Joeko uit het land van de zon

[p. 45]

Bij oom Rien en tante Ans

‘Joeko, je boft,’ zegt oom Rien onderweg. ‘Vind je het fijn om hier te logeren?’

Joeko lacht. Hij luistert maar half naar zijn nieuwe oom. Alles is zo vreemd voor hem. De huizen zijn hier heel anders dan in Suriname. De mensen gaan hier heel anders gekleed. En.... wat is de auto mooi! Zulke mooie auto's kwamen er nooit in het dorp, waar Joeko woonde. Daar kwam alleen de postauto.

Hier rijden er honderden auto's over de wegen, achter elkaar, vlak langs elkaar.

Nu en dan geeft de chauffeur hem een knipoogje, alsof hij zeggen wil: maak je maar niet ongerust, Joeko. We komen veilig op de plaats van bestemming. Bontje drukt zijn neus tegen de zijruit. Hij vindt dit ritje reuze fijn. Soms gromt hij, als hij een andere hond ziet.

Na meer dan een uur rijden, stopt de taxi voor het huis van tante Ans en oom Rien. Oom Rien betaalt de chauffeur en hij geeft hem een fooi. De chauffeur buigt als een knipmes, zelfs voor Joeko.

Joeko laat zijn helderwitte tanden zien. ‘Vriendelijk bedankt,’ zegt hij lachend en hij voelt zich als een koning zo rijk.

‘Woont u hier?’ vraagt hij aan tante en oom. ‘Het is net, alsof het huis er op de foto anders uitzag.’

‘O, dat is vast de foto, die we toen in de winter genomen hebben,’ weet tante zich te herinneren. ‘Toen

[p. 46]

stond de tuin niet in bloei. Dat verschilt natuurlijk ook.’ Er komen een paar jongens aan. Het zijn jongens uit het dorp. Jan Willem, de zoon van de burgemeester, is er ook bij. Hij zit in de derde klas en hij is altijd haantje de voorste.

De jongens kijken verwonderd naar tante Ans en Oom Rien, die zo opeens een vreemde jongen bij zich hebben.

Ze staan met verbaasde ogen naar Joeko te kijken. Een jongen met zulk zwart kroeshaar en zulke pikzwarte ogen hebben ze nog nooit gezien.

‘Het lijkt wel een knecht van Sinterklaas,’ grinnikt Jan Willem een beetje spottend.

Gelukkig is Joeko te ver af, om te horen wat hij zegt. En ook tante Ans en oom Rien merken niet, dat Jan Willem zo spottend over Joeko praat. Oom en tante zijn veel te blij, dat er nu eindelijk eens een kinderstem in hun huis zal klinken.

Waf! Waf! blaft Bontje blij, als oom de deur opent. ‘Het dier is al helemaal aan ons huis gewend,’ lacht tante. ‘En wij hopen, dat jij het bij ons ook naar je zin zult krijgen. Je bent in ons huis van harte welkom!’

Jongens, dat huis van tante en oom is heel wat mooier dan het huisje, waarin Joeko heeft gewoond.

Je hoeft in de keuken maar aan een kraan te draaien, en er komt water uit.

Je drukt op een knop en het licht gaat aan. Je drukt wéér op de knop en tjoep, het licht is uit.

Dat heeft Joeko in zijn dorp nooit gekend. In zijn dorp waren de mensen arm. En dit huis? Oom Rien en tante Ans moeten wel heel rijk zijn. Maar oom Rien is helemaal niet rijk. En als Joeko naar buiten kijkt, ziet hij

[p. 47]

dat alle mensen in het dorp zulke mooie huizen hebben. Joeko is in de wolken met zijn prachtige kamertje en het mooie ledikant.

Joeko blijft nog even naar buiten kijken.

‘Kijk!,’ wijst tante Ans naar buiten. ‘Zie je daar die hoge toren? Dat is onze kerk.’

‘Wat groot!’ vindt Joeko en hij denkt aan het kleine kerkje van pater Antonius.

‘Hier wonen veel meer mensen dan bij jou in het dorp. Dan moet de kerk natuurlijk ook veel groter zijn.’

Joeko blijft nog even naar buiten kijken. Hij ziet de

[p. 48]

jongens, die daarnet bij de auto stonden, het dorp ingaan.

En wat doen Jan Willem en zijn vrienden?

Zij vertellen tegen alle kinderen, dat er een donkere jongen in het dorp is gekomen.

Hij is bij de familie Vroom in huis. Zo heten tante Ans en oom Rien met hun achternaam.

Ja, zo gaat het in een dorp. In een dorp weten de grote mensen en de kinderen een heleboel van elkaar.

Joeko weet alleen, dat hij nu in een klein paleis is aangekomen. Een paleis, waarin hij een eigen kamertje heeft. Hij weet ook al, dat tante Ans en oom Rien goede, vriendelijke mensen zijn.

En met z'n nieuwe hond Bontje is hij dolgelukkig. Zo gelukkig, dat hij op 't ogenblik zijn vriendjes uit zijn eigen dorp helemaal vergeten is.

‘Zijn hier slangen?’ vraagt hij nog aan tante, als hij 's avonds onder de heldere witte lakens kruipt.

‘Wel muggen, die net als in Suriname heel gemeen kunnen steken,’ lacht tante. ‘Maar die spuiten we hier meteen dood.’

Daar snapt Joeko helemaal niets van. Muggen, die je dood kunt spuiten. Dat moet wel iets heel bijzonders zijn.

Het lijkt wel een wonderland, waar ik nu ben terecht gekomen, peinst Joeko, als hij in bed ligt. Een wonderland met allerlei vreemde dingen, die ik nog nooit heb gezien.