|
| |
De klagende Damon, Over het afvaren van zijnen Doris. Herderklachte. Aen den Heere W. v. Ranou.
DE droeve Damon, op een heuveitop gezeten,
Heeft deze klacht voor zee en bergen uitgekreten.
Het hooft leunde op de hant. hy had zijne oogen naer
Het barre strant gestrekt. 't gehate strant, van waer
Zijn Doris, het vermaek der herderen en weiden,
Van zijnen Damon was al schreiende gescheiden.
Ik hebbe zelfs de knaep, terwijl hy zucht op zucht
Deed steigren na omhoog, en d'omtrek van de lucht
Vervulde met geklag, dit veltliet hooren zingen.
O! Goden doet mijn toon door. Thetis golven dringen
Tot in haer koude kil, op dat ze my verhoor.
Ik koom voor Doris, al mijn lust en troost, die door
Des werrelts middelzoom vol moedigheit gestoven,
Een andre werrelt zoekt, u bidden, die daer boven
Der Goden Vierschaer spant, dat gy, ô God Jupijn,
Want gy vermoogt het al, de knaep wilt gunstig zijn.
| |
| |
En vraegt gy waer hy is, op dat gy hem zoud sparen?
De winden slingeren mijn Doris op de baren.
't Lust my niet als voorheen de dartle Galathe
Te volgen. Doris heeft mijn lust en liefde me.
Hoe dikwils, 't heugtme wel, pleech zy tot my te zeggen,
Wanneer ik op tapijt van veltgras, naest haer leggen
En haer omhelzen quam, van venus wicht gewont,
En vroolik my ververschte aen haer korale mont,
'k Bemin mijn Damon, en zal eeuwig hem beminnen
Zoo lang Apol het velt bespiegelt van zijn tinnen.
Die vaersjes zijn ook korts op ginse Popelboom
Van hare hant gesneen, die jeugdig aen die stroom
Gewortelt, groeiende ook de letteren doet groeien.
Dat nu geen toovervaers haer wasdom koom besnoeien,
Of nieuwe Circe, op boom vergiften afgerecht,
De wasdom aen de boom en letteren ontzegt.
Neen Circe 'k houde u niet. mijn liefde is al vervaren.
De winden slingeren mijn Doris op de baren.
Toen Doris van my ging sprak dus de Helt my aen:
Mijn Damon gy blijft hier. ik ga den Indiaen,
Die onder 't kreeftvier smelt, door verre zeen bezoeken.
Gy zult de vryery van Titer, in de boeken
Van uwen Vader, aen den warmen winterhaert
Doorsnuflen; en als gy uw Galatee verjaert,
Of vaerdig zijt om voor het veltaltaer te paren,
Zal my een Noorder buy vast slingren op de baren.
Hoe ongelijk is mijn' en Doris ongeluk!
'k Liet hem in lijfsgevaer. hy laet my 't huis in druk.
Ik krimpe in 't gras, gehult met dorre pallemblaren,
De winden slingeren mijn Doris op de baren.
Daer giert een felle orkaen zoo yslik dat het kraekt.
Op zeegod, Triton op, op waternimf, ontwaekt.
Ei ziet wat boven u al kronkelende golven
Op steigren, en hoe steets de tiende golf bedolven,
| |
| |
Strax weer de lucht trotzeert. de winden zijn door 't hol
Van Etnaes bergspelonk van God Eool, die vol
En doof van 't ruisschen my niet aenhoort, uitgelaten
En rukken herwaerts aen door d'opgebroke gaten;
Van dat gevaerte daer Tyfoëus onder schreit,
De hemelstormer, die daer diep begraven leit,
Al levende, en wanneer den booswicht zich wil heffen,
Schijnt die beweging heel Trinakrie te treffen.
Gy God, die tot een voogt der buldraers zijt gestelt,
Bepael haer dolheit met uw onbepaelt gewelt.
Haer wulpsche lichtheit maekt mijn boezem vol bezwaren:
Uw winden slingeren mijn Doris op de baren.
Mijn hooft ontbreekt nu ook 't gewonelijk sieraet.
My past een lijksipresse in deze droeve staet,
Die niet van 't lijk verscheelt. weg roozen uit mijn haeren.
De winden slingeren mijn Doris op de baren.
Ik heb een offerschael met parelen omrant,
Daer op heeft Doris zelf, met zijn geleerde hant,
De Veegod Pan gesneen, bestuwt van Satyrscharen,
Die Doris, die de wint nu slingert op de baren.
Daer komt mijn Tatylis met rijpe vrucht belaen,
En druiven die, zoo 't schijnt, noch aen haer ranken staen;
Maer 't lust my aen geen zap van wijngaert te vergaren,
Nu Doris door de wint gesolt wort op de baren.
'k Heb noch een wierookschael, van Doris heel gemaekt
Daer Momus zelf, hoe fel hy alle dingen wraekt,
Zijn tanden op versleet en brak, hoe scherpze waren,
Toen was de Herder noch niet slingrende op de baren.
De welbekende klucht van Klotis en Priaep,
Heeft hy daer bygevoegt. de veltnimf legt in slaep.
De roode boomgod schijnt alleen bezorgt te waken.
Men ziet natuurlijk hem van vrouweliefde blaken.
Hy maekt de maegt vast bloot, in 't aenzien van de maen.
Den Ezel van Sileen gaept om geluit te slaen.
| |
| |
Die wijngod hoe vol slaeps wort wakker door het razen,
Het gantsche leger lacht. Priaep, vol van verbazen,
Vint zich te vroeg met zijn gespanne snaer gereet.
Europe staet 'er me, en meer die 'k niet en weet.
Ik geef dat kunstig stuk u naerder te verklaren,
Terwijl den maker wert geslingert op de baren.
Die schael zal ik, zoo gy hem rustig overzent,
Gy die uw rossen met uw scherpe drietant ment.
Die zal ik, tot de kim vol ouden wijn gegoten,
U plengen, voor de dienst van uwe hant genoten,
En hangen ze daer na ook zelf in uwe kerk,
En schrijven met klaer gout aen 't sierlijk met zel werk
Dit dankgedigtje: Dit schonk Damon aen d'Altaren
Toen Doris, door Neptuin gebragt wiert van de baren.
1665.
|
|
Auteursrechtvrij