| |
| |
| |
Twéde bedryf.
Eerste tooneel.
Antonio, De Oudste Kwieryn.
CIent Diablos, Sinjoor, ik bén moê van zo te loopen.
De Droes mag den Smaus wél halen, die 't goud zou koopen,
Mét dat heen en weêr gaan, loopt men zich aan 't énd.
't Is waar, ook meende ik dat Liffebon groot was: maar (ik bekén 't)
't Is niet meer, als een Dórp, by Amsterdam te gelyken.
Cierto, Sinjoor Quirino, ik sta mét verwondering te kyken.
Sint ik hier over zés jaar was, is 't gewéldig uitgedyd.
Men zou 'er wél in verdoolen.
Ja, 'k raakten 'er mijn Vader kwyt,
Al was het toen zo groot niet.
'k Héb je dat eens hooren vertéllen;
Maar heel confuso; ey Patroon, dorst ik j'er om kwéllen,
En is 't je niet vergeeten, zo verhaal men eens ter deeg,
Hoe dat het toeging, we loopen dóch nóch wél een uurtje leeg;
Zo we dé Smaus niet eer, als op de beurs, spreeken zouwen.
Hy kon nóch wél t' huis komen.
Wèl, laat ons hier dan schiltwacht houwen,
| |
| |
Terwijl je 't vertélt; zo kunnen w' em zien, òf hy licht nóch kwam.
't Is nou juist zés en twintig jaar, dat ik hier t' Amsterdam
Mét men Vader te Kérmis voer, daar hy my in de spullen
En in de kraamen omleide, én een hoopen prullen
En poppegoed kócht, want hy had my gewéldig bezind.
't Was, dunkt me, op de nieuwe Markt, alwaar hém een goed vriend.
Ontmoete, die hém an de praat hielt, én wat nieuws verhaalde;
Zo als ik zeer gedrongen wierd, én van hém of dwaalde.
Ik kon deur, nóch over 't wólk kijken: want de drang was dicht,
En ik kleyn, zo raakten ik daadlyk myn Vader uit het gezigt.
Ik wierd benaauwd, én liep mét huilende oogen, in alle hoeken,
By de spullen, én deur de kraamen, na myn Vader zoeken;
Maar vergeefs. Endelyk komt'er een man van fatzoen, zo 't scheen,
Die me vriendelyk vroeg: Vryer, wie zoek je? waar loop je heen?
'k Zey, dat ik men Vader zócht. Wél, zeid'hy, wie kan jou Vaârs naam droomen?
Hoe hiet hy? 'k zey hém, wat ik wist; en hy had naauw vernomen,
Dat myn Vader Stoffel heete, én dat hy buyten de Stad
Van Amesfoord, daar hy woonde, veel' tabakplanteryen had,
Of hy zey, Vreyer wees gerust, kom ga mét me, ik zél maaken,
Dat je weêrom by je Vader te récht zélt raaken;
Ik kén hém zeer wél, 't is myn Vriend; hy heeft my gebeêu,
Dat ik jou zou hélpen zoeken, en als ik je vond, mét één
In een hérbérg bréngen, daar we menkaâr zéllen verbeijen.
Gy waart een jongen vantien jaar, en liet je je zo verleijen?
Of ik gaauw, óf dom na myn jaaren was, is my onbekénd,
Altyd dit héb ik onthouwen, dat die looze vént
| |
| |
My zo veel op de mouw spélde, dat hy, me, mét een schoon praatje,
Mét hém sleepte, na een kroegje, in een klein achterstraatje,
Daar wy myn Vader, als kaks, zouden wachten, die vast niet kwam.
