Joeko uit het land van de zon

[p. 5]

In het land waar Joeko woont

Er is een land, hier heel ver vandaan.

In dat land is het zo warm, dat je er gerust elke dag in je zwempak kunt lopen.

Weet je, hoe dit warme land heet? Het heet Suriname. Als je er heen wilt, moet je met een boot of met een vliegtuig mee.

In Suriname ligt een klein dorp. Een dorp met witte huisjes en een kerkje. Dat is het kerkje van pater Antonius. Hij heeft dat kerkje met het mooie kruis erop zelf gebouwd. Niet helemaal alleen natuurlijk. De mensen uit het dorp hebben hem geholpen.

Twintig jaar geleden is pater Antonius naar Suriname gereisd, helemaal vanuit Nederland.

Weet je, waarom de pater naar dat verre land reisde? Pater Antonius is missionaris. Een missionaris trekt naar verre landen, om de mensen alles over God, over Jezus te vertellen. Twintig jaar! Dat is een hele tijd.

Pater Antonius heeft nu grijze haren en een grijze baard. Toen hij in Suriname aankwam, waren zijn haren nog zo zwart als de veren van een raaf. Maar... de pater werkt hard. Heel hard, voor wel drie paters tegelijk. En

[p. 6]

de laatste jaren heeft pater Antonius het nòg drukker gekregen. Hij reist op een bromfiets van het ene dorp naar het andere.

Een dorp met witte huisjes en een kerkje.

En nu? Nu zijn alle mensen uit het dorp door hem gedoopt. Zij komen allemaal in dat kerkje onder de wuivende palmbomen.

Vijf jaar geleden is hij met verlof in Nederland geweest. Maar.... wat was alles veranderd!

De ouders van de pater leefden niet meer. In het dorp,

[p. 7]

waarin hij vroeger woonde, waren een heleboel andere mensen gekomen. Alleen de zuster en de zwager van de pater woonden er nog. Bij hen had de pater zes maanden van een fijne vakantie genoten.

Kijk, daar zit pater Antonius voor zijn kerkje, onder een grote palmboom.

Pater Antonius heeft alle kinderen uit het dorp om zich heen. Ze zitten in een grote kring, achttien jongens en twaalf meisjes. Dat zijn er dertig bij elkaar en dat zijn ook alle kinderen, die bij de pater katechismus leren. En die ene jongen, vlak naast de pater, dát is Joeko. Joeko met zijn donkerbruin gezicht, zijn pikzwarte kroeshaar en zijn prachtige witte tanden. De pater heeft zijn rechterarm om Joeko's schouders geslagen. Het is net, alsof pater Antonius van deze jongen het meeste houdt. De pater vertelt en hij kijkt daarbij heel ernstig.

Ook alle kinderen kijken ernstig.

‘Het is heel erg, dat Joeko's vader en moeder gestorven zijn,’ zegt de pater. ‘Voor Joeko is het bijzonder erg, want hij staat nu alleen op de grote wereld.

Maar de ziel van Joeko's vader en moeder is nu bij God in de hemel. Bij God zullen ze voor altijd gelukkig zijn.’

De pater zwijgt even. De kinderen kijken naar Joeko, die stil voor zich uit zit te staren.

Het is ook allemaal zo vlug gegaan. Drie dagen geleden werden zijn ouders ineens ernstig ziek. Zij kregen hoge koorts. Er kwam een dokter uit de stad naar het dorp. De dokter kwam te laat....

Joeko's ouders stierven door vergiftiging. Zij hadden bedorven vlees gegeten. Toen stond Joeko, die altijd zo

[p. 8]

vrolijk en opgewekt was, opeens alleen op de wereld. Want familie had hij niet meer.

‘Maar Joeko is niet alleen,’ zegt de pater nu. ‘Hij hoort bij ons en hij is mijn grote vriend, niet Joeko?’ Joeko kijkt de pater dankbaar aan. Zeker, hij is de grote vriend van de pater.

