|
| |
Vierde bedryf.
Eerste tooneel.
De Oudste Kwieryn alleen, dronken zynde.
OOu zék, hoe staat de hond én slampt! 'k héb te veel gezoopen.
Waar of mén hérbérg is? héb ik nóch niet lang genoegh geloopen?
Wéi, bén ik gék? me dunkt, ik bén weêr op de zelfde plaats,
Daar ik flus geweest héb: dat komt by me zoolen faats;
Een half uur geloopen, én niet een' voerstap vérder te raaken.
Men kóp draait me, als een' tol. Kon ik een reis braaken,
't Zou wél overgaan. Die verbruide wyn het mor in zen gat;
Maar hy ging zo zoet in, én hy smaakten.... Holla wat,
Sta vast, hey daar, 'k moest niet vallen. Maar by den elestreeken weeken,
Woont dat zoetertje daar niet? ja ze dóch. Hou me die
| |
| |
Ten bésten, vriendin. Ze moest me hier bylo niet zien,
Of 't jak, én 't yzertje, zo ze me zag, raakte misschien
In de loop. Maar hoe kom ik t'huis? hoe hiet de straat, daar Bouwen
Ook woont? de Schaapskooy, óf de Bokskooy. Wél zouwen
Die luy, die daar aan komen, het niet weeten? ja,
Ik mag by 'er gaan, en vragen d'er eens na.
| |
Twéde tooneel.
Bélie, Tys Tafelbézem, De Oudste Kwieryn.
DAer komt hy mét het jak.
Ik zou hém évenwél uitstryken,
Dat het zen oogen verkeerde.
Wat praat je luy? én wat valt'er te kyken?
Bén ik dronken, wat raakt dat jou? 't heeft je geen geld gekóst.
Wat z'er an gelégen? 't gaat over, als een mensch zen water lóst.
Ik wou wel vraagen, waar hier een waerd woont, die Bouwen
Aghterlam hiet, érgens in de Bokskooy; ze houwen
Der Droôgastery; de scheele blindeman hangt 'er uit.
Kyk, hoe dronken is hy. Hoe kén je zo lang zwygen?
Bén je zo onbeschaamd, dat je nóch onder men oogen
Wat schort je Totebél? je bént bedroogen,
| |
| |
Meen je my te fóppen; want ik fóp de luy in 't gemien.
Dat's een walbarken aenzigt. Durfje nóch kikken? of zien
Men in mon tronie, opsnapper? durf jy me nóch toespreeken?
Je bént gien keuningin, waarom niet, wat zou men ontbreeken?
Vraagh je dat nóch, schavuit; kyk, dat 's een bakkes, als een plank.
Vrouwménsch, blaf tégen men afrerste vry een half jaar lank;
Had jy geleeft in de tyen van het metamórfozeeren,
Ovidius had je, als Hecuba, in een hond doen transformeeren.
Ja, jou in een varken, schélm; maar waerom myn in een hond?
Om dat zy deê, dat jy nu doet; en dat ze met'er mond
Elk een anblafte, die ze anzag, daarom moest ze een hond weezen.
Je hébt wel wat schoons in de Métemurves eleezen.
Maar wat héb je in de wynkan eleezen, dronken zwyn?
Ik kén het niet lyen; én 'k zél het niet lyen; kyk Kwieryn,
'k Wou liever, zo jong, als ik bin, op staende voeten
Een' weeuw weezen, als dat ik die parten sou lyen moeten.
Of je weeuw weezen, óf van je man loopen wilt, wat raakt myn dat?
Laat me sléchts mét vreeden; óf is 't hier in de Stad
De manier zo, dat men de vrcomdelingen om'er te kwéllen,
Zo wat uitschéld, én sprookjes van 't rood kousje gaat vertéllen.
| |
| |
Wat sprookjes! 'k zég, dat ik dat leeven niet lyen zél,
Om d'onderste stien boven, Kwieryn, verstae jé dat wél?