Hy maakte me terwyl half dronken, én toen 't donker was, nam,
Hy me, én wou me in 't Amesfoorder Schip bréngen, zo hy zeide:
Maar het was in een heel ander Schip, daar hy me leide,
Daar ik een hoopen Jongens vond, omtrent van mynen doen,
D' een wat jonger, d' ander wat ouwer, van allerley fatsoen;
Waar meê ik, hoe zeer dat wy al te gaâr huilden, én kreeten,
Na Téssel gevoerd wierd, én op en groot schip gesmeeten,
Dat ons, na lang zeilen, veur den droes, na Nova Spanje brógt,
Alwaar ik an een rijk, maar een goed Meester wierd verkócht,
Die ik zo na de oogen zag, oppaste, diende, én smeerde,
Dat hy me vry liet, én nóch een mooije stuiver vereerde.
Ik trok toen, veur Kargadoor, in 't een, en 't ander land:
Maar sloeg eyndelyk in Brazil het Tabakplanten by der hand.
Ik deê men bést, Antonio; én 't geluk liep me niet tégen,
En dus héb ik dit Kargezoentje by malkander gekreegen,
Dat ik nou overbréng: Antonio, zo komt het te pas.
Dat ik jong uit men oogen zag, toen 'er wat te leeren was.
Wat zél ik zéggen? alles gaat mét den eenen te vooren,
En een ander is weêr op Sinte Galperts nacht gebooren,
Drie dagen voor 't geluk, gelyk als ik bén. 't Is te slécht,
Ik héb al men leven knécht geweest, én nóch bén ik knécht.
Ik héb je nou vijfjaar gediend, én een goê huur gewonnen,
En, eêr ik jou Kommies wierd, ménige rós tabak gesponnen,
| |
| |
Daar ik een schoone stuiver op had; maar récht uit gezeid,
Ik weet niet, waar 't blijft, 'k bén arm en blyf't in der eeuwigheid.
Antoni, 't winnen is minder konst, als 't gewonnen te spaaren.
Je looptte veel by de meisjes, en je dóbbelt te garen.
Smyt je zélf niet wég, Sinjoor: je bént ook geen kapuin.
Je moesjankt ook graâg, al bén je nou zo staatig in 't bruin.
Zo niet, als jy. Maar a propo, hoestaan me men nieuwe kleêren?
Wat dunk je? zél ik 'er-wél fatsoenlyk, én mét eeren
Meê verschynen konnen, by myn Vrienden t' Amesfoord?
Je lykt 'er een volslagen Sinjoor uit, in forma, als 't behoort;
Dat pak past je zo zjentiel, óf 't na je lyfgemaakt was,
En daar by héb je 'er zulk een koopjen an, óf het get aakt was.
De Uitdraagster sópt niet vét, zo ze veel zulke komanschap doet:
Daarom geloof ik, Antonio, het is gestoolen goed.
Zo dat waaris, én d' eigenaar komt je onder wége eens tégen,
Zo weet ik je vangst wél.
Wél, wat was 'er an gelégen?
Hy zou 't licht benaderen, én je tschabetjen uitschudden doen.
Ik zou hém na myn koopwyf stuuren, die mogt het hém vergoên.
| |
| |
Maar, zo hy jou voor de dief anzag, die 't hém had ontstolen.
Wél guit, staat myn weezen diefachtig? wie zou zo schéndig doolen?
Ho Sinjoor, de dievenzien 'er nou uit, als eerlyke luy.
Wél, Antonio, héb je altyd zulk een zwaarhoofdige buy?
Patroon, in deze Stadt gaat vry wat meêr om, als de Meulen.
Als 't al beurde, men zou 'er op de Komédie niet van speulen,
Nóch 't in de Kronyk zétten. Want je moet weeten, dat
Het van valsche débbelaars grimmelt in deeze Stad;
Dat 'er millioenen zijn van allerhande schavuiten,
Slampampers, Hoerejaagers, én zulk slag van guiten.
De Beurzesnyders bénnen hier zo listig en stout,
Ruiken ze je géld, Sinjoor, ariba, wég is je goud.
Men vindt hier, als te Lissebon, Kortisanen, als paerden,
Die 't samen staan mét de Roffianen, én Hoerewaerden.
Ze zyn drommels doortrapt, arglistigh, én gaauw;
Kom je by 'er, ze krygen je siguro in 't naauw;
Ze zéllen je mét een abelheid de beurs ontloeren.
