|
| |
Tweede burgermeesterschap. Van den Heere MR. Lambert Reinst.
Deus nobis haec otia fecit.
DE Keizerin der watersteden,
Van alle Vorsten aengebeden,
Draegt nu met grooter glans ten toon,
Zoo ver de wilde baren bruissen,
De Keizerlijke wapenkroon,
Beladen met een trits van kruissen,
En paerlen, door een milde hant
Haer toegevoert van Ganges strant;
Nu Reinst, onafgemat in 't waken,
En weer van heilig vier aen 't blaken,
Op 't keurbesluit der wijzen raet,
Het Roer der stedehulk zal stieren,
Die zich op zijn beleit verlaet,
Hoe vreeslik onweerwinden gieren,
| |
| |
En winterstormen krak op krak,
Afgrijslik dondren over 't vlak.
Schoon Eool zwart om 't hooft gezwollen
De golven zwaerder neer doet rollen,
Noch mag de stad haer macht gewis
Op zulk een stuurman vast betrouwen,
Wiens noortstar hare welvaert is,
Waerop hy moedig zee durft bouwen;
Terwijl de gruwelijke nyt
Op zijn gezach haer tanden slyt.
Sloot Gysbrecht eenmael d'oogen open,
Zoo lang van d'ysre slaep bekroopen,
En zach een Koninklijke stad
Verrezen uit zijn lage venen,
Moerassen in een zee van schat,
En 'r riet verkeert in marmersteenen,
En al de werrelt om gewin
Den Ystroom varen uit en in:
En Reinst, ter eerster plaets verheven,
Op 't Kapitool de wetten geven,
Geviert by Moor en Indiaen,
Zoo ver matroozen op laveren
Door grondeloozen Oceaen,
In 't grimmende oog der Noortsche beren
Hoe vrolik hief hy, op die lof,
't Eerwaerdig aenzicht uit het stof!
Hoe zou hy zulk een vreugt bedwngen?
Als hy zijn erfnakomelingen
En neven, uit zijn grijze stam,
Verzien met Burgermeesterschappen,
In 't werreltdwingende Amsterdam,
Ten marmren Raethuize op zach stappen,
Dat flus, ten luister van het Y,
Zich beet door Londens slaverny:
| |
| |
En nu, die zeeplaeg lang ontwassen,
Den kruin verheft tot 's hemels assen.
Oud Rome zelf had minder glans,
Schoon 't, loerende van zeven bergen,
De heele werrelt uit haer trans,
Als opperheerschapin dorst tergen.
Geen arentstandaerden zoo fier
Braveren onze leeuwsbannier.
Maer dan krijgt eerst den tabbert waerde
Die alle haet verduurt op aerde,
Als onbezoedelde eer en trouw
De pracht van bondelen en bylen
Onzijdig volgt in vreugt en rouw.
Een Staet, op zulke onwrikbre stijlen
Gegrontvest, staet gelijk een rots
In 't Adriatisch zeegeklots.
Die zulke deugden uit laet schijnen,
Wijkt geenen Staetheer der Sabynen,
Noch Roomsche helt, die met de hand,
Zelf van zijn felste hatelingen,
Gehaelt wiert van het eenzaem land
Om Rijken met zijn staf te dwingen.
Dan wijkt hy Grachus noch Trajaen
In altijt recht deur zee te gaen.
Dan wort een gouden eeu gebooren,
De wreede wolf geleit by d' ooren,
Verslindende ongedierten tam,
En dolle woestynygedrochten
Verzellen 't onbeschadigt lam,
Die flus 't onnozel vee bevochten.
Dan wenscht mijn zangheldin vol moet,
In schaduw van den vredehoet,
Met konst omvlochten van olijven,
Op 's Mantuaners trant te schrijven,
| |
| |
Hoe Reinsten, ongeschokt in noot
De brant des oorlogs hielpen blussen,
En liefde, sterker dan de doot,
Hun opvoerde op 't gekruiste kussen,
Van daer, als Markus groote geest,
Meer aengebeden dan gevreest.
Mijn zangnimf treet vrymoedig nader,
En groet den grooten Burgervader.
Dus streve ik moedig op zijn faem,
Zoo ver van nederduitsche tongen,
's Mans onbesproken stam en naem,
Een eeuwige eer wort toegezongen.
Zoo overleev' zijn kloek beleit,
Als Numaes deugt, de sterflijkheit.
|
|
Auteursrechtvrij