Ik had een strohoed en een wandelstok

[p. 55]

[‘De man had een sigaret tussen zijn lippen gestoken’]

de man had een sigaret tussen zijn lippen gestoken maar hij had geen lucifers. Hij zocht al zijn zakken er nog op na maar hij wist bij voorbaat dat dat overbodig was. De man werd zenuwachtig. Dat hij nu niet kon roken maakte hem van streek. Want daarom was hij het café binnen gegaan. Om rustig en ontspannen een sigaret te kunnen roken. Hij was van plan koffie te bestellen zodra de kelner kwam vragen wat hij wilde. Maar die koffie was bijzaak. De hoofdzaak was dat hij zich een ogenblik helemaal ontspannen kon en daar hoorde een sigaret bij. Verder was alles goed in dat café. Alles was precies zo goed als nodig was om dat zeldzame gevoel van welbehagen, dat hij nodig had, te krijgen.

Er viel een vriendelijk morgenzonnetje naar binnen. Uit de jukebox kwam zachte muziek en het vele chroom in de zaak glom dat het een lieve lust was. Ook het stoeltje waarop hij zat was helemaal in orde. Een ontspannen zit. Dat moest door een beste vakman ontworpen zijn. Ja alle omstandigheden waren er naar de man op zijn gemak te brengen. Verdomme, dacht hij, waarom heb ik nou geen lucifers bij me. Wat een stommiteit om mijn lucifers te vergeten. Er was geen kelner in de zaak. Die stond natuurlijk weer ergens te kletsen met de een of andere meid. Kelners zijn klootzakken. Als je ze nodig hebt zijn ze er niet. En hij moest nu roken. nu. Het zweet brak hem uit. Aan de bar zaten een man en een

[p. 56]

vrouw. Zelfs aan hun ruggen kon je zien dat ze verliefd waren. De man praatte met zachte stem en de vrouw giechelde bijna onafgebroken. De man dacht, zal ik naar de bar lopen en daar een vuurtje vragen? Van nature was hij verlegen. Toch stond hij op en liep naar de bar. Maar het paar op de krukken merkte hem helemaal niet op. Ze waren te verdiept in hun conversatie.

‘Jarretels,’ giechelde de vrouw, ‘die draag je tegenwoordig helemaal niet meer. Die zijn uit de tijd van mijn opoe.’

De man kuchte zachtjes om de aandacht op zich te vestigen. Maar dat hielp niets. Ze schonken geen enkele aandacht aan hem. Nu had de man wel terug willen gaan naar zijn stoeltje bij het raam, maar hij was zo verlegen dat hij niet wist hoe hij dat aan moest leggen. Hij stond daar bij de bar of hij ter plaatse in een klomp steen veranderd was. En toen opeens merkte hij dat zijn sigaret brandde. Die moest trouwens al langer branden. Want zonder er zich rekenschap van te geven had hij al een paar trekjes gedaan. Er zat trouwens ook as aan het puntje. Nog een bewijs dus dat zijn sigaret op onverklaarbare wijze was gaan branden.

‘Gek,’ dacht de man. ‘Mijn sigaret brandt. Die is zomaar gaan branden. Dat kan toch helemaal niet.’

Tot overmaat van ramp had de man op de kruk hem nu eindelijk opgemerkt. Een man met een paardegebit en

[p. 57]

een stuurs, onvriendelijk gezicht. Je begreep gewoon niet hoe zo'n lelijke man een vrouw aan het lachen kon maken. Maar ja. Ze keken elkaar een ogenblik zwijgend aan. Toen zei de man op de kruk, kwaad omdat er iets tussen hem en het plezier dat hij had gekomen was: ‘Wat mot je.’

De man met de sigaret stond nu helemaal voor Jan Lul. Hij was helemaal gevangen in zijn eigen verlegenheid. Het zweet brak hem uit. Zijn voorhoofd was kletsnat. Hij begreep wel dat hij een bespottelijke indruk maakte zoals hij daar stond vlak bij dat paartje. Vooral omdat de vrouw hem nu ook in de gaten had gekregen. Tegen vrouwen voelde de man zich helemaal niet opgewassen. Hij had nooit relaties met een vrouw gehad.

De vrouw keek naar hem met een zekere tegenzin. Zoals ze ook naar een onzindelijk insekt gekeken zou hebben. Alsof hij een ziekte brengend beestje was, zo keek zij. ‘Wat mot je?’ zei de man op de kruk voor de tweede keer.

De man had de sigaret uit zijn mond genomen. Hij stond erbij als een kleine jongen die ze op snoepen betrapt hebben. Hij zei stamelend: ‘Ik wilde... Ik wou...’ En toen zei hij eindelijk: ‘Ik wil niets.’

De man op de kruk keek nu zeer onwelwillend.

‘Waarom sodemieter je dan niet op. Klootzak. Gluurder.’

[p. 58]

Het was duidelijk dat de man op de kruk niets van de situatie begreep. En het was een zwaargebouwde kerel. Het kwam er nu op aan geen klappen te krijgen.

Opnieuw zei de man op de kruk: ‘Als je dan niets moet waarom sodemieter je dan niet op. Klootzak. Zijkerd.’ En dat deed de man. Eindelijk was hij zijn verwarring voldoende meester om weg te lopen. Hij ging ook niet meer terug naar zijn stoeltje. Hij liep de straat op. Hij was op van de zenuwen en wilde een trekje aan zijn sigaret doen. Maar die was uitgegaan. En de man leed. Want er was geen ander café in de buurt en hij moest nu roken. Nu, Nu. nu.