Waar vind je loozer varkens, als d' Amsterdamsche hoeren?
Antonio, dat 's geen dooven gezeid, lang hier het géld.
Jou woorden maaken me verstéld.
Hoe na bén je bezórgd, dat ik me mét 'er zou verloopen.
Mét groote réden: ze mogten je 't géld ófstroopen.
| |
| |
De Portegiezen vallen zo vry wat hoerachtig, én heet.
Ik héb ook wél gemérkt, dat je liever je géld besteed,
Om een wyf in 't hémbd, als een man in 't harnas te groeten;
En dan zou je aen myn een drommelsche kóp ontmoeten.
Als ik op myn paerd raak, zo deug ik niet, dat weet je wél:
En daarom is 't béter, dat ik myn hart te vreeden stél;
Want ik vrees zéker, je zout de Kruizaaden licht verzoenen,
En dan zoud ik je mét bastonnaden het gat uit boenen.
Bewaar jy ze liever; de konditie staat me niet aan.
Béter geen géld, Sinjoor, als zo in blanco te staan.
| |
Twéde tooneel.
Joost Smuiger, Visdraager, De Oudste Kwieryn, Antonio.
Joost Smuiger tégen de Visdraager die hém volgt.
HOe is 't, Drâvis, kén je voort; je moest, bylo, wat anstappen.
Ga jy maar veur uyt, men Heer, en laet ondertusschen iens tappen.
Joost Smuiger tégens de Visdraager.
Kom lustig dan, maak gang.
tégens den Oudsten Kwieryn.
Ho, Sinjeur Kwieryn, bén je daer al riets; je maakt me schier bang,
Als óf ik te lang getoesd had: want het zou niet wél passen,
Dat de Gasten heur Waerd, eer hy geried is, kommen verrassen.
| |
| |
Hoe, kén je my, Vriend? Ik loof je zinnen zyn verward.
Wél, hoe is 't hier? scheeren we mekaâr, óf maaken we mekaâr zwart?
Zou ik jou niet kénnen? ik kén je van boven tót ond'ren.
Séllemént Breurtje, 'k héb daer zulk een zoô, je zélt je verwond'ren.
Kom hier een reis, Drâvis; zie, dat is Zalm, dat 's een moot,
Krimp, óf gien géld, én als een koraal zo rood;
En kyk die waterscheeps tongen, ze zinnen zo dik als planken;
Van de watervisch, weet ik wél, zel je je ook bedanken:
De baers is hier alle gaâr in 't Y gevangen, dicht veur Stad:
Dat zyn póssen? Aal zey, ze hét 'er leven gien grooter gehad;
Al hommers, der is niet een kuitvischjen onder gekomen,
En 'k héb 'er wat Grundeltjes om te bakken by genomen.
Loop, bréngt de visch in huis, Drâvis; én zég teugen onze Meid,
Dat ze de visch breekt, én vraag, óf 'er al vuur an leidt.
Laet zien, ik hébje betaald. Maar laet ze je iens Kérmisbier schénken.
Wat óf dit zeggen wil, Antony?
Dat mag de Droes bedénken.
| |
Dérde tooneel.
Joost Smuiger, De Oudste Kwieryn, Antonio.
WÉl, wat dunk je, zél 'er eeten genoeg weezen? want ziet,
Ik héb maar staat gemaakt op drie persoonen, én meer niet,
| |
| |
En zo deuze Vriend meê blyst, óf dat 'er nóch meêr gasten kwamen.
Van wat Gasten reutel je, Kaerel?
Niet zo wél, als ik? Ik mien jon linkermand, Tys, jou groote maat.
Myn groote maat? wél hey, deeze Vént lykt wél gék an zen praat.
Zey ik 't je niet, dat deuze Stad vol bedriegers zou steeken.
Maar, kameraad, van wat veur een linkermand wil je spreeken?
Wy hébben geen Tafelbeuzems van doen,
Daar wat te eeten is, veegen wy de tafel zélf mét goed fatsoen.
