|
| |
Op het vertrek en de gewenschte wederkomste van zijn Excellentie Hendrik, Uit den Graeffelijken huize van Sidney;
Vertrekkende uit zijn Gezantschap, wegens zijne Majt. den Koning van groot Brittanje, by haere Ho. Mog. bekleet; en te rugge gewacht wordende, als Opperhooft over d'Engelsche en Schotsche benden, in dienst zijnde van dezen Staet.
ZOo gaetge wederom u dan op zee begeven!
Om nae uw Koning en Brittanje heen te streven,
Doorluchte Sidney, gy onkreukbare Afgezant,
Zoo wel de Liefde van den Staet, als van uw lant,
En machtige Monarch, die d'onbezwalkte glanssen
Van zijn drie kroonen spreid door alle weerelttranssen,
Van daer het morgenroot al d'Oosterkimmen vult,
Tot daer zich d'Avondstar met goude straelen hult,
En ziet de zon, die nu 't oprijden komt verveelen,
Neerstorten in de zee met rokende garreelen,
En kleden 't Westen met scharlaken, waermen ziet.
Gae heen, weerhouw den loop van uw verlangen niet,
| |
| |
Eool belooft voor u zijn worstelende winden
En muiters strenger in hun kerkers vast te binden.
Maer dat op uwe wenk een oosterkoelte uit zee
Het vorstlijk Jacht, nae wensch, zal brengen op de ree.
De blonde Doris met haer waterkamenieren
Komt met haer eigen hant van achtren 't schip bestieren.
Maer wacht noch beter spoet zoo drae Gy wederkeert,
Daer uwe komst met zulk verlangen wort begeert.
Al komt de breede Teems op zijnen glazen wagen
Gestegen, U, als in Triomf, tot Londen draegen,
En boord wêerzijts, gelijk verheugt om dit geval,
Zijn grazige oevers met veel levender kristal,
En 't hof te Withal, daer 't van verre u aen ziet komen,
Zijn schaduw verder schijnt te werpen in de stroomen,
En 't Listervelt, zoo lang by uwe stam bewoont,
En met paleizen aen paleis alom bekroont,
Veel trotser 't hooft verheft met zijne kapiteelen,
Noch hoopt haest Nederlant in dat geluk te deelen:
En schoon g' in 't algemeen van elk begunstigt werd,
Gy legt inzonderheit Oranje nae aen 't hert.
't Verstant en deugt geeft op de zielen uw vermogen,
En schoon gy wel met recht moogt op uw stamhuis boogen,
Op mannen, ongequetst door doornen van 't gerecht,
Op helden, noit versaecht in 't barnen van 't gevecht,
Getrouw hun vorsten, en hun' vorsten bontgenoten,
Gy hebt uw glorie met geen andre te vergrooten:
'k Stelde anders levendig Flip Sidney hier ten toon,
Die groote Elisabeth een parel aen haer kroon
Verstrekte, en Afgezant, den Keizer van Germanje,
Den dappren Rudolph ging begroeten voor Brittanje,
Toen Maximiliaen, Augustus ware zoon,
Hem naeliet, erfgenaem der Roomsche weereltkroon.
En hoe geëert hy quam voor Kasimier verschijnen,
Toen eerst de Palts hem met Keurvorstelijke armijnen
| |
| |
Verheerelijkte, en hoe hy meer en meer bemint,
Een Man vertoonde, die zijn weêrgae zelden vint.
'k Zwijg' ook, hoe, om uw Stam haer diensten te vereeren,
Haer 't rijk van Yrlant is gegeven te regeeren,
En hoe haer naem zoo wel in 't vorstlijk parkement,
Als in het dankbaer hart der burgren staet geprent.
Maer Neêrlant bovenal blijft aen uw Huis verbonden.
Daer Sidney, neergestort met eerelijke wonden,
Noch 't een' en 't ander ros besteigert vol van moet,
Als kreeg hy grooter kracht door 't plengen van zijn bloet.
Gelijk een Leeuw, die van een Moorsche pijl getroffen
In 't ingewant, vooreerst ter aerde neer komt ploffen,
Maer straks zijn gramschap weer vergadrende, en vervult
Van edel vier, de staert en lange maenen krult,
En uit den dootslaep en zijn zwijmling opgevlogen,
Blaest donders uit zijn keel, schiet blixems uit zijn oogen,
En schoon door ongelijk gewelt getreen in 't stof,
Sterft onbevreest, en schrijft met eigen bloet zijn lof.
Niet anders zagh hem 't velt voor Zutfen, door de benden
Der Spaensche ingeboort, alom met moort zich wenden,
En hoe hy nader aen zijn einde schijnt geraekt,
Hoe grooter nederlaeg hy in den vyant maekt,
Tot hem het leven maer de moet niet heeft onschoten.
Zijn Lijk, met traenen van helt Dudley overgoten,
En 't gantsche Neêrlant, is van Koningen geviert,
En met een grafdicht door de Schotten Vorst gesiert.
O groote ziel, 'k weet naeuw wat meest van u moet wegen,
De rijkdom van uw geest, of fierheit van uw degen!
Dat toon' d' Arkadia, die blijven zal bemint,
Zoo verr' men kenners van vergode schriften vint.
Gy hebt die Liefde meê tot Holland niet verstoten
O Rijksgezant! uit zulk een brave Stam gesproten,
Waeraen de Batavier gedenken zal met lust,
Zoo lang het aerdrijk in den arm van 't water rust,
| |
| |
Zoo lang het krijtgebergt met zijn verheven kruinen,
Toelonken zal van verr' de Nederlandsche duinen:
Nae zoo veel proeven van uw geest in Staetbeleit,
Wat daden wachten wy van uwe dapperheit?
Wat wondren zult gy ons van Sidney weer doen hooren?
Nu gy, ter goeder uur, tot Krijgshooft zijt gekoren
Der Britten, ons tot hulp gezonden, en die bly
En juichend wachten naer u oorelogsvoogdy.
My dunkt ik zie, quam Mars de bloetklaroen te steken,
U door de heirspits en slagordens heenebreken
Des Vyants, maeyen hem een oegst van lijken af;
En ruimen 't Krijgsvelt in, maer niet als tot zijn graf.
Gy zoud' Oranje voor een andren arm verstrekken,
En in geen oorlogsnoot u zijnen dienst onttrekken,
Maer strijden te gelijk met loosheit en gewelt,
En zijn pluimaedje zoude uw standert zijn in 't Velt.
Nu keer toch haest weêrom, en even als voor dezen
De Helden uit uw Stam, als zuilen zijn geprezen
En hooftkolommen, daer de Vrijheit van den Staet,
Op ruste, en door hun zwaerd zoo wel als wijzen raet,
Slagveeren strekten aen des eersten Willems vleuglen,
En Maurits, als gewoon de moetwil kort te teuglen;
Zoo kome uw krijgsdeugt meê den Nazaet, groot van naem,
En 't Lant te stade, en vulle alle eeuwen met uw faem.
|
|
Auteursrechtvrij