Of ik zél liever van nou óf al men leeven, als een' weeuw blyven.
Graauw je gat toe; wat roert myn al jou rédeménten, én kyven?
Leef weeuw, én blyf weeuw, honderd jaar over een boeg,
Of tót je in stukken van malkaar valt, is 't niet lang genoeg.
Maar, schaam je jou niet, dat je daatelyk dorst ontkénnen,
Dat je van 't jak niet wist? daer héb je 't nou.
De Droes moet je schénnen.
Heb ik je toegesprooken, woudaap? je bént boos, én stout.
Ik zie, je légt het op de kaap an; én me dunkt, jé woudt
Me 't jak wel ofhandigh maaken, om dat ik zo wat beschonken
Of verheugd bén; maar dat gat boor je niet; al zijn we dronken,
We kénnen'er wel, die't ons gegeven heeft; jy lykt ze niet,
Troony van élf schillingen. Kyk, hoe behoorlyk dat ze ziet?
't Is wél een ander bakkesje, daar ik 't veur doe vermaaken.
Dat's een' kévelkin, dat's een hóloogh, mit'er ingevalle kaaken.
Hoor je dat, én spreek je niet een woord?
Wél Kwieryn, wie hét zen leeven van zulke parten gehoord?
Een ding t'ontkénnen, dat, als de zon op de middag, zo klaaris.
Wél vriendschapje, patroon, zég jy ook, dat het waar is?
| |
| |
Zou jy mét 'er deelen, als zy de buit had? Maar, na ik zie,
t Is die zélfde huikevaak van daatelyk. Wél slokspék, wie
Heeft jou gehuurd, om altyd de vreemdelingen
An te randen; 't zyn wél onfatsoenelyke dingen.
Wie heeft jou myn naam gezeid? want ik mérk, die Vrouw
Kén het van niemant anders weeten, als van jou.
Och, wat gaet men an? Men man begint del óf mal te worden;
Die hoer hét hém berooverd. Loop Tys; roep Jórden,
Men Vader, én zég, dat hy óf komt, zo hy boven is;
En vertél hém met 'er haest de hiele geschiedenis.
| |
Dérde tooneel.
Bélie, De Oudste Kwieryn.
IK beloof't jou veugel, ik zél 't allegaâr an Vader zeggen,
Al jou boevestikken, én hoe all' de zaaken leggen.
Myn boevestukken? rydt je de Drommel, wyf, óf bén je zót?
Wat boevenstukken héb ik bedreeven?
't Is hiel wél, jou draak, spót,
Spót maar mit me, als je me men jak, én yzertje gaet ontdraagen,
En an jou hoeren bréngt, dan héb ik nóch gien réden te klaagen,
Vrouwménsch, je tréft men in hiel gôe luimen an,
Dat ik die overdadige zóttigheid zo verdraagen kan.
| |
| |
'k Weet niet, wie je meent veur te hébben, sleeplénden;
Maar jy, én Dukdalf zalr. zyn men eeven goê bekénden.
Je hebt me goed uit te lachchen, maar lach Vader iens uit
Kykom, daer komt hy, kén jy hem ook niet, zég schavuit.
Ja, zo wél, als Marten van Róssen: zou ik niet? jou weezen
En 't zyne kén ik nou zo wél, als oit veur dézen.
Je ként me niet? je ként men Vaâr niet? dat 's een' schelmery.
Ik blyf by men zéggen, al brógt je 'er jou Béstevaâr by.
Dat zég ik, zo lochen je alle ding.
| |
Vierde tooneel.
Jórden, Bélie, De Oudste Kwieryn, Tys Tafelbézem.
Moet je hébben, kindertjes; wat's 'er te doen! wat's 'er te klaagen!
Hoe kyk je zo bedroefd? wat schort hém, dat hy zoo toornig ziet?
Héb je kwéstie mit mekaâr chad? spreek, wat is 'er eschied?
Wie hér schult? allebey? zég 't me, maar zonder veul' woorden.
