel verkeerd gehandeld heb, doch vergeet niet, dat gij de persoon waart, die mij het vertrouwen in het menschdom had teruggegeven.’ Hij maakte een afwerende beweging.
‘U overdrijft,’ merkte hij op, ‘wat ik deed, zou een ieder gedaan hebben, die de waarheid liefheeft en er voor uit durft komen. Hoe gelukte het U mij van blaam te zuiveren?’
‘Ik verschafte U een alibi,’ sprak zij ontwijkend.
Hij keek haar niet begrijpend aan, toen plotseling scheen een vreeselijke gedachte tot hem door te dringen.
‘U heeft toch niet... U verklaarde toch niet...?’ Hij zweeg en staarde haar sprakeloos aan.
‘U begrijpt mij,’ zeide zij kalm, hem toeknikkend. ‘Ik verklaarde, dat U den nacht bij mij had doorgebracht.’
‘Maar dat is afschuwelijk,’ barstte hij uit. ‘Uw eer... Uw waardigheid, dat alles gaf U daarmede prijs. O, had ik kunnen vermoeden, dat zooiets zou gebeuren! Mijn belangrijke besprekingen, de schitterende positie, die mij daardoor ten deel viel, alles had ik met vreugde opgeofferd, als ik had kunnen voorzien, dat U genoodzaakt was, zulk een schande op U te laden ter wille van mij! Ik zou dan zelf mijn belangen hebben kunnen verdedigen en U Uzelf niet in zulk een schandelijk licht hebben doen stellen!’ Kalm had zij hem aangehoord, terwijl een eigenaardige trek op haar gelaat lag.
‘Nu, zoo heel erg is het niet, Mr. Dunn,’ kalmeerde zij hem, ‘ik gaf mijn verklaring slechts tegenover Mr. Winter en hij is gentleman genoeg, om een dergelijk geheim, dat hem door zijn beroep
Auteursrecht onbekend