Joeko uit het land van de zon

Joeko wil alles weten

's Avonds, na de vliegerwedstrijd, zit Joeko bij de pater thuis. Pater Antonius rookt uit zijn pijp. Hij blaast dikke rookwolken de kamer in. En.... intussen schrijft hij een brief naar zijn zuster en zwager in Nederland. Telkens als hij een regel heeft geschreven, leest hij deze hardop voor.

[p. 35]

Weet je, wat de pater schrijft?

Beste Ans en Rien,

Hartelijk bedankt voor die twee pakketten! Wat hebben jullie de jongens en meisjes daarmee een groot plezier gedaan! Ik denk, dat ze de boeken wel stuk zullen lezen. Nu heb ik een heel bijzondere verrassing voor jullie beiden.

Terwijl ik deze brief naar jullie schrijf, zit er hier bij mij een jongen van negen jaar. Hij heet Joeko. Joeko is mijn trouwe vriend. Hij dient altijd in de Mis. De katechismus kent hij op zijn duimpje. Joeko is een vrolijke, opgewekte jongen. Maar sinds zijn ouders vorige week plotseling gestorven zijn, is bij hem de vrolijkheid verdwenen.

Joeko staat alleen op de wereld. Zijn zwart-witte hond Bontje is eergisteren door een slang gebeten en gedood. Nu heeft Joeko helemaal niets meer.

Ik heb hem verteld, dat hij bij jullie een tijd mag komen logeren. Dat wil Joeko heel graag. Misschien wil hij wel altijd bij jullie blijven.

Op 28 juni, over twee weken dan, komt hij met een vliegtuig in Amsterdam aan. Jullie zullen hem dan wel op Schiphol willen afhalen.

In het begin zal het voor jullie en vooral ook voor Joeko erg vreemd zijn. Joeko zal eerst aan Nederland moeten wennen. In het dorp waar hij nu woont, is alles zo heel anders.

Ik weet, dat jullie goed voor hem zullen zorgen. En omdat Joeko zo'n bijzondere aardige jongen is, zullen jullie gauw aan elkaar gewend zijn. Jammer, dat ik niet

[p. 36]

kan meekomen. Ik verlang zo naar Nederland.

Hartelijke groeten, ook van Joeko uit het land van de zon.

Anton.

Joeko heeft stil zitten luisteren. De pater vouwt het blad papier dicht en stopt het in de enveloppe.

‘Morgen breng ik hem in de stad naar het postkantoor, Joeko. Die brief vliegt jou alvast vooruit.’

‘Wat moet ik allemaal op de reis meenemen, pater?’ ‘Alleen wat kleren. O ja, en ook nog een pas,’ zegt de pater.

‘Geen eten?’ vraagt Joeko verbaasd.

‘Eten krijg je aan boord van het vliegtuig. Zoveel, dat je het niet eens op kunt.’

‘Wat is een pas?’

‘Morgen breng ik hem in de stad naar het postkanoor’.

[p. 37]

‘Een pas? Dat is een boekje. En in dat boekje staat je naam en ook het land en de plaats waar je geboren bent. Er moet ook nog een foto in geplakt worden. Met zo'n pas mag je in een ander land binnenkomen.’

‘Ik heb geen foto van mezelf,’ zegt Joeko. ‘Maakt u die?’

‘Jij gaat morgen met me mee naar de stad. We kopen er wat nieuwe kleren en we laten bij de fotograaf een pasfoto van je maken.’

Joeko glundert. Morgen mag hij met de pater mee naar de stad. Daar is hij in geen jaar geweest.

Maar Joeko is nog niet uitgevraagd. Hij wil nu alles precies weten.

‘Hoe kom ik op het vliegveld, pater?’

‘Ik breng je weg, Joeko. Ik blijf al die tijd bij je, tot je in die reuzevogel stapt. Je mag dan voor een klein raampje zitten. Dan kun je naar mij zwaaien.

Het vliegtuig rolt over de startbaan met een reusachtige vaart. En dan... ineens raakt het vliegtuig met zijn wielen los van de grond. Je gaat eerst langzaam omhoog, maar op de duur steeds sneller en sneller. Als je dan naar beneden kijkt, is de pater een klein mannetje geworden. Een mannetje, dat met zijn zakdoek naar jou staat te zwaaien. Zo lang, tot hij het vliegtuig niet meer kan zien.

Dan vliegt de machine over hoge bergen en grote zeeën. Je zult steden en dorpjes onder je zien wegglijden. En daar hoog in de lucht heb je een heerlijk gevoel. Je zweeft, net als een vogel, boven de aarde.’ De pater zwijgt even. Hij steekt de vlam weer in zijn pijp. Joeko kijkt hem vol bewondering aan. De pater kan zo mooi vertellen.

[p. 38]

Ja, zo'n reis met een vliegtuig moet toch wel erg fijn zijn.

‘Moet ik in Nederland direct al dikke kleren aantrekken, pater?’

‘Wel nee! Als je er aankomt, is het daar zomer. 't Is er dan wel niet zo warm als hier, maar je kunt in dezelfde kleren blijven rondwandelen, hoor.’

‘Wonen er nog meer kinderen uit Suriname?’

‘Niet veel. Dat weet ik zeker. Maar dat vind je toch niet erg? Dat is juist leuk.’

‘Waarom hebben ze bij uw zuster geen hond? En kun je er ook zwemmen, net als hier?’

‘Jongen,’ zegt de pater lachend, ‘je vraagt me de oren van m'n hoofd. Mijn zuster en zwager houden niet van honden. Erg jammer voor je, maar niets aan te doen.

Natuurlijk zwemmen de jongens in Nederland ook. En ze kunnen het wat goed! Je moet heus niet denken, dat jij alleen goed kunt zwemmen.

Ze zwemmen als ratten!

En nu wil ik niets meer horen. Jij gaat naar bed. Droom maar van de fijne reis, die je gaat maken. Ik denk, dat alle jongens en meisjes uit het dorp een beetje jaloers op je zijn. Tot morgen, Joeko. Om negen uur tuffen we naar de stad.’

Als Joeko al lang op één oor ligt, leest de pater nog in zijn gebedenboek. Hij bidt voor alle mensen op de hele wereld. Hij bidt ook voor Joeko, dat hij veilig in Nederland mag aankomen, en dat hij er een gelukkige tijd zal meemaken.

‘Ik hoop, dat hij bij Ans en Rien wil blijven,’ zegt de

[p. 39]

pater in zichzelf, als hij zijn gebedenboek dicht klapt. ‘Ik hoop, dat Joeko voor hen een echt kind zal worden.’

Ja, dat hoopt die brave pater Antonius nu wel. Maar zover is het nog lang niet.