Wie kent er beter de katechismus dan Joeko? En wie dient er elke morgen in de H. Mis bij de pater? En als pater Antonius in de grote bossen op jacht gaat, wie is er dan altijd bij hem?

Joeko èn.... Bontje!

Bontje is de zwart-witte hond van Joeko. Bontje heeft ook veel verdriet gehad, toen Joeko's ouders stierven. Je kon aan zijn trouwe kop zien, dat het dier begreep, wat er gebeurd was.

Bontje zit naast Joeko op de grond. Hij kijkt steeds naar zijn baasje. Nu en dan likt hij een hand van Joeko. Het is net, alsof Bontje wil zeggen: ‘Ik blijf altijd bij jou, Joeko, zolang ik leef. Ik zal je nooit in de steek laten.’ De wind blaast zacht tussen de grote bladeren van de palmbomen. En boven de palmbomen staat de zon aan een heldere blauwe hemel. De zon, die in Suriname bijna elke dag schijnt. Altijd is het daar zomer. Je hoeft er nooit een dikke winterjas aan te trekken.

‘Joeko krijgt van mijn vader en moeder eten,’ zegt Nico, de grootste jongen uit het dorp.

‘En hij mag bij ons slapen,’ zegt Olaf.

‘Prachtig!’ knikt de pater. ‘Zo mag ik het horen. Want weten jullie, wat Onze Lieve Heer graag van jullie wil? Dat je heel veel voor elkaar over hebt. Heel veel!

Ik heb met Joeko al afgesproken, dat hij in het huisje van zijn ouders blijft wonen, samen met Bontje. Niet,

[p. 9]

Joeko?’

Zij verdringen zich om de pater.

Joeko knikt. Hij veegt de tranen uit zijn ogen. Je kunt toch niet blijven huilen?

‘Morgen ga ik op jacht,’ zegt de pater.

‘Mag ik mee, pater?’ vraagt Joeko zacht. Op die vraag geeft pater Antonius nog geen antwoord. Ginds ziet hij over de stoffige weg naar het dorp een auto aankomen. Het is de postauto, die uit de stad komt. En als de postauto uit de stad komt, is het voor de jongens en meisjes uit het dorpje meestal feest.

Weet je, waarom? Dan komt er bijna altijd een groot pakket voor de pater mee. Een pak, waarin van alles

[p. 10]

zit. Niet alleen voor pater Antonius, maar ook voor de kinderen.

Toet-toet!

De jongens en meisjes springen op. Ze zijn de katechismusles helemaal vergeten.

De remmen van de postauto piepen. De chauffeur springt uit de cabine. Hij haalt uit de auto niet één, maar twee grote pakken.

‘Voor de pater,’ zegt de post. ‘Uit Nederland!’

‘Hoera!’ roepen alle kinderen. Zij verdringen zich om de pater.

Waf, waf! blaft Bontje.

‘Kalm, kalm!’ zegt de pater lachend. ‘Jongens, dat is nog eens een verrassing, hè. Bedankt, post! Vriendelijk bedankt!’

Pater Antonius bekijkt de postzegels. Hij kijkt ook naar de naam van de afzender. Ja, ja, de pakken zijn door zijn zuster en zijn zwager gestuurd.

‘Jullie mogen pas morgen zien, wat er in zit. Maar... dan moeten jullie de katechismus goed kennen en allemaal in de Mis komen. Afgesproken?’

‘Ja, ja, ja!’ schreeuwen ze tegelijk.

‘Tot morgen dan!’

Pater Antonius draagt de pakketten de pastorie in. Hij is zelf natuurlijk ook nieuwsgierig, wat er zoal in zit. En... er is natuurlijk een brief bij. Een brief uit het verre Nederland. En die brief wil de pater lezen. Want als je zo ver weg van je land woont, ben je wàt blij als er post voor je komt.

Wat zou er in die grote pakken zitten? Weet jij het?