Gedichten. Deel 2

Aen E. v. Limborg, Toen hare E. my de eer vergunde van eenige vaerzen, uyt Luciaen vertaelt, uit te schrijven.

Acceptissime semper
Munera sunt donaris quae pretiosa facit.

EEn gierige acht de gift na 't voordeel datze heeft:
Zijn lust bestaet alleen in goude en zilverlingen,

Een schat die wel een schijn; maer geen vernoeging geeft,

Nochtans 't gemeen beloop en stant der aersche dingen.

Zy toonen, als de fuik, een' klare en ruime baen

Van voren; maer zie toe, verdwaelde reukeloozen,

Al schijnt die weg, aen 't oog, bequaem om in te slaen,

Daer leggen doorenen verborgen onder roozen.

Die edelmoedig streeft vermy dat steeklig pad,

En zie op voordeel van de kunst en hare gaven.

[p. 164]

 

Het dom gepeupel kent geen gave als die haer schat

 

En beurs verrijkt, daer hun de ziel in legt begraven.

 

De wijsheit praelt, die met meer kracht wort ingestort,

 

Wanneer ze sierlijk vloeit in onbedwonge dichten.

 

't Misstaet de spijs niet datze in goude schotels wort

 

Ter tafel opgedischt by ryke fakkellichten.

 

Zoo wert de wijsheit nutst gedient in Poëzy.

 

Dit weet van Limborg, 't puik der Amstelsche minerven,

 

Dies schenkt zy aen mijn oog en oor de lekkerny

 

Van Grieksche Luciaen, bekleet met duitsche verven.

 

Een gift die wel vernoegt; maer nimmermeer verzaet.

 

Zoo klimtme op Helikon! en d'altijtgroene toppen

 

Van 't schaduwrijk Parnas, de rijmgods Berg. zoo gaet

 

Een fiere maegderei by groenbekranste koppen.

 

Streef gy mijn zanglust voor, gezusters van Apol,

 

Bedaeuw mijn lippen uit de hengstebron en beken

 

Van 't groen kastaliën: zoo zal mijn yver vol

 

Van uwe geestigheit, u volgen in die streken.

 

Uw rijmtrant volgen? ach! dat woort is veel te vroeg

 

Mijn losse tonge ontslipt. ik ken mijn onvermogen.

 

De wille ontbreekt my niet; maer kracht. 't isme eers genoeg,

 

Dat ik uw stappen maer van verre mag beöogen.

1664.