Hemel en aarde

[p. 53]

De ondergang

[p. 55]

 

Was ist Geburtsschmerz, was ist Todesschmerz bei

 

diesem Spiel? Vielleicht sind beide identisch, wie

 

ja der Sonnenuntergang zugleich auch Sonnaufgang

 

für neue Welten ist.

 

 

 

Ernst Jünger

[p. 56]

 

neem de zachte hand van de ziener en volg hem naar de

 

ondergang,

 

ik weet niet waar ik over spreek.

 

de zon droogt langzaam op, hier

 

is de muur van de aarde, een pikzwarte schijf.

[p. 57]

 

zal hij niet meer spreken?

 

het wachten een dogma worden?

 

hij zal een schuilplaats maken, de vijand volgt hem op de voet.

 

ruisend in de avondwind, beschaduwend zijn vorstelijk hoofd:

 

een verloren lichaam is het,

 

 

 

een poel van verderf, het wapen van de afkeer; er was

 

sprake van verweer, toen hij

 

woedend om zich heengreep in een levenloos heelal.

[p. 58]

 

ruw rusten zijn spieren op de tere witte golf,

 

hij is vertoornd en ten einde raad.

 

gulzig glijdt het water van zijn lichaam.

 

een overlevende, een verloren schepping, de schorre

 

klank van een droom.

 

 

 

snel heft hij zijn arm:

 

een verblindend licht en een sarrende, sarrende storm.

[p. 59]

 

de wazige hemel, die, dichtbij, haar wolken zendt, spreekt

 

zacht tot haar bebloede wachter:

 

het wordt een welgeschapen dood,

 

wijd open haar kelk, haar heilige lente, haar laatste woorden

 

een wonder van rechtvaardigheid.

 

 

 

hij antwoordt niet.

 

de nevels strelen zijn gestalte, een heerszuchtig mens.

 

vertwijfeld likt hij zijn wonden.

[p. 60]

 

een heidens feest, een heilig mes, dat wond'ren kan verrichten.

 

een zomers land, een slanke hand, die aan een ramp doen

 

denken,

 

een vurig mens wil zijn adem schenken aan het wezenloze volk.

 

snel, de dood vermoedend, spreekt hij zijn lichaam leeg.

 

 

 

het zij zo: een schuld van scheppend mededogen, onwrikbaar

 

zijn onbedaarlijk huilen bedwingend, de tranen van een god.

[p. 61]

 

takken bedekken het venster: daar wenkt

 

de wrede ruimte, het eiland,

 

daar staart hij naar de zon.

 

nadert de bazige dood?

 

 

 

de leegte verlegd, laat het volheid zijn, hardheid;

 

het wordt vernietiging.

[p. 62]

 

dit stugge leven is volbracht.

 

het was een blik in zee. een leegte,

 

die het lichaam voortdurend bedreigde.

[p. 63]

 

stil ligt het land

 

waar krijgers werken en wonen, zich de handen harden

 

om te openbaren wat vreemd is en ver.

 

 

 

vreemdeling, de drank is op.

 

sluit de ogen en ontferm u over uw dienaar,

 

de honger staat hem nader dan de strijd.

 

de aarde moest toch gespleten blijven?

 

 

 

zwetend sleept men zich voort, kil en verdrietig,

 

de aad'ren gespannen, men waant zich alleen.

 

stil blijft het licht, zo vreemd en ver.

[p. 64]

 

het duizelt hem.

 

de eerste zon bescheen zijn hoofd, een scherpe zucht

 

gleed over 't strand.

 

zijn leven stond pal, maar ranselend uit de hemel

 

kwam de dood, een stramme boodschap.

 

 

 

de wrede jager ontbloot zijn tanden, een tweede zon verscheen.

 

hoe wist de mens dat deze nacht zo koud en heilig was?

 

 

 

hij huivert.

 

een onmetelijk land ligt achter hem te wachten.

 

straks is het strand zwart, nu wast het water.

 

het regent zonnen: een oorverdovend lawaai.

[p. 65]

 

wie zon zegt, zegt bodem, de razernij van de leegte.

 

de mens heeft wrede trekken en sleept zich trillend voort.

 

hij ademt even, een zacht gejank nog maar.

 

 

 

een hard bevel, geen zuchtje wind: het woud is

 

ondoordringbaar.

 

angstig luistert hij, verblind?

 

 

 

zo wordt het vonnis voltrokken:

 

het eeuwenoude meer, vol stille dieren, wurgt hem, terecht.

[p. 66]

 

het dier schrikt van een schaduw, één mens nog maar.

[p. 67]

 

natuurlijk neemt hij wraak, hij laat de dag

 

vergaan, het licht waadt krachtloos in de nacht,

 

hij sterft.

 

wat zegt hij ons, wat is zijn eerste woord?

[p. 68]

 

hoor, zijn tred davert over de aarde, zijn scharen rukken op.

 

een grote stap, de eerste, op de teerste treden van de tempel,

 

kristallen nevel in't moeras.

 

het zijn onderdanen, doden.

 

de heerser is een schim geworden, schepper van gevechten.

[p. 69]

 

men ranselt hem, men doodt hem, hoe moet men hem

 

beschrijven?

 

zijn geest waait van de aarde weg, de hemel ligt al braak:

 

de mens drijft in een zwarte, zwarte stroom.

[p. 70]

 

dit lege landschap mist geen levend wezen.

[p. 71]

 

zie, een hemel zonder bodem.

 

het licht wenkt het water, het land is voorgoed verdwenen.