Joeko uit het land van de zon

De vliegerwedstrijd

's Middags laat pater Antonius aan de kinderen zien, wat er in de pakken uit Nederland zit.

Er zijn mooie leesboeken bij. Ze zijn wel een beetje beduimeld en ze zien er wat oud uit. Maar de kinderen zijn er wàt gelukkig mee! De meesten hebben van de pater niet alleen de katechismus geleerd, maar ook lezen, schrijven en rekenen. Want een school is er niet in het dorpje. In de stad zijn wel scholen, maar het is te ver, om er naar toe te gaan.

‘En nu zijn jullie zeker benieuwd, wat ik vanmorgen zoal tegen Joeko te vertellen had, hè? Overmorgen

[p. 30]

houden we een vliegerwedstrijd. Ik ga straks op de bromfiets naar de stad om wat prijzen te kopen.

En... Joeko heeft jullie zelf nu ook wat te vertellen.’ De pater geeft Joeko een knipoogje, om hem aan te moedigen.

‘Bedoelt u, dat ik naar Nederland... Eh, mogen ze dat allemaal weten?’ vraagt Joeko.

‘Natuurlijk! Vertel het maar,’ lacht de pater.

‘Ik mag misschien heel lang in Nederland gaan logeren, bij een zuster van de pater,’ zegt Joeko.

‘Precies,’ knikt de pater. ‘Als Joeko tenminste wil. Want daar ben ik nog niet zeker van.’

‘Joeko, dat moet je doen!’ roepen een paar jongens. ‘Nou, ik zou 't wel weten, hoor,’ zegt Nico. ‘Ik ging.’ ‘Bof jij even!’ vinden de meisjes.

‘Hij gaat met een vliegtuig,’ vertelt de pater. ‘Of wil je liever niet, Joeko?’

Joeko geeft niet direct antwoord. Hier weg uit het dorp, waar hij altijd gewoond heeft, dat is voor zo'n eenvoudige jongen een grote stap. En dan naar zo'n ver land, waar het soms zo koud is, dat je dikke kleren moet dragen.

In Suriname schijnt de zon bijna altijd. Het is hier soms zo warm, dat je net als de meeste jongens uit het dorp, alleen maar een broekje hoeft te dragen.

‘Ik weet het nog niet,’ zegt Joeko zacht.

‘Natuurlijk niet,’ begrijpt de pater. ‘Je mag er gerust een paar nachtjes over slapen.’

‘Ik vind het dom, als je niet gaat,’ zegt Bruno, de sterkste jongen van allemaal. ‘Als Joeko niet wil, mag ik dan, pater?’

Dan vertelt de pater, waarom hij het aan Joeko heeft

[p. 31]

gevraagd. En als hij dat heeft uitgelegd, begrijpen ze allemaal, dat het reuze voor Joeko zou zijn, zo'n reisje naar Holland.

‘We praten er nu niet verder meer over,’ besluit de pater. ‘Vanaf nu denken we alleen nog maar aan de vliegerwedstrijd. En denk er aan, dat jullie in de boeken lezen, die jullie nu gekregen hebben. En jullie laten er je ouders ook uit lezen, hoor!’

Twee dagen later is het in het dorp een drukte van belang. Van fel gekleurd vliegerpapier en van dunne bamboestokjes hebben de jongens een vlieger gemaakt. Het zijn allemaal vliegers zonder staart.

Nu denk je misschien, dat de vlieger die het hoogst in de lucht staat, de wedstrijd wint. Dan heb je het mis! O, maar dan krijgt de jongen met de mooiste vlieger zeker een prijs? Je hebt het weer mis!

De jongens doen iets heel anders met hun vlieger. Elke vlieger is een vechtvlieger. De jongens gaan met hun vlieger tegen elkaar vechten. Dat doen geen pijn!

Weet je, hoe ze dat doen? Ze maken de draad, waaraan de vlieger vastzit, heel scherp.

De jongens uit het dorp van Joeko hebben gisteren en vandaag een hele tijd naar stukjes glas gezocht.

Die stukjes glas hebben ze fijn gestampt. Zo fijn, dat het poeder werd.