Daer héb jy lik an, Sieur Kwieryn: maar je moet wat pasjenteeren,
Dat ik eerst alles ried maak.
Zég eens, fijn man mét eeren,
Hoe veul geeft me veur vracht van hier op Leiden omtrént?
Ik geloof, dat je mét een gulden maklyk toe ként.
Wél, ik zél jou een daalder geeven, ga al jou bést heen tyen,
En laat je daar na behooren, fijntjes van de key snyen:
| |
| |
Want ze leutert jou dapper, dat is zéker, en wis.
Mét een vreemd man te gekken, dunkt me, dat zeer onreedlyk is.
Wél hey, kén je me niet? Ik bén Joost Smuiger, de waerd van Bommel.
Joost Smuiger, óf Joost Ruiger; loop veur den drommel.
Ik kén je niet, nóch ik wil je niet kénnen, daar meê is 't uit.
Ja, ik kén jou wél, én ik weet wél, dat je Kwieryn hiet, kornuit.
Kornudo, kornudo, Sinjoor Patroon, zél je dat lyen?
Ik zou hém ponjardeeren, óf an duizend riemen snyen.
Wél kornuit nóch eens: wat héb ik by jou an kornuit miszeid?
By ons hiet men dat hondsvod.
Hier zeit men dat uit vriendelykheidt.
Maar hoe kom je my te kénnen?
Wél kyk, hoe houdt hy hém? 't is óf we mekaâr vreemd bénnen.
Kom je niet altyd tót onzent by Lievyntje?
Ik tót jouwent? ik weet niet wie je bént, nóch wie Lievyntje is.
Weet je niet, wie ik bén? wél, ik bén ommers niet dronken?
Héb ik je niet zo dikwils van den onden hond ingeschonken,
| |
| |
Als je tót onzent vrolyk bént, én vaak overzit tót den dag.
Diablos, dat ik deze guit niet bastonneeren mag.
Jy my dikwils wyn ingeschonken, die in zo veel' jaaren
Hier niet in 't land geweest bén? wat zél me nóch wédervaaren?
Zou ik't niet ontkénnen? wél dat komt zéker schoon.
Kwam jy veurleeden May, in dat gintse huis niet mét 'er woon?
Wie? ik daar woonen? 'k wou liever, dat ik 't huis in brand zag steeken.
Zen zélf kwaed wénschen; wie hét zen leeven zo mal hooren spreeken.
Maar hoor eens Sinjeur Kwieryn.
Ik zou jou raeden, als men Vriend,
Dat je jou zélven van jou angebooden daalder dient,
En dat je, mét een ongeveegde naers, na Leijen gaet tyen,
En laet je daer na behooren, fyntjes van de key snyen.
Want ik vrees récht uit, groeit jou key geduurig zo voort,
Zo word ze mit een snap zo groot, als de key van Amersfoord.
Maar, zo jou krank hoofd niet toelaet zo vér heen te trékken,
Zo weet ik béter raed: loop gunder. in 't Gasthuis van de gékken;
Alias het Lazarus huis, én koop daer goed koop jou kóst.
| |
| |
Hoe raak ik nóch van deze moijelyke vént verlóst?
Gae je wég? wat? malle dîngen;
Bén je kwaed, dat ik je weêr scheer? je meugt mit men omspringen,
En kwéllen me zo je wilt, ik bén 't al van je gewénd;
Want als 'er je wyf niet by is, bén je al een kóddige vént.
Ik zég niet. Maar ik zou schier vreezen,
Dat 'er hachchelyk gien visch genoeg na je zin zél weezen
Want Lievyntje mag wél wat, én Tys dóbbelt niet mis.
Loop aan de galg mét jou Lievyntje, jou Tys, en je visch,
Cient diablos, laat Sinjoor mét vreên, óf anders kanailje....
Hou jy je bakkes toe, Spékdief.
Wat zég je daar repaalje?
Ik héb mit jou niet te schaffen: maar spreek mit déze Sinjeur.
Het schort je daar men de óssen bólt, daar loopt een streep deur.
