|
| |
Bossenburg, Aen Mevrouw Lamsins, Tot Vlissingen,
TErwijl de Lentezon allenxkens door komt breken,
En met haer stralen weer de borst der Aerde ontsteken,
Die ongevoelig smelt in een verliefden gloet;
En met een vrolijk oog haer lieven Bruigom groet:
Kome ik, Mevrouwe, u mee met een gedicht genaken,
En neem vrymoedig een gedeelte in uw vermaken,
Nu 't schoone Bossenburg u uitlokt op het lant,
Daer gy met lust zomwijl uw geesten eens ontspant,
Of, opgetogen in natuurbespiegelingen,
Ziet door de schaduw heen tot in het hart der dingen,
Op Kartes spoor; of vint uw grootste lekkerny,
By beurte, in Oeffening van Heldenpoëzy,
Of overweegt met keur, de Godgeleerde blaêren,
En leest d'Orakels nae van langverlopen jaeren.
Hier is het alles stom. de wint is zelfs gereet
Te zwijgen, om u niet te stooren, daer gy treet!
Het stae my vry terwijl een zuivre schets te malen:
Want geene schildery kan by uw' Lusthof haelen.
Daer leeft Natuurs penseel, met aengenamer zwier
Als doode verwen, op het velt van mijn papier.
Gy staet rondom bekroont met aengename dreven,
Die langs den vyverkant een koele schaduw geven,
| |
| |
Terwijl de Nachtegael van tak in takken springt
En al 't gevogelte verstomt, wanneer hy zingt.
Van waer zal ik uw lof dan allereerst ontvouwen,
O Bossenburg! van uw gezegende Landsdouwen
En weien daer gy 't hooft aen uwen westerkant
Zoo heerlijk uit verheft, of dat uw koorenlant
Zoo prachtig zich vertoont; wanneer de Zon komt blaken
Uit zijnen hemelleeu, als of het met gout laken
Bekleet was, daer de wint van 't zuiden ruischt en speelt,
De zwellende aeren kust en met zijn adem streelt:
Of dat ge wederzijts ziet twee vermaerde steden,
Noit vanden vyand, als tot zijn verderf, bestreden;
Hier Vlissingen, dat als een steiger in de Zee,
Zoo menigmael die schoon gevaegt heeft van zijn ree,
Daer 't kooprijk Middelburg, de stoel der Zeeusche Staten.
Maer zoo 't aen geene streek u lust het oog te laten,
Uitweiden in het rond, daer 't woedende element
Des Noortschen Oceaens de stranden beukt en schend,
En 't Schelde met zijn hont al blaffende aen komt streven,
Dan ziet gy 't witte duin allenxkens, hoe verheven,
Ontglippen het gezicht, en in het blaeuw verschiet
Met zijn gehelmden kruin verdwijnen, daer gy 't ziet.
Uw Elzeboschje, 't geen zich spiegelt in het water
Des breden vyvers, die met aengenaem geklater
Rontom de hofstee ruischt, gelijk een zilvrebron,
Bedekt Mevrouw voor 't vier der steile zuiderzon,
Wanneerze in lommer van dat paviljoen geweken,
Den ganschen Hof beschouwt, en zelfs niet wort bekeken.
De Visschen, die in 't nat des vyvers tot uw lust
Als starren, weemlen en verschieten zonder rust,
Verschaffen dubble vreugd, nu, met ze te beklagen;
Dan alsmenze ten disch gulhartig op ziet dragen,
Daer karper, baers en snoek gezoden en gebraên,
Eerst onzen honger wette, en dan die kan verzaên
| |
| |
Het bloemperk wederzijds, daer Flora op mag roemen,
Verschaft in hun saizoen een rijke keur van bloemen:
De blaeuwende Viool, de Tulp, zoo schoon gegloeit,
En die het aenschijn van de Zon volgt onvermoeit;
De geurige eglantier, de simbals, aquileyen
En roos en lelien, die wijt haer geur verspreien.
Maer als 't u lust, Mevrouw, uw zelven by geval
Te spieglen in het klaer en levendig kristal
Des vyvers, ziet g' altijt de lelien en roozen,
Gedommelt ondereen op beide uw wangen bloozen,
Met levendiger glans, en zach Narcis u aen,
Hy zouw nu om zich zelfs niet meer van min vergaen.
Uw lusttuin lacht u toe met karssen en moerellen;
En vrolijk ooft, 't geen hier zoo weelderig wil zwellen,
Als wierd het op dees' stee gestooft in zoeter lucht.
'T vermaeklijk Bossenburg, hier naetst, zoo milt bevrucht,
Van Persikken, die in al 't land geen weergae vinden,
Geregent schijnende uit de lucht aen hun gelinden,
Legt hier zoo dicht dat maer de naem het scheit vaneen.
Maer 't word nu eindlijk tijt uw Landhuis in te trêen,
Of liefst uw Lantkasteel, met zijn verheven tooren,
Van waermen met meer lust nu 't ruischen aen kan hooren
Der golven, als een storm opstuwende langs 't strant,
Op zijne pennen giert, zet al de kust in brant,
En spoelt de dijken en de hoofden in het woeden
Van hunne wortels af, en dompeltze in de vloeden.
Als toen Britanje, met Louis in een verbont,
Met hunne vlooten hier braveerde op onzen gront.
Of toen een dootschrik al het eiland had benepen,
Als Neerlants Zeeleeu, meer van moet voorzien als schepen,
Twee Koningsvlooten sloeg, daer 't vyandlijke bloet
Tot tweemael heeft geverft het aenzicht vanden vloet.
Met welk een vreugde zietmen Lamsing triomferen,
Als hy zijn schepen ziet met rijke lading keeren
| |
| |
Uit zee, van deze hoogte, en ziet voor zich met lust,
De schat van Suriname aenzeilen langs dees' kust.
Dan treetmen weer beneên, daer g' in uw ruime zaelen
Uw vrienden zijt gewoon met gunst en zucht t'onthaelen,
En spaert, op dat de vreugde in alles vol zouw zijn,
Uw openhartigheit zoo weinig als uw wijn.
Maer alwaer Bosschenburg zoo heerlijk op mag boogen,
Al wat met zulk vermaek zich op doet voor onze ogen,
Al wat ik hier in roem, Mevrouw, heeft in der daet
Van uwe schoonheit het uitnemenste sieraet.
|
|
Auteursrechtvrij