Gedichten. Deel 2

[p. 303]

P. Ovidius nazoos darde Treurzang, Nagevolgt, Met evegelijk getal van vaerzen.

O Maxime, wiens deugt en eernaem evenaeren;

Die 't brein van d'adeldom niet onderdrukken laet:

'K hebbe u (want ballingschap, zoo vruchtbaer van bezwaren,

En 't sterfuur scheelt doch niet) van jongs af noit gehaet.

Gy doet, om datge uw vrient, van rampen aengevochten,

De hant durft biên, een zaek in dees tijt ongemeen.

't Graeu prijst de vrienden om de schatten die zy brogten.

Al luit het schandelijk, het wort my afgestreên.

Eerst wikt 'et het genot: d'eer wort getrapt met voeten.

De trouwe daelt en klimt, als 't noodlot klimt en daelt,

En onder duizenden zult gy naeuw een ontmoeten,

Die onderstelt dat Deugt zig zelven wel betaelt.

Geen luister trekt haer, wort haer strax geen loon gegeven:

Zoo rouwt het haer om niet oprecht te zijn gegaen.

't Genot alleen is lief. ontrek hun die dus leven

De hoop van hunne winst, haer staet geen vrientschap aen.

Elk schraept zijn renten in, noit met zijn staet te vreden,

Weid tot de knokkelen in zijn vergaerden hoop.

De liefde, wel eertijts van yder aengebeden,

Zit om wat woekers als een geile hoer te koop.

Ik sta verstelt dat gy niet in die woeste plassen

Al me verdronken zijt van zoo gemeenen vloet.

Die niet gelukkig is kan noit de haet ontwassen.

Die vrientschap scheurt en barst wanneer het onheil woedt.

Zie eens hoe ik, bestuwt van zoo veel trouwgenooten,

[p. 304]

 

Zoo lang een goede wint mijn zeilen zwellen de,

 

In barreningen en op klippen wort gestooten,

 

Nu een verwoede storm my slingert op de zee.

 

En daer al d'andere my weigeren te kennen,

 

Hebt gy, met twee of drie den balling by gestaen,

 

Daer van gy 't Hooft noch zijt: die noit u pleeg te wennen

 

Te volgen iemants spoor, maer zelver voor te gaen.

1666.