Dat 's tot daer en toe. Maar 'k loof, de visch is nou al gebroken;
Ik zél de glazen gaen spoelen, én 't vuur lustig an stooken,
Op dat alles tied wordt: maar ey lieve, je moest niet vét gaen:
Ik zél teugen Lievyntje zéggen, dat ik je hier liet staen.
| |
| |
Heb je ook iets aârs te gebieden, ze zél na je verlangen.
Ja, dat je na de Voolewyk vaart, en laat je hangen.
| |
Vierde tooneel.
De Oudste Kwieryn, Antonio.
DEur is de schobbejak. Kom Antonio, lustig voort;
Zoeken we de Smaus op de Beurs. 'k Wil morgen na Amesfoord;
Ik bén het hier reeds zo moê, ik kan 't je niet zéggen?
Diablos, Sinjoor, ik loof dat daar Putas t' huis léggen,
En dat die Schrobber de Roffiaan is, héb ik sléchts niet gemist.
Ik bén verwonderd, hoe die schélm myn naam zo perfékt wist.
O, laat je dat niet vreemd dunken, dat zyn hoere kneepen.
Ze hébben over al Spions, om 't vólk in 'er nét te sleepen,
En zo haast zét hier niemand zen voeten op 't land,
Of hy wordt van 'er nagespeurd, én datelyk angerand.
Dien ze krygen, wordt kaal geplukt; het kan niet missen,
Die daar wat meent te trékken, zal hém leelyk vergissen.
Dies laat ons wat veurzichtig weezen, én myden het kwaad.
Je hébt gelyk, kom voort; kort beraad, goed beraad,
Want hoe nader by 't vuur, hoe meêr gevaar van branden.
By éxémpel, zie daar in de deur, zou ons die wél aanranden.
| |
| |
Wat dunk je van dat dier?
Men zou 'er wél een zieke bruid meê spaaren, na 't lykt aan die zwier.
| |
Vyfde tooneel.
Lievyntje, Kniertje, De Oudste Kwieryn, Antonio.
DOe de deur niet achter me toe, Kniertje; laet ze zo maar anstaen;
Ze moet niet in 't slót weezen; want ik zél 'er niet vér van gaen;
En gae jy terwyl nae afteren, en maak daer alle ding klaar.
'k Zél zo doen, Juffrouw.
| |
Zésde tooneel.
Lievyntje, De Oudste Kwieryn, Antonio.
WEl hartje, hoe hébben we 't mit mekaâr?
Blyf je veur deur staeń? wat schort je? wil je niet in komen?
Om wiens wil zou je 't laeten, óf veur wie héb je te schroomen?
Je bint ommers doen en laeten t' onzent, én ten minsten zo vry,
Als in jou eigen huis. 'k Moet je wat zéggen; én daer by
Zél de Watervisch, in een klein ommezientje klaar weezen,
Of ze is licht al in de kétel, én ze mag nou al gaar weezen.
| |
| |
Altyd, je zélt niet wachten; Kniertje dékt de tafel vast.
Kom maar in; eer jy jou mantel óf doet, én jou handen wast,
Zel de kók schaffen, en de visch op tafel weezen. Treê binnen;
Waer wacht je nae, kom, gaen we anzitten, én beginnen.
Tégen wie, dénk ik, heeft het dit Vrouwménsch? zoek je kwestie kind?
Neen; maar 'k héb het teugen jou.
'k Loof, dat jy in de boonen bint.
Wat reutel je van in te komen, an te zitten, én te eeten?
Wacht je gasten? wél, ik bén 'er geen, of 't is me vergeeten.
Wél, Juffrouw Karonje, wat schort je? waarom rand je ons an?
Wat begeer je van myn Patroon? je bént by een verkeerd man.
'k Zou je gelooven, had hy me gien rond jaar onderhouwen.
Wél, hét hy dan die vriendelykheid niet wél an men verdiend?
Niemand is 'er in de waereld, die 't zo wél mit me mient;
Zo veul mooije dingen het hy myn zen leeven wél geschonken.
