Joeko uit het land van de zon

[p. 59]

Een gevaarlijk spelletje

‘We gaan balkje lopen,’ zegt Jan Willem. ‘En we spelen er tegelijk tikkertje bij. Jij bent het laatst gekomen, dus jij bent hem.’

‘Goed,’ knikt Joeko.

‘Ik tel tot drie en dan mag je tikken,’ zegt Jan Willem. ‘De jongens stormen uit elkaar, de oever af, de balken op.

‘Eén... twee... drie!’ roept Jan Willem, die al een eind op de balken is gelopen, wel tien meter van de kant.

Daar vliegt Joeko de balken op. Holala, wat zijn ze glad en wat zakken ze vlug naar beneden! Joeko merkt direct, dat je razend snel van de ene op de andere moet springen.

Maar Joeko is een kwiek kereltje, en hij is zo lenig als een kat.

Ik ga Jan Willem proberen te tikken, denkt hij. Hup! Nu neemt Joeko een sprong over het water, in de richting van Jan Willem.

‘Kijk uit, Jan,’ roept Hans. ‘Hij moet jou hebben.’

‘Dan moet hij erg vroeg opstaan!’ schreeuwt Jan Willem, die zich gereed maakt om een grote sprong te nemen.

Drommels, die Joeko is snel! Het lijkt wel, alsof balkje lopen niets voor hem betekent. Hij is nu vlakbij Jan Willem gekomen. Die zet zich met kracht af. Hij moet

[p. 60]

een sprong van meer dan een meter maken, om uit de buurt van Joeko te blijven.

Maar... Jan Willem, dat haantje de voorste, springt mis! In plaats dat hij met zijn schoenen op de balk terecht komt, plonst hij midden in het koude water. Met een harde klap komt zijn kin tegen de buitenste balk aan. Zo hard, dat hij niets dan sterretjes voor zijn ogen ziet en dan... allemaal zwarte vlekken.

Jan Willem schiet onder de balken. Hij kan zijn armen en benen niet uitslaan. Hij is door de harde klap bewusteloos geraakt.

Nu is dat leuke spelletje ineens voorbij. Het is zo snel gebeurd, dat alle jongens geen woord kunnen zeggen. En Joeko? Joeko bedenkt zich geen ogenblik. Hij trekt zijn jas uit en hij springt het water in en duikt onder. Hij weet precies, waar hij moet zijn. Vlak vóór hem is Jan Willem in de rivier gevallen. Nu zwemt Joeko al onder de balken. Wat is het daar donker! Maar opeens voelt hij de kleren van Jan Willem. Hij pakt de jongen stevig vast en met een paar ferme slagen weet hij Jan Willem boven water te brengen.

‘Trek hem op de balken!’ schreeuwt Joeko naar de andere jongens.

Daar komen ze al aan, met z'n vieren tegelijk. Even later hebben ze Jan Willem op de balken. Hij ligt nu met gesloten ogen. Zijn kin bloedt en er komt water uit zijn mond.

Maar ze kunnen de jongen niet naar de kant brengen. Daarvoor liggen op sommige plaatsen de balken te ver van elkaar. En ze kunnen Jan Willem toch ook niet zomaar laten liggen.

Een eind verder, dicht bij de houtzagerij, vaart een vlot

[p. 61]

met twee mannen erop. Het zijn mannen, die op de houtzagerij werken.

‘Help! Help!’ roepen de jongens naar de mannen. De mannen kijken. Ze zien, dat er een jongen op de balken ligt. Ze zien de bruine jongen, die ook doornat is. ‘Die drommelse jongens!’ bromt de ene man.

‘Dat moet de politie nu eens voorgoed verbieden, dat balkje lopen. Er moeten ongelukken van komen.’

Ze varen er naar toe en dan wordt Jan Willem voorzichtig op het vlot gedragen.

De meeste jongens hebben er drijfnatte kleren en schoenen bij opgelopen. Dat merken ze niet eens. Ze kijken alleen maar naar Jan Willem.

‘Wij zorgen wel voor hem,’ zegt die ene man. ‘Het is het zoontje van de burgemeester, hè? En jullie maken, dat je een - twee - drie van de balken afkomt, anders halen we de politie. 't Is nu mooi genoeg geweest met dat gevaarlijke spelletje.’

Joeko bedenkt zich geen ogenblik.

[p. 62]

De jongens gaan naar de kant. Het vlot, met Jan Willem er op, vaart naar de aanlegsteiger, bij de zagerij.

Tien minuten later is de dokter er al bij. Die past kunstmatige ademhaling toe en dan duurt het niet lang, of Jan Willem komt bij kennis.

‘Dat komt er van,’ bromt de dokter boos. ‘Er zal thuis wat voor je zwaaien, meneertje. Je bent er goed afgekomen.’

De dokter brengt Jan Willem met de auto naar huis. En wat doen de andere jongens? Die staan in een kring om Joeko heen. Joeko, bij wie het water uit zijn kleren druipt. Hij staat te bibberen van de kou.

‘Prima gedaan!’ vindt Hans van de bakker en hij klopt Joeko op de schouders.

‘Zeker,’ vindt Huib, die dichtbij Joeko woont. ‘Als jij hem niet direct nagesprongen was, nou dan weet ik het niet zo net.’

Joeko lacht.

‘'t Viel nogal mee. Ik had hem vlug te pakken. Maar als jullie er niet waren geweest, had ik hem nooit op de balken gekregen.’

‘Het water staat in m'n schoenen,’ zegt Bas, die bij Joeko in de klas zit. ‘Er zal thuis wat op zitten.’

‘Nou, ik denk dat tante ook boos zal zijn,’ zegt Joeko. Ja, bij de meeste jongens zit er thuis zeker wat op. Met doorweekte schoenen en kousen kom je er meestal niet zo gemakkelijk af.

Als een natte poedel komt Joeko even later thuis. Als hij de keuken binnen loopt, kijkt tante hem verschrikt en boos aan.

‘Joeko! Wat is er met je gebeurd? Wat heb je nu uit-

[p. 63]

gespookt? Zeker op de balken gespeeld, hè? En oom Rien heeft het je nog zo verboden.’

Joeko staat een beetje beteuterd naar de mopper-woorden van tante te luisteren. Als ze uitgesproken is, zegt hij: ‘Jan Willem kwam onder de balken terecht. Hij wilde op de balken springen en 't ging mis. Toen ben ik hem nagedoken.’

Tante's boos gezicht verandert ineens. ‘Heb jij Jan Willem uit het water gehaald? Jij alleen?’

Joeko knikt, ‘'t Ging gemakkelijk. De jongens hebben me geholpen.

Ik mocht met de jongens meedoen en ik heb ze een zuurtje gegeven. De rol is op. Maar die mannen op het vlot waren erg boos. Ik geloof, dat we niet meer op de balken mogen. Jammer, want ik vond het een fijn spelletje.’

‘Een gevaarlijk spelletje!’ zegt tante. ‘Ga nu maar gauw droge kleren aantrekken en kruip dan maar bij de kachel. Dan zal ik intussen een kop warme melk voor je klaar zetten.’