Gedichten. Deel 2

Op het afsterven van den Heer Joan de Haen, Weesheer, Kerkmeester en Burgermeester tot Kortryk,

ZOo heeft de doot uw mont en oogen toegeloken,
De droefheit ons de mont en oogen opgebroken,
O Weesheer! zoo verlaet gy ons, en vaert omhoog
Daer gy het sterflot tart met een onsterflijk oog.

[p. 198]

 

Laet nu de doot haer zege in uwe neerlaeg stellen,

 

Omdat haer straffe vuist dien braven neer kon vellen.

 

Geen noot. uw romp alleen viel voor haer moortgeweer,

 

De ziel, die meest den mensch volmaekt, bleef zonder zeer.

 

Het sterven is doch eens den sterveling beschoren.

 

Natuur bereit zichzelf zoo dra wy zijn geboren,

 

Om weer na 't graf te gaen. zoo bros zijn wy van aert!

 

Zoo kort de schakelring! ja elke zonnevaert

 

Geeft woeker aen de doot ten koste van ons leven.

 

Tot eindelijk de rente en hooftzomme uitgegeven,

 

Haer onverzade hant den gever zelver eist.

 

Dan is de reiziger voor eeuwig uitgereist.

 

Dit treft elk beurt om beurt. hout mate in 't pijnlijk treuren.

 

Of zoektge uw Vaders graf door kermen op te scheuren?

 

O weezen! 't is vergeefsch Godvruchtigen beklaegt.

 

Haer deugt wort in geen graf benepen. neen, zy draegt

 

Na 't sterven haere lof ten toon op alle tongen.

 

Zijn Godvrucht heeft de doot haer yzre staf ontwrongen,

 

En dringt van d'aerde alree ten starrenhemel in.

 

Gelijk de wakkre Haen op 't lant, het huisgezin,

 

Zoo dra de zon verrijst, tot arbeit roept door kraeien,

 

Daer yder zich bereit tot akkeren en zaeien:

 

Zoo wees ook onze Haen, des morgens voor den dagh,

 

Tot dat de moede Apol in 't warme westen plach

 

Te zinken, aen elkeen de ware rust en haven,

 

Waerin zich deze uit lust, die uit beschaemtheit gaven;

 

Maer schaemte en lust was beide een spoor tot eeuwig goet.

 

Zoo straelde van zijn licht een licht in elks gemoet.

 

Bedroefde weesjes, breng geen bloemen noch festoenen

 

Om met een ydle pracht uw Grootvaers graf te groenen,

 

Te pronken met sieraet dat onbestendig is.

 

Zijn ootmoet achte dat als 't glinsterent vernis.

 

Hy zocht met eer en roem meer andre te vermaken

 

Als dat hy aen zichzelf zijn ergen lof liet smaken.

[p. 199]

 

Kortrijkers tuigt nu van zijn vroomheit: want hy heeft

 

Zijn leven in uw dienst gesleten, en geleeft,

 

Als of hy was gestelt om andre nut te wezen.

 

Dat sprak zijn trouwe zorg voor ouderlooze weezen!

 

Maer waerom my zoo lang in zijne lof gepijnt,

 

Of hoeft de zonne een kaers alsse op haer middag schijnt?