Ja wél, ik moet dat sprookje uithooren, al zouwen ze me vermoorden.
Nou Bélie, wat héb jy hum edaen? Wat schort jou man?
| |
| |
'k Héb hém niets misdaan, Vader; 'k bén nérgens schuldig an;
'k Wil van hém ofezét weezen.
Wou je je zélf afgrondeeren?
Hy doet niet, als de gék mit me scheeren,
En daer by schélt hy men uit; én trakteert me, als óf
Hy me veur de honden evonden had.
't Zél zo kwaed niet weezen: je moest menkaâr verdraagen,
En je veur 't kyven wachten, óf 't myn altyd niet komen klaagen.
Hoe kén ik me'er veur wachten?
Draag je, als 't ien vrouw betaamt;
Weest je man gehoorzaam. Foey! dat klaagen, én kyven; 't schaamt,
't Schaamt zen zélven; wat hy doet, laet hém doen, laet hém betyen,
Laet hém gaen, waer hy wil, zonder hém te verspiên.
Dat hy alle daag in 't hoerhuis gaet, én nóch hier in de buurt?
Dan héb j'ém dichte by, als 't noodig is, dat men om hém stuurt.
Maar jy behoorde hém zo te strooken, én te streelen,
Dat hém alle and're vrouwluy mogten walgen, én verveelen.
Maar hy zuipt 'er zyn gat vol.
| |
| |
Of hy 't daer óf élders doet,
Is 't niet even veul? zou hy 't drinken om jou laeten? dat waar goed.
Dat ik als jy was, 'k zou hém 't kakken ook verbieden;
En belétten hém, dat hy voortaan mét de lieden
Geen gemeenschap hóudt: foey! schaam je Bélie, zou jou man
Jou oppassen, als een' meid; wél maakt'er liever een' dienstmeid van,
Doet hém schrobben, én failen, geeft hém een wébbetje te spinnen.
Wél dat 's me schoon veur esproken; riep ik je daerom van binnen,
Om zen Avekaat te weezen?
Wél, wél, hét hy 't verknóld?
Dan zél ik hém ook zo braaf kapittelen, dat het je bólt.
Maar als hy jou kliedt én riedt, een' meid veur houdt, en mit eeren
Zen huis veurstaet, hoorde je niet meer van je man te begeeren.
Maar hy ontsteelt me men kleêren, én men juweelen uit nen kas,
En schénkt ze an de hoer, daer hy by te gastereeren was.
Dat 's kwaelyk edaen, zo hy dat doet; zo niet, zoo doe jy kwaelyk,
Dat jy d'onnózele betygt; ô kynd! dat staet laelyk.
Ja, 't is een onnózeltje, kyk Sieur Jórden, kyk hém iens an;
Hy heeft het jak nóch onder zen mantel, weet hy 'er niet van?
Kyk, kyk, hy heeft het yzertjen ook nóch in zen handen;
Hy had het de hoer al gegeeven.
| |
| |
Maar ik wist 'et, én zey 't zen vrou, daerom bréngt hy 't weêrom.
Wél, wél, wat ik hoor! wél Kwieryn, hoe stae je zo stom?
Je plégt praats genoeg te hébben; wat héb je hier teugen?
Je zwygt; maat zéker, dat binnen stikken, die niet en deugen.
Béstevaâr, wie bén je? hoe is je naam? want ik zweer,
Sus, sus Kwieryn, zweer gien meer.
Dat ik die Vrouw, die me zo uit durft luchten,
Dit jak niet ontdragen héb.
Me dunkt, we speulen hier kluchten.
Dat dunkt men ook. Ik zie wél, die schélm heeft jou myn' naam gezeid,
En je meent me zo wat te fóppen; wél fóptme, maar mét bescheid;
Schéld me veur geen dief; de schéld woorden moest je achtterlaaten.
Kyk, hoe houdt hy hém, hy zou wél gelyk hébben an zen praaten.
