Verzamelde gedichten

[p. 43]

portret

dat kan niet dat kan niet schreeuwt ze
schreeuwt ze
haar witte tanden lekkend in de hete winter
zij blaast haar lichaam hoegenaamd niet bloot
ze hoestend nog en is hoog

het is jong om te gaan nog in groot pak
met rumoer te paard in karrewagen
zonder hoed zonder jas

een horig bultenaar
op haar nekje (jubelt ze: gebroken gebroken)