Joeko uit het land van de zon

[p. 11]

Wat staat er in de brief?

Het is al avond geworden.

Buiten gonzen de grote muggen. Als je even stilstaat, komen ze met honderden tegelijk op je af. Ze prikken je, waar ze maar kunnen.

Pater Antonius heeft geen last van die grote muggen. In de kleine woonkamer komt er niet één naar binnen. Vóór de ramen, die alle open staan, hangt gaas. Daar kan geen mug doorheen.

Je moet niet denken, dat er in dat kleine woonvertrek mooie meubels staan. In de kamer van de pater staan een tafel en een paar rieten stoelen. Aan de wand hangt een kruisbeeld en op een tafeltje, dat van bamboe gemaakt is, staat een houten Mariabeeldje. Pater Antonius wil net zo arm zijn als de bewoners van het dorp. Wat doet de pater nu? Zie je dat? Bij een olielamp zit hij een brief te lezen. O, dat is natuurlijk een brief, die in een pakket zat. Een brief van zijn zuster en zijn zwager in Nederland.

Als je goed luistert, kun je horen, wat er in staat. Want, de pater leest hem hardop.

‘Beste broer Anton,’ zo begint de brief.

‘Hier is dan weer eens een brief uit Nederland. In de pakketten zitten een heleboel dingen, die jij en de kinderen uit je dorp kunnen gebruiken. Vooral van die

[p. 12]

oude schoolboeken zul je wel veel plezier hebben.

We hebben ze van het hoofd van de school gekregen. Van de oude meneer Krijns, bij wie je ook nog in de klas hebt gezeten. Meneer Krijns is al oud. Volgend jaar gaat hij met pensioen. Je moet de hartelijke groeten van hem hebben. Het is hier op 't ogenblik erg koud. We lopen allemaal met een dikke winterjas aan.

Jij boft maar in dat warme land!’

De pater moet even lachen, nu hij dit leest. Ze zouden eens hier een kijkje noemen nemen, in het dorp. Ik geloof niet, dat Ans en Rien hier wilden wonen, denkt de pater.

Dan leest hij weer verder.

‘Zeg, Anton, weet je, wat Rien en ik van plan zijn? Nu we zelf geen kinderen hebben, nu er nooit eens een blijde kinderlach door ons huis klinkt, willen we een kind aannemen. We weten nog niet, of het een jongen of een meisje zal worden.

Rien wil het liefst een jongen, dat begrijp je.

Schrijf je ons gauw, of alles goed is aangekomen? Wij blijven voor je bidden, ook al zit je ver van ons vandaan. Je bent nu zeker al zo grijs als een duif, hè? Dat konden we goed zien op die laatste foto van je.

De hartelijke groeten van je zus

Ans, en van Rien.

P.S. Is er bij jou in het dorp niet een jongen of een meisje, dat graag naar Nederland wil komen? Wij willen de reis naar hier wel betalen.’

Langzaam vouwt pater Antonius de brief dicht. Dan

[p. 13]

kijkt hij heel lang voor zich uit en hij denkt na. Hij denkt aan zijn zuster en aan zijn zwager in dat verre Nederland.

‘Zo, zo,’ zegt hij tenslotte zacht. ‘Ze willen dus een kind aannemen. Ja, dit zou prachtig voor hen zijn. En het is ook een mooie daad. Ze zitten altijd maar met z'n tweeën. En vooral Ans is dol op kinderen.’

De pater vouwt de brief weer open. Hij leest nog eens die laatste regels.

‘Is er bij jou in het dorp niet een jongen of meisje, dat graag naar Nederland wil komen? Wij willen de reis naar hier wel betalen.’

Zeker, er zijn wel eens kinderen met hun ouders uit Suriname naar Nederland vertrokken. Maar hier uit dit dorp nog nooit. Ze zijn in Suriname geboren en ze willen er liever niet weg.

Joeko ligt al te slapen, met Bontje vlak naast zich.

‘Wacht eens,’ zegt de pater en hij fluit zacht tussen

[p. 14]

zijn tanden. ‘Dàt zou misschien kunnen. Ja, ja, Joeko! Misschien zou Joeko naar Ans en Rien in Nederland willen. Nu Joeko geen vader en moeder meer heeft...’ Pater Antonius staat op. Dan begint hij in de kamer heen en weer te lopen, terwijl hij steeds zacht in zichzelf praat.

‘Als Joeko naar Nederland wil,’ zegt de pater zacht. ‘Maar.... hoe krijg ik de jongen zover? Zal hij mij en zijn vriendjes hier willen verlaten? Zal Joeko naar een land willen, waarvan hij bijna niets weet? Ik zou hem kunnen vertellen, dat hij een hele tijd in Nederland mag logeren. Net zo lang, als hij zelf wil. En dat hij weer naar hier mag terugkomen ook. Ja, dat zal ik hem zeggen.

En.... dat hoeft voorlopig niemand uit het dorp te weten. Ik praat er alleen met Joeko over. Morgenochtend al. Dan neem ik hem mee op jacht. Dan zijn we alleen en kan ik er met hem over spreken.

Dat doe ik! Misschien kan ik drie mensen gelukkig maken. Joeko, mijn zuster en mijn zwager. Dat zou heel mooi zijn.’

Zeker, dat zou heel mooi zijn. Maar zover is het nog lang niet.

En Joeko? Hij weet op dit ogenblik nog niets van het plan van de pater. Hij weet zelfs niet eens, dat hij morgenochtend mee op jacht mag.

Joeko ligt al te slapen, met Bontje vlak naast zich. Als je denkt, dat Joeko in een keurig net opgemaakt bed ligt, heb je 't mis.

Joeko's ouders waren arm. Heel arm! Daarom slaapt Joeko op de harde grond, onder een paár dunne dekens.

[p. 15]

En daarmee is hij toch net zo tevreden als jullie met je mooie bed.

De pater blaast de olielamp uit. Het is ook voor hem tijd om naar bed te gaan.

‘Joeko gaat naar Nederland,’ zegt de pater nog eens.