Héb je daer 't jak niet nóch, dat je me te nochtent uittenhuis
Steelswys ontdraagen hébt, óf geschieden het par abuis?
Héb ik men voeten over heur drumpel gehad, ik zweer je,
Dat ik nooit mag komen, daar ik gaeren weezen wou. Begeer je.
| |
| |
Schaam je, Kwieryn, foey! schaam je in jou bloed,
Dat je zonder blieken óf bloozen, ontkennen durft, noit voet
Gehad te hébben in 't huis, daer je in woont.
Durf jy 't mét onbeschaamde koonen
Of héb je van daag een ander huis ehuurd?
Waarom? om jou ontkénnen goed te maaken.
Maar Vader, hy hét voorgenomen alles te verzaaken,
En ons veur de gék te houwen.
Bélie, hou jy'er de snater uit.
Nou alle gékken laet vaaren, Kwieryn; wat beduit
Al dit wiewaauwelen? antwoordt me, als 't behoort, te dégen.
Wat bén jy veur een vént? én wat is my an jou gelégen?
Wat héb ik jou gedaan? wat rydt dat bezukte wyf?
Dat je me bey te gaâr zulk een spul maakt tót je tyd verdryf.
Ja wél, nae myn geloof, moet hy dol, óf bezéten weezen.
| |
| |
Men moest zien, óf Porlefémusbuur hém kost geneezen.
Dat 's goed. Ay Tys, loop iens nae Dókter Bollesémert toe, én zég,
Dat hy hier strikstrak komt.
Ay, blyf tóch niet lang wég;
| |
Vyfde tooneel.
Bélie, De Oudste Kwieryn, Jórden.
WIs is hy dol; ey, kyk, hoe groen worden hém zen oogen?
Hoe branden ze? 't klam me zwiet breekt hém uit.
Zo willen ze me wys maaken, dat ik krankzinnig bén.
Ik moet me eens houden, óf ik 't was, zo 'k me maar zo houwen kén,
Om heur veur al heur gékscheeren van myn te doen verschrikken.
Hoe rékt hy hém? hoe geeuwt hy? kyk, dat zinnen een paar blikken.
Och Dochter, gae van hém óf, óf ik vrees voor een ongeluk.
Trarare, pomp pomp; zing nou, van snélrebél, van 't juk 't juk 't juk;
| |
| |
Wakker, dans: op Maay, fraay Maay, phoe! tiereliere, fa la. Wie houdt me
Daar by myn' beenen vast? is 't die bezéten' Teef? het rouwt me,
Dat ik haar de hals niet breek; én die bezukte oliebok daar,
Die weêrwolf, die scheeven hond, die hangwiek, die saggelaar.
Die zo ménigen burger uitgezoopen heeft, én bedurven.
Ik vat je daadlyk by de lurven,
Jou donderkat, jou woudaap; kryg ik je by de króp,
Ik duw je mét een gloeijend barnhout d'oogen uit je kóp.
Och, loop in huis, kynd; hy mogt je kwaed doen.
Dat ik dol bén? ik dol? 'k zél je dat wél anders uitléggen.
Jy bent dol, jou ouwe sasa; hou smoel; én jy ook, toverhéks;
Of ik sluitje de bék mét vuisten toe, héb je nóch meer béks:
Wég rakaalje, rapaalje, kanaal je, vlieg uit myn' oogen.
Loop wég, kynt, loop om een' hoek, óf hy zou jou loogen
'k Zél. Maat bin ik niet een' éléndige vrouw?
| |
Zésde tooneel.
De Oudste Kwieryn, Jórden.
DAar bén ik al van 't wyf ontslaagen. Wég is ze. Ik wou,
Dat hy ook al haasop was.
| |
| |
Kwieryn, waer bénnen je zinnen?
't Zél wél lukken hoop ik. Ik mag men dolligheid weer beginnen.
