Gedichten. Deel 2

[p. 196]

Op het verongelukken van Hopman Simon Blok, Onder de Zeemacht van Michaël de Ruiter, in brant geschooten. Ostendunt terris hunc tantum fata.

DE zeeplaeg aen den Teems, het hooft der zeetierannen,
Zocht Nederland, verwoed, uit d'oceaen te bannen,
En 't pekelvelt alleen te bouwen na zijn lust.
Des prest hy overal aen d'Iersche en Schotze kust,
Zijn zeegewelt byeen, om ons de vrye baren
t'Ontveiligen, zoo verwe om bey de Polen varen.
Dit speet de strijdbre Blok. zal Londen dan de zee
Beheerschen als Vorstin, dus sprak hy, en wy me
Niet deelen in den buit, wy zeil noch kielen reppen,
Dwing met het zelfde recht ons ook geen lucht te scheppen.
Wy hebben eertijts voor de vryheit, goet en bloet,
In 't aenzicht van uw Teems gelaten vol van moet,
En Nederlant is noit om moedloosheit gelastert.
Of meentge dat wy nu ontaert zijn, en verbastert,
Dat Zeelant u den voet zal kussen als haer heer?
O neen! zoo lang als Blok het loflijk wreekgeweer
Kan gespen op de zijde, en Michaël 's bannieren
Vervullen voor uw kust, die vol van wilde dieren
En plonderaers, haer balg met buurenroof verkropt,
Maer niet verzaet, daer dit die honger niet en stopt.
Ik heb voor 't Vaderland weleer om eer gevochten:
Nu strijden wy getercht met Londens zeegedrochten,
Die als harpiën, in des oorlogs overmoet,
Hun dronken zwelgen aen het bontgenooten bloet.
Zy treen ons op de nek. genoeg, genoeg gezwegen.
Ik zal het zeerecht fier bepleiten met den degen.

[p. 197]

 

Zoo sprak den Helt, en schoot het harnas rustig aen;

 

Maer ach! indien hy dus de Turksche halvemaen,

 

Had mogen dempen voor de vest der Bizantynen,

 

Men had haer horenen na dezen noit zien schijnen

 

Met zulken glans. dat tuig de Middellantsche zee,

 

Daer hy de Turken heeft geslagen op haer ree,

 

En 't roofnest Tripoli doen schrikken voor zijn Zeeuwen,

 

Altzamen onverzaegt als strydbre waterleeuwen.

 

Noch was hem d'eer gering na zulken overhant,

 

Zoo lang den Londenaer, d'Amerikaensche strant

 

Brantschatte, en rijk van roof der Westerindianen,

 

Den Teems quam ingezeilt met opgerechte vanen.

 

Hy valt manhaftig die roofvogels op de huit,

 

En schenkt de vryheit op haer vryaltaer den buit.

 

Ach had hem 't ongeluk, terwijl hy onverdrooten,

 

Gelijk een adelaer ter roofvlote in quam stooten,

 

Niet in het midden van zijn krijgsmoet onderdrukt,

 

Hy had zijn Vaderlant de slavernye ontrukt.

 

Hy had de Zeeusche naem in eindelooze jaren,

 

Doen klinken boven 't perk van Herkules pilaren.

 

Men giet' den krijgsman in metael noch koper af.

 

Hy hoeft geen grafbeelt. heel de weerelt is zijn graf.

1666.