Joeko uit het land van de zon

[p. 49]

Voor het eerst naar een echte school

Na enkele dagen is Joeko het al een beetje bij tante Ans en oom Rien gewend. Zij hebben hem het hele dorp laten zien. Joeko heeft in die paar dagen zoveel gezien, dat het nog voor hem lijkt, alsof hij in een sprookjesland terecht is gekomen.

De kerk is wel heel groot, vindt Joeko, als hij een keer met tante naar de Mis gaat. En wat zijn de misdienaars hier keurig gekleed. Het is net, alsof ze zelf ook priester zijn.

‘Zou ik hier ook misdienaar mogen worden?’ vraagt Joeko aan tante. ‘In ons dorp was ik het ook. Of doen ze hier de Mis anders?’

Tante schiet in de lach, als Joeko dit vraagt. ‘Wel nee, malle jongen, in alle landen op de hele wereld is de Mis hetzelfde. Als jij dienaar in je dorp was, kun je hier ook misdienaar zijn.

Maar eerst gaan we eens kennismaken met het hoofd van de school. Of wil je niet naar school?’

Of Joeko dat wil! Als hij dan in Suriname terugkomt, is hij vast zo geleerd als een professor.

‘In ons dorp is er geen school,’ vertelt Joeko. ‘Maar pater Antonius heeft ons al een heleboel geleerd.’

Zo stappen tante en Joeko op een morgen samen naar het hoofd van de school.

[p. 50]

De kerkklok wijst haast negen uur. De school is nog niet aan, maar toch zijn er al een heleboel kinderen op het schoolplein.

De meisjes hinkelen bijna allemaal en de jongens uit de hoogste klassen doen bokspringen.

Als Joeko met tante Ans de speelplaats opkomen, houden de meeste kinderen met hun spel op. Ze kijken Joeko met grote verbaasde ogen nieuwsgierig aan.

‘Wat een gekke gele bloes,’ zegt een meisje uit de zesde zacht.

‘Nog geler dan een banaan,’ giechelt een ander meisje.

Joeko is verlegen. Het is ook helemaal niet leuk, als ze allemaal naar je kijken. Hij loopt wat dichter bij tante Ans, die vertrouwelijk haar arm op Joeko's schouder legt. Tante begrijpt, dat Joeko zich hier niet helemaal op zijn gemak voelt.

De hoofdonderwijzer, meneer De Waal, staat in het deurgat. Hij houdt een oogje in 't zeil op de speelplaats. En... meneer heeft goede ogen. Zulke goede, dat hij bijna alles ziet.

Zo heeft hij ook meteen Joeko met zijn tante zien aankomen.

‘Een nieuwe leerling, meneer De Waal,’ zegt tante Ans en zij geeft de hoofdonderwijzer een hand. ‘Dit is Joeko. Hij komt uit Suriname.’

‘Dag Joeko,’ groet meneer De Waal. ‘Dat vind ik leuk, dat we een jongen uit Suriname op school krijgen. Vertel me eens, in welke klas moet ik je zetten?’

‘Hij heeft alleen les van mijn broer gehad,’ legt tante uit, voordat Joeko antwoord kan geven. En tante vertelt meteen er bij, dat Joeko geen ouders meer heeft

[p. 51]

en dat hij nu een tijdje in Nederland mag logeren. ‘Dus je blijft hier niet wonen?’ vraagt meneer De Waal. Joeko haalt zijn schouders op. Dat weet hij echt nog niet.

‘Ik zal je bij meneer Reekers in de derde klas brengen. Je bent toch al negen jaar? Meneer Reekers is heel aardig en ik denk, dat je gauw vriend met hem zult zijn. En als je goed je best doet, mag jij in de derde klas blijven.’

Joeko glundert.

‘Fijn hè,’ vindt tante. ‘Dan laat ik je nu alleen. Je weet de weg naar huis.

Tot twaalf uur, Joeko!’

‘Dit is Joeko. Hij komt uit Suriname.’

[p. 52]

Ja, meneer Reekers is een bijzonder aardige man. Hij wil direct weten, waar Joeko precies in Suriname gewoond heeft.

‘Dicht bij Paramaribo,’ vertelt Joeko. Dat is een moeilijke naam om uit te spreken.

‘Omdat jij op school de enige jongen uit Suriname bent, krijg jij een ereplaats in de klas.

Jij mag vlak bij het bord zitten, op de voorste bank. Dat is eigenlijk de plaats van Jan Willem. Maar die kan best een bank achteruit.’

Joeko kijkt zijn nieuwe onderwijzer dankbaar aan.

Wat zijn alle mensen hier aardig, denkt hij. Als de schoolbel luidt, zit Joeko even alleen in het lokaal. Meneer is naar buiten, naar de kinderen die in de rij staan.

Joeko's ogen dwalen vlug door het lokaal. Er hangen mooie platen aan de wanden en achterin de klas is er een prikbord. Daarop zijn een heleboel mooie kleurplaten geprikt. En wat staan er veel boeken in de kast! Die jongens en meisjes moeten wel heel geleerd zijn, denkt Joeko. Wacht, daar komen de kinderen juist naar binnen. Nu kan hij meteen zien, welke jongens en meisjes er bij hem zitten.

Hé, die grote jongen daar kent hij. Die stond een paar dagen geleden met enkele andere jongens bij het huis van oom te praten, toen ze van Schiphol kwamen. De grote jongen komt regelrecht op hem af.

‘Je zit op mijn plaats!’ zegt hij.

‘Mondje dicht,’ hoort Joeko meneer Reekers zeggen. ‘Joeko is onze gast uit Suriname. Ik heb hem een ereplaats gegeven. Jan Willem, jij gaat zo lang een bank achteruit. Daar is een plaats vrij.’

[p. 53]

Eerst wordt er gebeden, heel eerbiedig. De klas bidt voor de vrede en ook voor de mensen die ernstig ziek zijn.

Daarna hangt meneer een grote kaart voor 't bord. Het is een landkaart van Suriname.

‘We hebben toch godsdienst?’ fluistert Hans, die naast Joeko zit.

‘Kijk,’ wijst de onderwijzer met de kaartstok. ‘Jullie hebben nog heel weinig aardrijkskunde geleerd. Maar ik wil jullie toch wijzen, waar Joeko vandaan komt. Hier ligt een klein dorpje. Daar woont Joeko. Hij komt hier een poosje logeren. Ik hoop, dat jullie allemaal goede vrienden met hem zullen worden.’

Ja, dat hoopt meneer Reekers. Maar voorlopig zal daar nog niets van komen.