Gedichten. Deel 2

(1685)–Joannis Antonides van der Goes– rechtenstatus



[pagina 194]
Aen de Edele Jonkvrouw Maghtilde, Op de Dood van haer Zuster Joanna Barbara Zas vanden Bossche. WAt schreitge beide uwe oogen uit, En vult al 't huis met rougeluit? Hoe ziet men op die lieve wangen Een zilvren dauw van tranen hangen? Maghtilde, schoone en wijze Maegt, Die 't alles wikt na eisch van reden, Waertoe uw Zuster zoo beklaegt, En hare ziel te rug gebeden? Zy is ontslagen van verdriet, En hoort voortaen uw zuchten niet. Toen 't lichaem, smeltende als het wasch, In arbeit ging, om weer tot asch En eigen element te keeren, Konze uw medogen niet ontbeeren: Uw Barbara, uw halsvriendin, Zag toen met vreugt, maer stervende oogen, De zuivre teikens van uw min; Daer gy, tot in uw hart bewogen, Geen troosteres meer scheent te zijn, Maer zelfs te dragen al haer pijn. Nu, vry van aerdsche damp en stof, Ziet ze in triomf het hemelsch hof;
[pagina 195]
Daer haer de Cherubijnen groeten, En treet de wolken met haer voeten. Nu schijnt de gantsche wereltkloot Haer slegts een enkle stip te wezen, En ze is uit deze korte doot, Gelijk een Fenix opgerezen, Om eeuwig, zonder perk of uur, Te juichen in 't gestarnt lazuur. Daer 't al onwrikbaer blijft in stant, Is waerlijk 't rechte Vaderlant, Hier sukkelenwe in veel gevaren Op 's werelts ongestuime baren; Nu sleept de vloet, nu d'ebbe ons mee, En als in 't pekelschuim begraven, Is 't overal ontrouwe zee, En nergens een geruste haven. Nu denk eens, of hy iets verliest, Die 't veilig voor 't onveilig kiest. Herroep dan weder als voorheen De krachten van uw geest byeen, Die eedle geest, die zoo verheven, U boven het geslagt doet streven Der vrouwen, die gy achterlaet, En komt met lust geduurig nader (Het blijk voor al in dezen staet) Het groot verstant van uw Heer Vader: En denk, zoo dikwils alsge schreit, Zy heeft me maer de weg bereit.

Vorige Volgende

Aen de Edele Jonkvrouw Maghtilde, Op de Dood van haer Zuster Joanna Barbara Zas vanden Bossche.