Gedichten. Deel 2

Lierzangen, II. Boek. III. Gezang. Aen Delius.
Hy vermaent hem tot gelijkmoedigheit.

AEquam memento rebus in arduis: &c.

DEwijlge ô Delius! toch eenmael sterven zult,

Verwin noit onheil uw gedult.

Geen matelooze vreugt doe u in voorspoet zwellen:

Het zy 't u luste uw zelven meest te quellen;

Het zy gy feestdaegs in het riekent lentegroen,

Uw zelven goet wilt doen

Met frissche vernenwijn. daer witte popelboomen,

Op 't ruisschen van de stroomen,

[p. 287]

 

Haer bruine schaduwen vermengelen althans,

 

Met takken breet van trans.

 

Kom breng ons bloemen aen en spesery en wijnen,

 

En frissche rozen die te dra verdwijnen.

 

Terwijl de jeugt ons nood't en uwe staet het lyd

 

En zusters, die den tyd

 

Des levens spinnen. het is eenmael afgesponnen.

 

Gy zult toch eens uw aengename bronnen

 

En vorstlijk huis en hof, waer langs den Tiber glyt,

 

Verlaten op zijn tyd.

 

Uw erfgenaem zal toch uw schat, zoo hoog gestegen,

 

Bezitten, en braveren in zijn zegen.

 

Het helpt niet of gy zijt van ouden Inachs bloet,

 

Verzien met vorstlijk goed:

 

Of dat gy, naekt en bloot, van ongeachte volken,

 

Sterft onder 't dak der ongestuime wolken,

 

Een offerhande van het noitverzade graf,

 

Een algemeene straf.

 

Hier wordenwe altemael geroepen, en gedreven,

 

Het zy wy kort of langer willen leven,

 

De dood gaet haren gang. ons noodlot heeft eens uit.

 

Wy zullen Karons schuit

 

Betreden, en niet vry met eenewerf te streven,

 

Als ballingen in eeuwigheit gaen zwerven.

1666.