Wél stinkbok, vuilbaard, yzegrim, schuddeból, asbeer, schurk,
Zeun van Róbbert de Duivel, neef van den grooten Turk,
Me dunkt, dat me men geest schynt te profeteeren,
Dat ik je mét jou kruk de lénden wat óf moet smeeren,
Blond, én blaauw slaan, én breeken jou armen, beenen én je hals.
Ik zég, sta van me; kom niet nader; Want de Drommel is valsch.
Zo je men aanraakt, 't zél je niet wél vergaen; zie veurje.
Ik neem je daadlyk by jou ouwe beenen, én scheurje
Van malkander; óf kryg ik érgens een byl, ik hak
De beenen uit je lyf, om jou dor, én mager vleisch zo strak
Tót bekwaam pasteyvleisch mét je mervét te deursmouten,
En jou ingewand tót een schélmsch rareteitje in te zouten.
Hy is dol genoeg, om te doen, dat hy zeit; was ik maar wég!
Wat reutel je, stinkende, tandelooze smeerból, zég?
Hay de babay, wil je om zeep weezen, zo hoef ja maar te spreeken.
Wél, zo ga je dan daadlyk versteeken.
| |
| |
'k Héb 't 'er eindelyk nóch toe gebragt, maar ik mag
Men hérbérg nou wéer gaan zoeken, het wordt laat op den dag.
| |
Zévende tooneel.
Jòrden, Bélie.
Ik arme Vrouw! hoe zél 't nóch óf loopen!
Wie kén 't weeten, kynd? maar Tys
Blyft lang uit mit de Dókter; had hy zen boodschap presys
Gedaen, als 't hoort, hy had hém hier nóch kénnen vinden.
| |
Achtste tooneel.
Dókter Polifémus, Jórden, Tys Tafelbézem, Bélie.
Maar, wat ik van Tys hoor, is 'er uw man zo kwaâlyk aan?
Had je dóch wat eer ekomen.
| |
| |
'k Héb alles om jou laaten staan.
Daar staan wél vyftien partyen, die my kwaamen haalen
By verscheiden pasjénten; wel veertig mét urinaalen,
Daar z'er water in hébben; én wél vyf dozyn, óf meer,
Die an schurftheid, melaatsheid, én an diergelyke zeer
Laboreeren, daar ik van daag nóch dranken moet voor doen kooken.
Behalven een man, die zyn' hals, én ribben heeft gebrooken,
En die een lyk is, wordt hy niet straks gehólpen; maar om Kwieryn
En jou zét ik alles an een' kant. Toont hém my dan, kan 't zyn.
Hy vloekte, én parlesjante, én taasde als een' schótsche trommel.
Hy ging an, dat 'et een' schrik was.
'k Héb 't de Dókter gezeid.
O Tys, dat hy toen sprak, leek wél réden, én bescheid,
Ja, men bienen staen me nóch én trillen.
Hy leek wél bezéten, óch! hy had zulke greepen, én grillen.
Wat schort hém? heeft hém ook lpook verschrikt, dat hém érgens verscheen?
Of heeft hém te nacht de nachtmerrie misschien gereên?
Heeft hy de vallende zickte ook? óf zyn 't lichtelyk stuipen?
Of vérgt hém zyn Vrouwtje te veel?
| |
| |
Neen, 't komt van te veul zuipen.
Zég, wat hém schort, én waat 't hém zit.
Wél Dókter, 'k liet jou haalen, om 't ons te zéggen; wat is dit?
Vraag jy 't ons, 'k docht dat jy hém gezond zoud maaken,
Altyd ten minsten zyn krankheid weeten.
Iemand gezond te maaken, dat doe ik in een oogenblik.
Ginsen komt hy an, dunkt me.
Hy is 'et; 't zél weer angaen; hoe mag hy hier zo loopen waaren?
Hoor, zo wy den Pasjent zullen trachten te doen bedaaren,
Zal 't noodig zyn, dat ghy hém 't hoofd niet veel mét vraagen breekt,
En hém bezaadigd antwoordt, indien hy tégen u liên spreekt.
