Joeko uit het land van de zon

Een valse slang

Als Joeko de volgende morgen wakker wordt, wrijft hij zijn ogen flink uit. Dan springt hij op, om zich buiten bij de beek te wassen.

Joeko weet niet, welk groot gevaar hem bedreigt. Hij heeft in z'n haast de deur van het huisje open laten staan. En terwijl Joeko zich wast, kruipt er een grote slang over de drempel naar binnen. De slang is gevaarlijk. Eén beet met zijn giftanden is voldoende, om een ander dier te doden.

Joeko heeft erg veel haast vanmorgen. Hij moet immers in de Mis dienen. Dan hoor je op tijd te zijn.

Hij gutst het water uit de beek over zijn hoofd. Hè, dat is heerlijk. Daar ben je ineens goed wakker van.

Ziezo, nu nog even vlug afdrogen en dan snel naar het kerkje toe.

Maar... binnen in het huisje van Joeko gebeurt er iets vreselijks. De slang is tot in de slaapkamer van Joeko doorgedrongen. En weet je, wie daar ligt te slapen? Bontje, de zwart-witte hond van Joeko.

Bontje heeft zo'n slaap, dat hij niet eens gemerkt heeft, dat z'n baasje opstond.

[p. 16]

Het gevaarlijke dier maakt zich klaar voor de aanval.

De slang ziet Bontje liggen. Het gevaarlijke dier maakt zich klaar voor de aanval.

Snel als een pijl schiet de kop van de slang vooruit, recht naar Bontje's kop.

Bontje schrikt wakker. Hij voelt opeens een verschrikkelijke pijn. Het dier jankt, zo hard als het kan. Heel even maar, en dan is het al met hem gebeurd.

Het vergif uit de giftanden van de gevaarlijke slang werkt snel. Zo snel, dat Bontje meteen bewusteloos raakt.

Joeko heeft het gejank gehoord. Hij rent naar binnen. Hij heeft Bontje wel eens meer horen janken. Maar zo

[p. 17]

erg als deze keer, nee...

‘Bontje, wat heb je?’ roept Joeko. Hij stormt het slaapkamertje in en daar... daar ziet hij twee dingen, die hem van schrik doen trillen op zijn benen. Hij ziet de slang en hij ontdekt Bontje. Zijn Bontje, die ligt te sterven!

Joeko staat te rillen van angst. De slang maakt zich gereed, om hem ook aan te vallen. Het monster schuift op hem af.

‘Help!’ schreeuwt Joeko, nu hij in de ogen van de slang kijkt.

Die ogen... Het lijkt net, alsof die hem dwingen, te blijven staan.

Joeko is niet bang van een slang. Hij kent een maniertje, om ze te vangen. Dat maniertje kennen alle jongens uit het dorp. Maar... zo'n grote heeft Joeko nooit eerder gezien.

‘Help!’ schreeuwt hij weer. Dan rent hij het kamertje uit. Net op tijd! Want de slang wilde met zijn kop naar voren schieten, naar Joeko.

Joeko loopt zo hard als zijn korte beentjes hem dragen kunnen naar het kerkje. Het angstzweet loopt over zijn voorhoofd.

Wat heeft hij een verdriet! Nu is hij toch wel echt helemaal alleen op de wereld. Nu leeft zelfs Bontje niet meer. En hij hield zoveel van het trouwe dier. Zij hadden elkaar zo getroost, toen Joeko's ouders waren gestorven.

Het kerkje van pater Antonius is vol. Alle kinderen uit het dorp zijn naar de Mis gekomen.

Alle kinderen? Nee, toch zijn ze er nog niet allemaal.

[p. 18]

Joeko is er nog niet! Joeko, de misdienaar.

Pater Antonius staat al meer dan tien minuten op hem te wachten. De kaarsen op het altaar branden al een hele tijd.

Anders mag Joeko die altijd aansteken. Nu heeft de pater het zelf gedaan.

‘Ik snap er niets van,’ mompelt de pater. ‘Joeko is nog nooit te laat gekomen. Of hij heeft zich verslapen, of... er is iets gebeurd.

Maar ik mag de kinderen niet langer laten wachten. Ik ga met de Mis beginnen.’

De pater komt alleen het kerkje binnen. Alle kinderen gaan eerbiedig staan. Zo hoort het, als de priester naar het altaar loopt. Zo hoort het ook, als de priester op het eind van de Mis naar de sacristie gaat.

‘Joeko is er niet,’ fluisteren een paar jongens. ‘Hoe kan dat? Zou hij ziek zijn?’

De pater begint de Mis. En dan... dan ziet hij eensklaps Joeko vlak achter zich staan.

Joeko is buiten adem.

Hij heeft zich verslapen, denkt de pater, als hij even omkijkt. Dan ontdekt hij, dat er dikke tranen over Joeko's wangen lopen en dat het zweet op zijn voorhoofd staat.

Goeie grutten, er moet iets met de jongen gebeurd zijn. Dat ziet de pater aan de angstige ogen van zijn misdienaar.

Maar... pater Antonius mag nú niet aan Joeko vragen, wat hem overkomen is. Nee, nee, je mag niet zomaar in de Mis gaan praten. Daarom zegt de pater niets tegen Joeko.

De Mis gaat verder en alle kinderen bidden goed mee.

[p. 19]

Toch kijken ze steeds naar Joeko. Joeko is zo zenuwachtig, dat hij niet eens de antwoorden geeft. Hij vergeet telkens ‘amen’ te zeggen. Hij is helemaal niet met zijn gedachten bij de Mis. Hij denkt alleen aan Bontje, die nu niet meer leeft. Zo'n lelijke valse slang! ‘Bontje is dood! Bontje is dood!’ dreunt het in Joeko's hoofd. En het was zo'n schat van een dier!

De pater sluit het Misboek. De Mis is uit. Het is net, alsof Joeko uit een droom ontwaakt.

De pater loopt naar de sacristie. En vóór hem, met een betraand gezicht, gaat Joeko. Joeko, die de laatste dagen niets dan verdriet heeft gehad.