|
| |
Darde Liergezang des darden Boeks, Van Q. Horatius Flakkus.
Een godvruchtig helt vreest niet.
Justum & Tenac. propositi virum.
EEn helt van inborst vroom en niet licht om te zetten,
Ontziet geen dollen drift van 'tvolk, noch moordende oog
Van dwingelanden dat hem schielijk dreigt te pletten,
Noch zuidewint op 't Adriatisch meer,
Dat hem erkent voor heer,
Noch blixem van Jupijn geslingert van omhoog.
| |
| |
Al viel het hemelhof uit spillen en gewrichten,
't Zal d'onverzaegden maer vermorzelen tot drek.
Die moed bracht Pollux in 't getal der hemellichten,
Met Herkules, waer by Augustus blinkt
Dus bracht u 't Tygerspan, met wreveligen nek,
Geslagen in 't gareel, ô Vader Bachus, boven
In 't oppergodenhof, om uw verdienste en eer.
Hier quam Quyrijn met Mars klinkvoeten aengestoven,
Toen hy de hel ontvloot, daer 't breede hof
Tot spreken gaf; out Troje, out Troje legt ter neer;
Gelijk ook 't dertel huis van haer Laömedonnen,
Van my en van Minerf met al haer volk gehaet:
Zint hy der Goden loon besnoeide al t'onbezonnen,
Door Paris op zijn valschen rechterstoel,
En zijn uitheemschen boel.
Hy lecht'er toe, die wytvermaerden onverlaet.
Die grooten gast der overspelige Helene;
En Pr!aem zart den Griek niet meer door Hektors macht,
De krijg, door onzen twist zoo lang gespeelt, is henen.
Mijn tooren is gesust. dat Mars zijn zoon
Vry breng by ons ter woon,
Schoon hy van een priestrers uit Troje is voortgebracht.
Ik ly dat hy betree de lichte hemelzalen,
De nektar drinke, en zy een lit der godenraet,
Zoo lang de wilde zee de Roomsche en Troische palen
Vaneen scheit, gunne ik hun den hoogsten trap
Van weelde, in ballingschap.
Zoo lang als Paris graf, dien ik afgrijslijk haet,
Van kudden wort verwoest, en duistere spelonken
Het brullende ongediert verschuilen in hun hol,
Verryze 't kapitool uit marmersteen geklonken,
En trede Rome, trou in dit besluit,
| |
| |
En make door haer roem de heele werrelt vol,
Tot daer de middelzee Euroop scheit van Afrijken,
Tot daer de trotsche Nijl de dorstige akkers laeft;
Dat Rome, dat veel meer zijn moedigheit laet blijken,
En op die lof, dat zy het gout veracht,
En laet in 's aertryks nacht,
Noch handen slaet aen 't goet der gôon, ten hemel dra eft.
Zy breke met het stael door alle werreltsassen,
Die 't hooft verheffen, en haer wapens tegenstaen;
En zie waer vier en sneeu niet op haer wetten passen,
Nu daer de kreeft het lant verbarnt tot as,
Herschept wort, zonder zonne of heldre wintermaen.
Dit noodlot spelle ik aen de strijtbare Italjaenen:
Op dat zy Trojen noit herbouwen, daer het stont,
Al 't opgeblazen op gelukklge oorlogsvanen;
Of ik, de zuster van Jupijn en gemaelin,
Vlieg 't nieuwe Trojen in:
En stort de stad, tot ramp getimmert, in den gront.
Al was de muur driemael, door Febus hulp, aen 't wassen,
Ik zalze driewerf met mijn Grieken nederslaen.
De Vrouw zal om haer Man driemael in tranen plassen.
Maer stil. de spraek der Goden, hoog van zwier,
Past geenzints aen mijn lier.
Haer defticheit wort door mijn zang te kort gedaen.
1666.
|
|
Auteursrechtvrij