Daar is hy; laat my voor de réft all een mét hém ómspringen.
| |
Négende tooneel.
De Jongste Kwieryn, Bélie, Jórden, Dókter Polifémus, Tys Tafelbézem.
| |
| |
'k Moet je van die dingen
'k Durf niet by hém gaen?
Gae by hém; want nae men an zen weezen ziet,
Is hy vry bedaard. Kwieryn, wou jy'er allien spreeken?
Gae by hém, kynd, én zie wat hy hébben wil.
Gaen wy an een' zy, óf't lichtelyk gevil;
Je moet me ten bésten houwen,
Al houw ik men woord niet; je meugt me wél vertrouwen,
Dat ik men best gedaan héb; maar die vermaledyde hoer
Wou me 't jak, nóch 't yzertje geeven; 'k wou dat ze op Marken voer.
Hoe is 't, begin je de gék op nuuw mit me te scheeren?
| |
| |
Dénk wat je zégt, Kwieryn.
Neen liefste? 'k wil je wel zweeren;
Dat ik men bést gedaan héb; maar zy antwoorde my, dat
Ze my 't jak, én 't yzertje zo éven weêr gegeeven had.
Ze schoor me, én vunste men uit daar by. Ik dócht, die hoeren
Geeven in 't gemeeen zulk loon; zy zél me niet weêr loeren:
Ik mogt niet veul spuls om de buuren maaken; maar
'k Dócht, 'k zél men wyf zien te vreên te stéllen.
Neen zéker; 'k meen 't liefste, én 'k zél voortaan zo wél mit je leeven,
Héb je 't dan niet in 't zin me weêr te geeven?
Dat ik 't krygen kon, liefste, 'k zou 't gaeren doen.
Je hébt het hier strak nóch gehad; je wént je een vuil gebrék
Ik het strak gehad? zo mag ik wel lyen,
Vader, Vader, kom hier; och, de frenezyen
Dat hy 't jak daadlyk niet ehad hét.
| |
| |
Wou je me dat wys maaken?
Wél hoe, is 't je vergeeten?
Dat 's die schélm zyn bedryfweêr; maar 'k zél hém de rug meeten,
Dat zweer ik hém, dien ondankbaaren, onbeleefden schavuit.
Je liegt het allegaâr, dat 's récht uit.
Die fielt heeft je wat wys gemaakt, 'k zél hém noch verscheuren.
Jy mógt hém noch meêr versteuren;
Loop bérg je in huis; jy ook Bélie.
Ik loop al men bést heen.
| |
Tiende tooneel.
Jórden, Dókter Polifémus, De Jongste Kwieryn.
SPreek jy hém nou an, Dókter.
Ik zal, én mét bezaadighde reên.
Had ik een' stók gevonden! is hy wég? men wyfook? wél Vader,
| |
| |
Zou ik geen gevoel hébben? ik bén niet melaats.
Buurman weest voor my niet beschroomd, maar geef de réden plaats,
Ik héb geen hulp van noode;
Zég my eens, buurman: houdt gy 't mét de roode,
Loop in de hond zen gat; hoe hébben we 't hier?
Zo komt 't hém an, als hy dol wordt.
Wil je mét eenen niet weeten,
Of ik men géld mét tarwe, rógge, óf witte brood te eeten,
Of in geveêrde visschen, óf geschobde vogels verteer?
Nou raakt hy hiel buiten wésten, hoor je 't niet? ay, ordonneer
| |
| |
Hém een reséptje, eer hy doller wordt.
'k Moet hém nóch wat vraagen.
Je zelt mit vraagen niet bedyen;
Je moordt hem mit al dat vraagen.
Zég, veelt ghy uw gezicht,
Of uw' oogen niet dikwils styf staan?
Veur een puistebyter óf sprinkhaan an, dat je me komt vraagen,
Of men oogen ook styf, én hard zyn.
Somtyds de darmen rommelen, kraaken, óf morren, myn Vrind?