Ze hebben ook een dun papje van lijm gemaakt. En in dat dunne papje gooien ze dat poeder.

Toen ging de draad van de vlieger door het papje heen. De lijm met het glaspoeder plakte aan de draad vast. Om het te laten drogen, hebben ze de draad een uurtje tussen een paar bomen gespannen.

[p. 32]

Nu begint het gevecht.

En zo is de draad heel scherp geworden, met die kleine stukjes glas er aan.

Nu kan de wedstrijd pas beginnen.

In optocht trekken de jongens en ook de meisjes naar de top van een kleine heuvel, vlak bij het dorp. En weet je, wie er ook meegaan? Alle vaders en moeders! Nee, de vader en moeder van Joeko niet. Maar... Joeko heeft pater Antonius bij zich. En die zorgt als een echte vader voor hem.

‘Je hebt een mooie vlieger, Joeko,’ vindt de pater. ‘Is je draad scherp?’

‘Nog scherper dan een mes, pater.’

‘Dat zullen we zien,’ lacht pater Antonius.

Als ze op de top van de heuvel zijn gekomen, geeft de pater een sein, dat de wedstrijd mag beginnen.

Zo snel als ze kunnen, laten de jongens hun vliegers

[p. 33]

op. Nu begint het gevecht!

Elke jongen probeert zijn vlieger zo te sturen, dat hij zijn draad over die van een tegenstander heen krijgt. Dan laat hij de vlieger een beetje zakken, en hij begint met korte rukjes over de draad van zijn vijand heen te zagen. Net zo lang, tot die draad van zijn vijand is doorgezaagd. Dan tuimelt de vlieger naar beneden en de overwinnaar mag de vlieger houden.

Joeko is met Benno in een gevecht geraakt. Joeko heeft de draad net boven die van Benno gebracht.

‘Hup, Joeko!’ schreeuwt de pater. ‘Laat je niet kisten.’ ‘Vooruit Benno!’ roepen de ouders van de jongen. ‘Probeer er onderuit te komen.’

Met veel moeite lukt het Benno, de draad van zijn vlieger over die van Joeko te brengen.

Nu begint hij op zijn beurt te zagen, zo snel, dat Joeko's draad in een korte tijd door is.

Daar gaat Joeko's vlieger! Tweehonderd meter verder komt hij op een bosje terecht. Benno heeft hem al gauw te pakken.

‘Voor mij, Joeko!’

Joeko lacht. Hij kan goed tegen zijn verlies. En Benno is intussen al met een nieuw gevecht begonnen. Maar nu heeft hij een tegenstander gevonden, die niet voor de poes is.

Jongen, wat een lawaai is het daar op die heuvel. De een schreeuwt nog harder dan de ander.

‘En... weet je al, of je gaat logeren?’ vraagt de pater, als hij even met Joeko alleen is.

‘Ik wil het heel graag, pater. Als ik hier weer terug mag komen.’

‘Dat spreekt vanzelf, jong. Ik zal naar Holland schrij-

[p. 34]

ven, dat je komt. Ik schrijf vanavond nog. En weet je, wat er in de brief komt te staan? Joeko uit het land van de zon komt naar Nederland.’

‘Dat is leuk,’ vindt Joeko.

Joeko legt zijn kleine hand in de grote hand van de pater.

‘Afgesproken,’ zegt pater Antonius. ‘Jij bent mijn beste vriend!’

Het gevecht met de vliegers gaat nog verder, urenlang. Zelfs als de eerste sterretjes aan de hemel komen, zijn ze nog bezig. Het lijkt op een groot feest.

Eindelijk is er dan één overgeschoten. Dat was Nico, de oudste jongen. Niemand kan hem verslaan.

En Nico krijgt van de pater een prachtige rozekrans, Wat is hij daar blij mee! Net zo blij als Joeko. Hij zal een verre, verre reis met een vliegtuig gaan maken. En in Nederland zal hij heel lang mogen blijven.

Als je zoiets in 't vooruitzicht hebt, moet je wel een fijn gevoel hebben, denk je ook niet?