Zéker, Antonio, dit Vrouwménsch is dol, óf dronken.
Wat óf ze in 't zin heeft, dat ze de vreemdelingen zo vleit?
't Is de wys van de hoeren hier, 'k Héb 't jou ommers wél gezeid.
| |
| |
We kommen 'er eerst, zéggen de hangelaars; binnen acht dagen
Zéllen we misschien nóch wél andere potsen én kwinkslagen
Verneemen. Datgoed is arger, als de daommel, énzen moer.
De loosheid ziet 'er ten ogen uit, die dondersche hoer.
Maar laat myn eens mét 'er omspringen, ik zél 'et 'er verleeren
En zéggen, waar 't op staat. Hoor hier eens, Juffrouw.
Van waar kén jy myn Patroon?
Daer van dan, dat hy myn ként.
Lieg, dat je de pikken schént.
'k Héb men voeten t' Amsterdam in geen zés en twintigh jaaren
Gehad, als daags veur eergisteren.
Ay, alle gékken laet vaaren,
Myn eigen Kwieryntje, wat doe je hier op straet? kom hier van daan.
Antonio, was 's dat? ze noemt me.
Wél, dat heeft ze licht te raân;
| |
| |
Die vént van strak heeft ons verspied, én het haar ingestooken.
Hy heeft wis de lucht van de Kruisados gerooken,
En daar vlamt zy op; 't is de buit daar ze gaeren after was.
Daar sla je de spyker nét op 't hoofd, én je raadt het van pas.
Neem jy bey de zakjes by jou. Ik héb lust om te weeten,
Of 't op myn, óf op men goud gemunt is.
Ik dank je; me lust niet.
Waerom héb je 't me dan belast
Ja jy, veur jou, én veur jou gast.
Veur Tys; bén je strak niet mét hem hier gekomen?
Brócht je me gien Fulp jak meê, je had het jou wyf nóch ófgenomen,
Droom je vrouwménsch? ófschort het je in 't hoofd?
Héb ik jou een Fulp jak gebrógt, én had ik 't men wyf ontroofd?
Ay, waerom kwél je me zo? én waerom dingen t' ontkénnen,
Die uit je eige vrye wil hier zo daadlyk geschied bénnen?
| |
| |
Alle gékken op een stókje, Juffrouw, én jy boven an.
Wat is 't dat ik niet bekénnen wil? en waar weer ik van?
Ontkén je niet, dat je me jou vrouws jak gebragt hébt?
'k Héb men Ieeven geen wyf gehad, dat zweer ik mét eeden,
En ik kwam veur drie dagen eerst uit het schip, hier an 't land.
Van wat schip praat je nou?
Wél, van een houten schip na myn verstand.
Maakt men 'er hier van steen?
'k Zie, je hébt lust te lachchen. Wél kom binnen;
't Zel daer béter val hébben.
Je bént niet wél by jou zinnen;
Ik bén de man niet, die je zoekt; het zal een ander zyn.
Van Amesfoord? Hiet je Vaâr gien Stoffel, die daer lange jaaren
Gewoond heeft, én veel geld gewonnen met Tabakblaaren
Te planten, én verkoopen?
Dat lieg je niet, al kunje 't wél
Weréntig Sinjoor, wacht je, óf je raakt leevend in de hél.
| |
| |
Por Vida mia, de hoer kan héksen; kruis je betover;
Sta van me Karonje; ik zég, Puta, komt 'er niet over.
Heintjeman heeft'er jou doen kénnen, Sinjoor; de hoer is valsch.
En kom je'er in huis, A dios Patroon, zo bén je om hals.
Hey, hey, je zoud van een veest wél een donderslaag maaken:
Rust jy jou hoofd maar, Antonio, 'k zél der wél deurraken?
't Meisje is niet leelik van smuil, én 't vétje, dat ze me komt biên,
Is geen brók om te vermuilen; 'k moet dat haertjen eens overzien.
Ga wat an een zy, 'k moet, om de klucht eens alleen mét 'er spreeken.
Mét die tovenaarster? Ellémént hoe wilt je opbreeken!