Ja van achteren, als ik raapen eet, rommelen ze deur de wind;
En als ik honger héb, zo doet'er de holheid morren, én kraaken.
Dat's geen dollemans antwoord; maar zég me eens, plaagt u 't waaken
's Nachts ook, of slaap je gerust tót de mórgen toe?
Ik slaap wél, maaken me men schuìdenaars 's ochtens 't hoofd niet moê.
De drommel mag deuze onbeschófre vraagal wel halen.
Nu beginnen hém de zinnen heel t'ontstéllen, en te maalen;
Want hy dreigt zyn Dókter.
| |
| |
't Was daatlyk wél tienmaal zo slim.
Hy schold zen wyf veur een' teef; én my veur een' weerwolf, en yzegrim.
Ja jy, je bént krankzinnig?
Ja jy, die me dreigde te vermoorden, én woud me vinnigh
Verscheuren, an stukken kappen, inzouten, én 'k weet niet wat.
'k Bin der by eweest, 'k héb 't ehoort, én ezien, verstae je dat?
Al wil je 'et loochenen, ik kén je 'er mét récht van beschuldigen.
Wél, dan héb ik jou de Graaf van Brabant zien onthuldigen,
En een' oorvyg geeven; éven zo zag ik je grypen by de balg;
In 't gat smyten, én daar na geeselen onder de galg;
Zo héb ik je je Moer zien verkoopen, én je Vaar vermoorden.
Héb je daar nou schéldwoorden genoeg veur al je schéldwoorden?
Och, Dókter verziet'er in; dat je doen wilt, doet het toch ras.
Ik zal. Hoor buurman, bewaar my wat van zyn water in een glas.
Vriend gy zult twintig dagen een Apozema moeten drinken.
En ik zél 'er dartig mét men vuisten op je muil rinkinken.
't Geschiedt u ten bésten, Vriend, zo raakt gy van uw' dolligheid.
| |
| |
Wie verzoekt je daer toe, wysneus?
Bén ik dol? hy is dol, én zen Dochter; die meug je geneezen.
'k Zél je by heurluy laaren, én flusjes weêr by je weezen,
Op hoop, dat heur fantasyen dan wat over zullen zyn.
Ay, doet'er je bést tóch toe.
Waar loopt ghy heen, Kwieryn?
Ik ga een straatje om; want ik zie dat zen fantasyen
Vermeêren mit me te zien, én dat men me t'huis niet mag lyen.
| |
Élfte tooneel.
Jórden, Dókter Polifémus.
WÉg gaet hy, én schéldt ons veur dol uit.
Maar Dókter, hoe maken we 't.
Dat het wel gaan zal; maar hy moest in onze magt weezen;
Want men moet hém sluiten; hoe krygt men hém?
Je hoeft niet te vreezen.
Hy waart om het huis, én zey: dat hy hier strak weêrom
Zou kommen; zo niet, gae ik hem opzoeken, rondom
| |
| |
Deur de Stadt, én 'k zél niet rusten, óf 'k zél hém vinden.
Wél, als ghy hém vindt, doet hém ter dégen knévelen, én binden,
Hoe veul' mannen héb ik 'er wél toe van doen?
Laat zien; vier zou ik órdonneeren. Maar ghy moet u wat spoên.
Ik ga terwyl mét der haast een récipé voor hém schryven.
Maar Dókter, als ik hém al had, waar zou ik mét hém blyven?
Wilt ghy 't rykelyk betaalen? zo weet ik wel een plaats; want ziet,
Men hérbérgt die dolle luy zo om een weinigje niet.
O ja, gaeren; we zéllen op een kleintje niet zien.
Bréng hém tót onzent; 'k zal hém wél kureeren, én doen bekooken.
Wél, ik gae nae hém zoeken, én zien óf ik hém vinden kan.
En ik hém wat órdonneeren. Vaar wél, Jórden; 'k wacht je dan.
Eind van het Vierde Bedryf.
|
|
Auteursrechtvrij