|
| |
| |
| |
Vertalingen.
Uit het eerste boek der Punische oorloogen, Van Silius Italicus.
Dat mentem Juno & laudem spe corde fatigat. &c.
VRouw Juno maekt terwijl het jonge bloet aen 't zieden,
En doet hem 't Kapitool zomwijl by nacht bespieden,
Of stappen ongeschoeit het steil gebergte door.
Hoe dikmael moesten zelf zijn lijftrauwanten, voor
Zijn stem, die yslik gilde in 't nare donker, beven!
Hoe dikmael vonden zy, verbaest van 't bed gedreven,
Den krijgsman, nat van zweet in een bezorgden droom,
Krijg voeren zonder tucht, braveren zonder toom!
Die dolligheit had hem zijn Vader ingeblazen,
Gewoon met d'Italjaen vervaerelyk te razen,
Te rukken dol op roof Saturnis erven in.
Hy nam van Barkas huis een adelyk begin:
En telde een langen ry gevreesde bestevaren
Uit 's grijzen Belus stam: want Dido, vol bezwaren,
Om haer vermoorden man, had Belus zoon tot stut.
Die vluchtgemeen met haer, om 's ryks gemeene nut,
Den broederbeul ontweek en zijn vervloekte standen,
En gaf zich wel vernoegt met haer in 's nootlots handen.
Van zulk een stamhuis sproot Amilkar, groot van moet,
Die, trots op zijnen arm en vorstlyk heldenbloet,
Den forsschen Hannibal, zoo dra hy maer kon wreken,
Een doodelijken haet en toorn heeft ingesteken.
| |
| |
Toen dacht de knaep alree den Roomschen oorlog nae:
Een uur, een oogenblik was voor zijn wraek te spae.
In 't midden van de stad rees eene kerk, Elyze
Geheiligt na haer doot, daer duizent ypen ryzen:
Daer 't nare pekboomwout een helsche duisternis
Op 't eenzaem kerkhof spreit. deze oude grafkerk is
By Tyriërs allang, met groot ontzach en vreezen
Om hare bruine nacht, een godlyke eer bewezen.
Hier lei de Koningin, gelijk men zegt, wel eer,
De menschelyke zorg en kommernissen neer.
Het marmer pronkt alom met uitgehouwe beelden
Van Belus d'ouden Heer en alle die hy teelden
Als neven van een stam. Agenor staet'er me,
En Fenix, die zijn naem gedrukt heeft in zijn ree.
Zy zitt'er zelf in haer Sichëus schoot gezegen,
Onscheidelyk verknocht. den Frigiaenschen degen
Legt voor haer voeten neer. den Goden van de hel
Staen hondert outers toegewyt op haer bevel.
Hier heeft de wichelaer altyt in wichelkleden
De forssche Hekate en Acheron verbeden.
De kerkvloer loeit en galmt afgryslyk van beneen.
De weergalm stuit te rugge op vlakke marmersteen.
't Onaengestoken vier blaekt op de spookaltaren.
Men ziet de geesten, uit haer graf getovert, waren
En 't marmeraenzicht van Elyze, nat van zweet.
Hier is 't dat Hannibal met zynen Vader treet:
Amilkar slaet terwijl zyn stant en wezen gade;
Maer hy staet onbezorgt, en tilt aen ramp noch schade.
Massilas gramschap raekt zyn koude kleeren niet,
Noch 't nare kerkgebruik, noch drempels die hy ziet
Van etter druipen, noch dat felle tooverdichten
De vlammen op 't altaer doen flikkeren en lichten.
Amilkar streelt hem 't hooft en spreekt in 't einde aldus;
Daer hy hem moedigt met een Vaderlyken kus:
| |
| |
Een Frigaensch gebroet holt weer met ruime toomen,
Om Kadmus neven met den oorlog op te komen.
Het zy uw werk mijn zoon. verbiet het slinks geval,
Dat uwe Vaders arm die pest niet dempen zal:
Kan ik die wolven niet verdrijven uit Afryken,
Zoo wensche ik dat mijn zoon met deze lof ga strijken!
Kom, overdenk al, hoe gy voor 't gemeene best,
Den Laurentyner zult verdelgen in zijn nest.
Laet nu 't Tyreensch geslacht reets voor uw opkomst beven,
En Roomsche moederen verlegen, en verdreven,
De vrucht verbieden uit den bangen buik te gaen.
Met zulke woorden noopt en prikkelt hy hem aen.
Den andere antwoort hem met geen versaegde reden:
Ik zal, wanneer de tijt my steekt in manneleden,
't Romeinsche volk te vier vervolgen en te zwaert,
En keeren 't nootlot om, belet het my de vaert.
Geen goden zullen my, noch vre, hoe vast gesloten,
Geen Alpen, die haer kruin aen 't vlak des hemels stooten,
Tarpeier rotzen, noch gebergten woest en hoog,
Ontnemen deze wil. dat zwere ik by de boog
Des hemels, en by Mars wiens godheit ik beminne,
En eindlijk by uw schim, doorluchte Koninginne.
Toen slachtmen Prozerpyn brantoffer, na 't gebruik.
De wichelaer beziet der dieren holle buik,
En vischt na d'uitkomst in de lillende ingewanden,
En vraegt de veege geest der stervende offerhanden.
Maer nu verzekert van het hemelsche besluit,
Spreekt hy, gelijkmen pleeg, aldus 't orakel uit:
Ik zie 't Etolis velt al grimlen van zoldaten,
De moortlust alle bant ontsprongen, uitgelaten,
De landen teisteren in oorlogsovermoet:
De wateren geverft met Idaes godloos bloet.
Wat rijst daer een gevaert ten hemel met zijn rotzen,
Waer op uw leger noch de vyanden zal trotzen?
| |
| |
Zy rukken lager aen. de vesten rooken vast,
En beven voor uw naem, van blode schrik verrast.
Ik zie 't Hesperis as en zijn omarmde landen,
Reets van 't Sidonisch vier en uwe tortzen branden.
Den snellen Eridaen vloeit trager door het bloet,
En legt met borst en buik op 't afgeplondert goet,
En wentelt wapenen en mannen in zijn kolken.
Helaes! wat onweer breekt daer uit de dikke wolken
Zoo schielijk voort! wat slach, wat stortvlaeg volgt op 't spoor!
De viergen hemel barnt en splijt de wolken door!
De goden hebben iets gewichtigs onder handen.
Het hemelhof begint te donderen en branden.
Jupijn bereit zichzelfs ten oorlog, na ik merk.
Het nootlot, dat noch staet te vloeien uit dit werk,
Verbiet my Juno u t' ontsluiten. en de spieren
Van 't offervee zijn stom. -
1666.
|
|
Auteursrechtvrij