Tut, tut, viezevaazen, 't zél 'er zo niet angaan; weest gerust.
Maar nóch eens; rust je hoofd, hoe bén ik hier gebrust?
Hou me ten bésten, myn bakkesje, ik dorst je niet eer believen.
Die Portugies zou 't alles an myn wyf gaan overbrieven;
En dan was het spul verbrod, dat kun je wél verstaan;
Maar als je nu wilt, laat ons binnen treên, én eeten gaan.
Ik dénk niet, dat je na Tys Tafelbeuzem wilt wachten?
Na Tys Tafelbeuzem? is 't malligheid? mét geen' gedachten.
Ja, als hy klópt, begeer ik zélfs niet, dat hy binnen kom.
Dat 's wél van men zin, békje, 'k héb je daer te liever om.
Maar weet je, wat ik nóch wél bidden wou?
| |
| |
Je hébt niet te bidden, kind, je hébt maar te kommandeeren.
Ik wou wel, dat je men an 't Fulpe jak dat je me terstond
Vereerde, een rand liet zétten van 't nieuwe keuninksbont.
Kyk, men Engeltje, 'k héb dat uit noodzaakelykheid verzonnen;
Want, zo doende, zél 't jou wyf onmeuglyk niet kénnen konnen,
Schoon genomen ik had 'et an, én ze moete myn op straet.
Wil je 't dan flus wel meê neemen, zo je gaet?
Kom in dan, én laet ons hier een spélletje by steeken.
Ik vólg je, 'k héb nóch maar een woord mét déze Sinjoor te spreeken.
| |
Zévende tooneel.
De Oudste Kwieryn, Antonio.
Wat is jou believen, Sinjoor?
Maar, dien je 't al te weeten?
| |
| |
Ik kén 't wel dénken: te lichtmissen, tót dat je beurs léns is.
Ja wel, een méntch is zo wél een ménsch, als een ménsch een ménsch is.
Kyk, we hébben ons aan zo een bankétje in lang niet verbrast.
Myn' tanden wateren, 'k bén scharp, én ga by die Juffrouw te gast.
Por Santo Crispino Sinjoor! kén je nóch geen hoeren?
Zy zyn de drommel te slim, Patroon; ze zéllen je loeren:
Daar by kan déze toveren, krygt ze jou ééns in 't nét,
Je bint bedurven; ze plukt je zo kaal, als een vink, ja zét
Iou licht op een' beuzemstok, én doet je voor sint félten
De schoorsteen uit ryen; ziet toe; de drommel ryt'er op stélten;
Zie toe; word je 'er ééns by de neus gevat ....
Wél, wél, ik zél op de blaâren zitten, brand ik myn gat.
Was ik niet gék, zo ik zo schoon een' kans verby liet loopen.
Sinjoor, zie toe, je zult 't licht mét je béste hals bekoopen.
Dat 's veur myn riziko; dit teemen heeft lang genoeg geduurd.
O! 'k zél wél zwygen; je hébt me veur je raadsman niet gehuurd,
Bewaar ondertusschen bei de zakjes mét kruisaaren;
En vind je de Smaus op de beurs, je meugt ze hém veur zen bót laaten,
| |
| |
Zo hy het zulvergéldt in onze hérberg bréngen wil.
Bréng de Schipper Kees Koenen meê, óf 't zo gevil,
Dat j' em 'er vond; 'k zél te twéén t'huis weezen zonder missen;
Of kom myn hier mét hém zoeken, zo ik me'er wat mogt vergissen.
Maar de Schipper zél niet wél te vreên weezen, zo hy langer wacht.
Je had hém déze morgen beloofd te betaalen.
Hét de Smaus ons niet opgehouwen?
Ja, ja, de Schipper is zo kwaad niet; 'k zél 't wel mét hem maaken.
Doe jy maar, als gezeid is, én pas wél op den haspel, zélje borst.
Ja, zie jy maar toe, dat je niet te gast gaat, als de hond op de worst.
Einde van het twéde Bedryf.
|
|