Gedichten. Deel 2
(1685)–Joannis Antonides van der Goes–
Auteursrechtvrij
[pagina 285]
| |
Den wagen stuiten in haer vaert,
Met heete wielen aen haer lenden te doen kleven.
De palm en stevenkroon bewaert,
En aen de vaderen van 's weerelts magt gegeven,
Voert haer omhoog in 't godental,
Indien het wufte rot der Roomsche burgeryen
Met een driedubbel eergeschal,
Zijn lof uitschateren, ten trots van die 't benyen.
Of zoo hy in zijn schuuren tast,
Het koren, uitgedorscht in Lybysche landsdouwen,
Geen mensch maekt hem door vrees vermast,
Zoo stout, dat hy de zee met hobblent hout zal bouwen.
De koopman prijst de rust van 't land,
Terwijl 't Ionis nat vast worstelt met de winden,
En heel den oever barnt en brant,
Door 't beuken van de zee, dan kan hy oorzaek vinden:
Want hy ontziet het zeegevaer,
Om, nevens 't stille land, de troeble stad te prijzen.
Flux maekt hy tuich en takel klaer,
Kalfatert sloep en kiel om d'armoede af te wijzen.
Daer zijnder die geen ouden wijn,
Geen berkemeier tot de boorden vol geschonken,
Te veel kan opgedragen zijn,
Terwijlze een lustig gat in d'achtermiddag ronken.
Of, onder lommer van een boom,
In 't natbedauwde gras, of daer de beekjes spelen
Aen een gewijden waterstroom.
Vele andren scheppen lust in orelogskrakkeelen,
Van vrome moeders fel gevloekt.
Met schorre krijgsklaroen en steekende bazuinen
De Jager steets in 't velt verkloekt,
Niet denkende om zijn vrouw, het wild in bosch en duinen:
Het zy zijn honden 't vluchtig hart
Aenranden op de weg, 't zy 't boschzwijn net en banden,
| |
[pagina 286]
| |
Waerin 't benart stont en verwart
In stukken trekt. het veil van teere maegdehanden,
Gevlochten van 't gelettert volk
Mengt mijnen groten naem met tittels van de Goden.
De minsten in haer waterkolk,
De Satyrs in 't gebergte en hare dartle boden,
Verscheiden my van 't burgerrot.
Geeft my Euterpe nu haer net besnede fluiten
En Polyhymnie 't genot
Van haer beroemde Lier, wie zou mijn eernaem stuiten?
Indien gy my dan, ô Meceen!
Den naem van Lierpoëet niet wrevel komt te weigren,
Zoo zal ik langs hoe hooger treen,
En eindlijk met mijn kruin aen 't stargewelfzel steigren.
1666. |
|