|
| |
| |
| |
Op 't Afsterven Van den Duitschen Nazo, Johannes Antonides vander Goes, musa vetat mori.
GY meê Antonides geslagen,
Stont u ook 't weereltlot te dragen,
En afgesolt door pijnlijkheen,
Nae 't droeve ledekant te treen!
Terwijl uw geest, die nimmer palen
Erkende, in enge huisportalen
In 't ziekbed zich gekerkert ziet,
En als begraven in verdriet
Reeds by uw leven schijnt gestorven!
Uw schelle toon eilaes bedorven,
Uw snaren in den brant geraekt,
Door 't vier der koorts die 't lichaem blaekt!
Uw vlugge veder neergedreven,
De Dichtkonst in gevaer van 't leven,
En haer beschermer in de noot,
In 't worst'len met de wreede doot,
Wie ziet ô wee die ramp ten ende!
Dus overdacht ik 's Mans ellende,
En 't onheil dat te volgen stont
Op 't sluiten van die goude mont;
Wanneer een nare stem, geboren
Uit 's Dichters sterven, dus mijn ooren
Vervult, en billikt mijne vrees,
(Dewijl my 't haer te bergen rees,
En zy gelijk met natte wangen,
En troostloos aen 't gehoor blijft hangen)
| |
| |
't Is uit (dus klaegtze) en 't is gedaen,
Ik heb de zon zien ondergaen
Die Hollands Rijmkonst hield in 't leven.
Hy scheen dat lot te wederstreven,
En leed niet dat in 't middelpunt
Der glans hem 't schijnen wiert misgunt,
Dan luste 't hem op dondervlagen
Of regenluim een kans te wagen,
De donkre wolken voor hem heen
Te jagen, en in 't licht te treên,
Tot dat in 't ende d'onweêrbuyen
Zijn uitvaert door gewelt beluyen,
En al het zaet der Poëzy,
Dat onlanx heuchlijk ry aen ry
Op welige akkers scheen te bloeyen,
De hoop ontweldigen van groeyen.
Antonides (dus zuchtze voort)
Antonides (is 't ander woort)
Is heen en uit ons oog gevaren,
In 't opgaen van zijn frisse jaren,
En Neerlant zijnen Nazo quyt,
In 't bloeyen van zijn lentetijt!
Zie daer het koffer van dien grooten,
Zie daer de waerde mont gesloten,
Waer uit, wanneer ze zich ontsloot,
Een milde daeuw van vaerzen vloot,
Die eens ten vloeybren stof gedegen
Den grooten Vondel kon bewegen,
(Dit was de vaderlijke kroon
Wel eer geschonken aen den zoon)
t'Erkennen, Zoon houw op van roeyen,
Wy drijven daer uw Vaerzen vloeyen.
Wat was die Vader onvernoegt,
Zag hy 's Mans sterflot dus vervroegt,
| |
| |
Hoe zou hy 't zich te laet beklagen,
Zijn geest te hebben opgedragen
Ten erfdeel aen zoo grooten geest,
Die, even of zoo ruimen leest
Hem noch te naeuw viel en gewrongen,
Zoo jong haer banden is ontsprongen!
Weg is nu 't hooftgelt met zijn rent,
En 's Vaders geest, u toegekent
O Zoon om noch by later neven
In u haer weêrglans te zien leven.
Of had gy haer te veel vergroot,
Dat zy dien 't eertijts nauw verdroot
Een eeuw te zijn in 's lichaems boeyen,
Zoo haest dien kerker kon ontgroeyen,
En hondert jaren scheurt aen driên,
Om zich in vrye lucht te zien?
Wat kost die vryheyt slavernyen
Voor hen die zich ter Dichtkonst vlyen!
Wat maekt nu d'Ystroom een misbaer,
Op zoo beklaechelijken maer.
Zy schijnt, van tranen opgezwollen,
Langs dam en dijken aen het hollen,
En d'Ygod weigert, als weleer,
Zijn waterrossen op en neêr
Met vrolijkheit te wed te drijven,
En Hollands zeevaerdy te styven.
Hy zinkt, verslagen in het lot
Des Aertspoëets, na 't waterslot
Korts door's Mans konst aeneengeklonken,
Nu zijnen luister ver ontzonken.
De bruit en blijde bruigom schreyt,
Die hy ter bruiloft had geleyd
Op 't zoet getrambel zijner snaren.
De droeve wees schroomt voor 't verjaren,
| |
| |
Nu in die harp zijn bedestem,
En smeekgeluit verloor de klem.
Heeft hy oit heldenlof gezongen,
De vaerzen zijn de maet ontsprongen.
De blystof kleet zich in den rouw.
De treurstof, die 't zich belgen zouw
Haer vyandin te moeten wijken,
Wil gaerne zonder opschrift prijken,
Zy brengt wat droevig is en naer,
Op 's vaders grafzerk by elkaer.
Bellone met haer bloetharpyen,
Kon hun d'alouden hoon ontglyen,
En zagen ze door 's Dichters hant,
Zich niet geklonken in een bant,
Die onverbreeklijk eeuwen tarte,
Ging zelf zoo grooten smert ter harte.
Zy zag den Zanger nauw gevelt,
Of scheen met ysselijk gewelt
Haer boey aen tween te willen rukken.
Men twijfelt, zag zy 't zich gelukken,
Of zy op 't lijk zich wreken wou,
Of hem betreuren in den rouw,
Wiens onvergankelijke zangen
Haer deed d'onsterflijkheyt erlangen.
De Maes, indien hy schreyen kon,
Wiert op die ramp een tranenbron
En treurde staeg om 's Mans ontbeeren,
Schoon hy door hem zijn naem ziet eeren.
De Vader klaegt. De Weduwvrouw
Zucht om verlies van konst en trouw.
Hun leet erlangt een dubbel pandschap,
Elk mist en bloet-en konstverwantschap.
Daer hun voortaen in man of zoon,
Geen maet ontmoet of heldentoon,
| |
| |
Die, op dien trant hem nageslagen,
Hun naem ten starren in zouw dragen.
Zy slaen, (daer anders hunne plicht
Zich uitgoot in een lijkgedicht,)
Als buiten 't spoor der konst getogen,
Die maet alleen met schreyende oogen,
En jamm'ren, elk.... maer ach de tijt,
Dat elk de laetste rouwplicht quyt',
En 't groote lijk nae 't gaf help' leyen,
Nu reeds geboren moet ons scheyen!
Dus spreektze, en rukt van voor my heen,
Daer ik, die 't zelve spoor wil treen,
En naespeur of ik wiert bedroogen,
De baer strax nader met mijn oogen.
Ik volge, en leg mijn plicht op 't graf
Dus met mijn pen eerbiedig af:
Hier legt Antonides begraven.
Natuur is voester zijner gaven,
En moeder van des Dichters geest,
Maer stiefmoêr van het lijf geweest.
Dat deed zy in den bloeysem sneven;
De geest zal eeuwich vruchten geven.
Overleden den 18 van Herfstmaend 1684.
|
|
Auteursrechtvrij