Joeko uit het land van de zon

Met het vliegtuig naar het verre land

Zes dagen later brengt de post een brief bij de zuster en de zwager van pater Antonius. Het is de brief, die de pater over de komst van Joeko heeft geschreven. ‘Hij heeft nog nooit zo vlug terug geschreven,’ zegt Ans verbaasd tegen haar man. ‘Er zal vast iets bijzonders in die brief staan!’

Dan lezen ze samen, wat pater Antonius hun te vertellen heeft.

‘Een jongen uit Suriname!’ zegt Rien langzaam. ‘Hoe bestaat het!’

‘Joeko uit het land van de zon,’ lacht Ans. Wat een leuke naam: Joeko! Vind je het goed, dat hij hier komt?’

‘Natuurlijk! Als Joeko een aardige jongen is, mag hij hier blijven, zolang als hij wil. Het is alleen de vraag, of hij hier kan wennen.’

‘Wat een zielepoot is die Joeko,’ vindt Ans. ‘Eerst zijn ouders verloren en nu nog zijn hond. We gaan hem natuurlijk samen op Schiphol afhalen, hè?’

[p. 40]

‘Natuurlijk! En we nemen een hond mee!’

‘Een hond? Meen je dat echt, Rien?’

‘Die jongen krijgt van mij een hond. En die hond noemen we ook Bontje. Dan voelt hij zich hier meteen thuis, denk je ook niet?’

Zo gebeurt het!

Terwijl in het verre Suriname pater Antonius alles voor de vliegreis van Joeko in orde maakt, zorgen zijn zuster en zwager hier in Nederland voor een reuze fijn welkom.

Zij kopen een zwart-wit gekleurde hond in de stad. Het is een schat om te zien.

Er komt een mooie hondemand in de achterkamer van het gezellige huis te staan.

De logeerkamer wordt keurig netjes in orde gemaakt. Ans en Rien maken er een leuk kamertje van. Ja, daarin zal die Joeko zich wel dadelijk thuis voelen.

Bij de fietsenmaker wordt een goede tweedehands fiets gekocht. Alle jongens in het dorp hebben een fiets. Dan moet Joeko er toch ook één hebben, hè?

Zo zijn er drie mensen druk in de weer. Allemaal voor Joeko.

En Joeko zelf?

Die speelt tot de laatst dag nog vrolijk met zijn vriendjes.

Alles is in orde voor de reis en vol trots laat hij de pas zien, met zijn foto er in. Dat is nog eens wat! Joeko vertelt, dat je met zo'n pas naar vreemde landen mag. En hij vertelt ook van de reis, die hij gaat maken.

En dan... dàn breekt eindelijk de grote dag aan. Het

[p. 41]

afscheid van de jongens en meisjes uit het dorp. Het afscheid van pater Antonius op het vliegveld.

Het is een schat om te zien.

Alles gaat zo snel, dat het pas goed tot Joeko doordringt, als hij al hoog in de lucht zweeft. En daar hoog in de lucht is het precies, zoals de pater het tegen hem verteld heeft.

‘Je zult je voelen als een vogel, Joeko! Je zult zweven. Dat is zo'n fijn gevoel! En beneden je zal je zeeën, bergen, steden en dorpen zien.’

Ja, zo is het! O, wat is die wereld klein, als je naar beneden kijkt door de patrijspoort. Je kunt de mensen niet eens zien.

‘Zijn we er al? Zijn we er al?’

Dat heeft Joeko al wel honderd keer aan de aardige juffrouw gevraagd. Die aardige juffrouw, die achterin

[p. 42]

het vliegtuig voor allerlei lekkere hapjes zorgt, waarvan alle passagiers mogen smullen.

‘We zijn er nog lang niet, Joeko,’ zegt de vriendelijke juffrouw steeds. ‘We dalen nog een keer en dan vliegen we over bergen. Die bergen zijn zo hoog. In de winter ligt er meestal sneeuw op.’

Sneeuw, echte sneeuw! Die heeft Joeko nooit in zijn handen gevoeld. Dat moet wel erg koud zijn. En de pater heeft verteld, dat het in de winter in Nederland wel eens sneeuwt.

Dan gaan de kinderen sneeuwballen gooien en ze maken leuke sneeuwpoppen.

‘Zijn we er al, juffrouw?’

De reis duurt nu al heel lang.

Nog een paar uurtjes, Joeko.

Die paar uurtje zijn zo om in een vliegtuig. En... je wordt op zo'n lange reis niet eens moe.

Nu vliegen ze boven een vlak land. Een land met kanalen, meren, grote plassen, en molens. Een land met koeien, paarden en schapen.

‘Dit is Nederland,’ vertelt de juf. ‘En daar heb je Amsterdam al. Schiphol ligt er vlak bij.’

Joeko kijkt zijn ogen uit. Het toestel vliegt nu niet meer zo hoog.

Nee, dit is geen land met wuivende palmbomen of met krijsende apen en gevaarlijke slangen.

Het vliegtuig landt op de lange baan van het vliegveld. Even later stapt Joeko uit. De lange riem van zijn reistas heeft hij over de schouder. Hij loopt met de andere passagiers mee. Het is net als in een droom, denkt Joeko. Is het nu echt, of niet?

[p. 43]

Eerst moet hij bij de douane zijn pas laten zien. En dan... dan ontdekt hij tussen de wachtende mensen opeens een dame en een heer, die een zwart-witte hond bij zich hebben, aan een lange riem.

Joeko ziet het meteen. Dat moeten de zuster en de zwager van pater Antonius zijn. Hij herinnert zich de twee gezichten van de foto, die de pater hem heeft laten zien.

Zonder te aarzelen loopt hij direct naar hen toe.

‘Jij bent Joeko,’ groet de zuster van de pater vriendelijk en zij geeft hem een kus op beide wangen. ‘Noem me maar meteen tante Ans.’

‘En ik ben oom Rien, Joeko. Heb je een fijne reis gehad? En dit is Bontje, jouw hond.’

Joeko weet eerst geen woord uit te brengen. Hij stamelt een paar onverstaanbare klanken en hij kijkt van tante Ans naar oom Rien en van oom Rien naar de aardige, jonge hond.

Bontje springt tegen hem op. Het dier legt zijn poten op Joeko's schouders en hij geeft Joeko een ferme lik op zijn wang.

De vriendschap is meteen gesloten.

‘Een fijne reis gehad?’ vraagt oom Rien nog eens.

‘Ja, het was prachtig. En u moet de groeten van pater Antonius hebben.

‘Maakt hij het goed?’

‘Nou, en òf!’ zegt Joeko. ‘In het vliegtuig was het zo fijn. En die juffrouw was zo aardig voor ons. Zij maakte van alles klaar. Maar ik lustte het niet allemaal, hoor.’ Buiten staat een taxi te wachten. En je wilt het misschien niet geloven, maar Joeko gaat voor het eerst in zijn leven een rit maken met een auto. Hij heeft nog nooit

[p. 44]

in een auto gereden.

Bontje springt tegen hem op.

‘Jij mag naast de chauffeur zitten,’ zegt oom Rien, die begrijpt, waarom Joeko zo glundert.

Waf! Waf! blaft Bontje.

‘En jij mag naast Joeko,’ lacht tante Ans.

Daar rijden ze naar het dorp, waar de nieuwe tante en oom wonen. De zon schijnt op de weg en op de weilanden en de koeien.

Joeko lacht. Nu is hij in Nederland. En daar schijnt de zon ook. Ook voor Joeko!