Joeko uit het land van de zon

Pater Antonius schiet raak

‘Pater, Bontje is door een slang gebeten! Bontje is dood, pater. En de slang is nog in huis.’

Joeko kijkt de pater hulpeloos aan.

‘Wat vertel je me nu? Kwam je daarom te laat in de Mis? Nu snap ik het. Dat is heel erg, jong, wat je me daar vertelt.’

Pater Antonius kijkt zijn kleine vriend medelijdend aan. Dan loopt de pater zonder nog een woord te zeggen de pastorie in.

Enkele minuten later komt hij terug. Hij heeft een grote tropenhelm op en om zijn rechterschouder hangt een jachtgeweer.

[p. 20]

‘We zullen die slang eens eventjes!’ zegt hij kortaf tegen Joeko. ‘De slang gaat er aan, zowaar als ik Antonius heet.’

Er staan voor het kerkje nog een heleboel jongens en meisjes te wachten. Zij willen weten, wat er nu weer met Joeko aan de hand is.

Om zijn rechterschouder hangt een jachtgeweer.

‘Joeko, wat heb je?’ vragen een paar jongens nieuwsgierig.

‘Er zit een slang bij ons in huis,’ antwoordt Joeko kort. ‘Hij heeft Bontje doodgebeten. De pater gaat op de slang schieten.’

Jongens, nu valt er wat te beleven! Dat willen de kinderen wel eens zien. Als de pater dat kan, moet hij

[p. 21]

heel goed kunnen schieten. Want een slang is vlug. Die raak je niet zomaar een-twee-drie.

Pater Antonius kàn uitstekend schieten. Als hij op jacht gaat in de grote bossen, die dichtbij het dorp liggen, komt hij altijd met de buit naar huis.

Het huisje van Joeko is niet ver van het kerkje af. Honderd grote stappen en je bent er.

De deur is gesloten. De slang moet dus nog in huis zijn. ‘Jullie blijven hier staan!’ beveelt de pater. ‘Er gaat niemand mee naar binnen. Ik knap het alleen op.’

‘Past u maar op!’ waarschuwt Nico, de grootste jongen uit het dorp.

Nico kan ervan meepraten. Hij is zelf al twee keer door een slang gebeten. De laatste keer scheelde het niet veel, of Nico was door de slangebeet gestorven.

‘Jij blijft ook hier, Joeko.’ zegt de pater. ‘Jij mag dadelijk met me mee op jacht.’

‘Wanneer mogen we zien, wat er in de pakketten zit, pater?’ vraagt Onie, het zusje van Nico.

‘Vanmiddag, als ik de katechismusles overhoord heb,’ belooft de pater.

Intussen stopt hij een kogel in zijn geweer.

‘En nu jullie mondjes dicht. Als jullie dadelijk een knal horen, reken dan maar dat de slang zijn laatste adem uitblaast.’

‘En als we geen knal horen?’ vraagt Benno, een jongen die even oud is als Joeko.

‘Dan blijft je maar wachten,’ antwoordt de pater. ‘Maar die valsaard gaat er aan.’

Voorzichtig duwt de pater de deur open. Dan kijkt hij in het woonvertrek. Nu is het uitkijken! Een slang kan zich op een slimme manier verstoppen. Met het geweer

[p. 22]

gereed om te schieten doorzoekt de pater de kamer. ‘Hij zit in de slaapkamer!’ hoort hij Joeko hard roepen. De pater weet wel, waar de slaapkamer is. Vier dagen geleden is hij er ook geweest. Toen heeft hij de vader en moeder van Joeko het Heilig Oliesel toegediend. De pater is op zijn hoede. Hij kijkt in het halfduister van het slaapvertrek. Ziet hij het goed? Ja, hoor! Daar ligt in een hoek, bovenop de dekens van Joeko, een slang in elkaar gekronkeld. En daar in de hoek van het kamertje ligt Bontje.

‘Mooi zo,’ zegt de pater zacht. ‘Jij bent er geweest, meneer de slang.’ Hij legt het geweer tegen zijn schouder en hij mikt heel precies.

Pang! Raak!

Het lichaam van de slang trilt even, en dan is het met hem gebeurd.

‘Tjonge,’ bromt de pater tevreden. ‘Het is geen kleintje!’

‘Pater, hebt u hem geraakt?’ roepen de kinderen buiten.

‘Hij is zo dood als een pier! Komen jullie maar kijken.’ Met Joeko voorop drommen ze allemaal naar het kamertje, waar de pater als overwinnaar bij de slang staat.

‘Joeko's ogen glinsterden als hij de dode slang ziet. Maar... hij is Bontje kwijt, voorgoed!

‘Je krijgt wel een andere hond,’ troost Benno hem.

‘Maar niet zo'n lief dier als Bontje,’ zegt de pater. Hij begrijpt, dat Joeko nu toch wel heel bedroefd moet zijn. ‘Jongens, jullie gaan samen met Joeko, Bontje en de slang begraven. En dan gaan wij, Joeko, straks op jacht. Ik heb jou een heleboel prettige dingen te vertellen.’

[p. 23]

Joeko kijkt de pater verbaasd aan. Prettige dingen? Wat bedoelt de pater daarmee? Hij heeft de laatste dagen niet anders dan nare dingen beleefd.

‘Kom mee,’ zegt de pater, als de twee dieren in een kuil begraven zijn, en hij slaat zijn arm om Joeko's schouders. ‘Onderweg eten we wel een paar boterhammen. Ik heb er in de haast maar vier bij me kunnen stoppen. Ieder twee, heb je daar genoeg aan?’

Joeko knikt. Hij heeft eigenlijk helemaal geen honger. Hij wil weg; weg hier vandaan. Misschien valt er bij de jacht iets te beleven, dan kan hij even zijn verdriet vergeten.

De pater heeft hem wat te vertellen. Of zou het zomaar een verzinseltje zijn, om hem te troosten?

De zon staat al hoog aan de hemel als Joeko en de pater het dorp uitlopen.

‘Joeko boft, dat hij mee mag,’ vindt Edo. Hij woont dicht bij Joeko.

‘Nietes,’ zegt Nico. ‘Joeko boft niet. Joeko is een pechvogel.’

En daar heeft Nico gelijk in. Maar gelukkig zal dat niet zo blijven. Na regen komt zonneschijn, ook voor Joeko uit het land van de zon.